اصولاً یک اثر کافی‌ست. وودی آلن هر چقدر هم مزخرف بسازد باز وودی آلن است ، زیرا آنی‌هال را ساخته است. یا مثلاً مسعود کیمیایی و گوزن‌هایش،داریوش مهرجویی و هامون‌اش ، دیوید لینچ و مرد کله فیلی و جاده‌ی گمشده‌اش و…
یا حتی در موسیقی ، پل مک کراتنی علیرغمِ تولید این همه اثرِ مزخرف باز پل مک کارتنی است ، زیرا عضو مهم بیتلز بوده است و ترانه‌های محبوبی همچون “Yesterday” را ساخته است.
در واقع هنرمند با آن یک اثر خودش را تا آخرِ عمر بیمه می‌کند، برای خیلی از آثارِ اصطلاحاً مزخرف‌اش به بیمه‌ی آن یک اثرِ درخشان هزاران جای دفاع باقی می‌گذارد.
در موسیقی‌‌مان هم نمونه‌های متعددی داریم،اما می‌خواهم در مورد یک نمونه جدید صحبت کنم؛ “پیش درامد” کاری از علی عظیمی.
یک موسیقیِ دل‌چسپ، با صدایی دل‌نشین، با شعری تو دل برو ، از آن موسیقی‌هایی که روزی چندین بار در گوش بازپخش می‌شود و شعرش در مغز خارش ایجاد می‌کند. از آن موسیقی‌هایی که می‌رود و می‌چسپد به دیواره‌ی لذتِ انسان…
از موسیقی که بگذریم می‌رسیم به نماهنگِ این ترانه که توسطِ آرش آشتیانی ساخته شده است.
ویدیویی خلاقانه ،هماهنگ با موسیقی، و از همه مهم‌تر هماهنگ با روح و احساساتِ مخاطب.استفاده‌ی هوشمندانه از آثارِ دل‌نشینِ سینمای ایران، استفاده از صحنه‌هایی که حتی در زندگی روزمره‌ی بسیاری از سینمادوستان و حتی غیر سینما دوستان هم تاثیر گذاشته است.
نماهنگ مثلِ ترانه از آن آثاری‌ست که دائم بازپخش می‌شود، در هر دوره‌همی‌ای پخش می‌شود، نماهنگی که به دوستانی که ندیدند نشان می‌دهیم ، حتی اگر بارِ هزارمان باشد که تماشایش می‌کنیم.
مهم‌ترین نکته در مورد علی عظیمی این است که موسیقی‌اش اصل است، از همان ابتدا هم اصل بود.
چه خوب است که علی عظیمی همچنان بسازد و بنوازد وبخواند و روز به روز بهتر وماهمیشه بتوانیم بگوئیم:اینه قصه‌ش…دمشم گرم.
