حضور فعال زنان‎ ‎ایرانی در سازمان ملل

نویسنده

» نشست "کمیسیون مقام زن" برگزار شد

 

پنجاه و سومین نشست کمیسیون مقام زن، ویژه سازمانهای غیر دولتی، میزبان گروهی از زنان فعال در جنبش های مدنی ‏ایران بود. شش فعال جنبش زنان: سوسن طهماسبی، خدیجه مقدم، پروین بختیارنژاد، آسیه امینی، فاطمه فرهنگ خواه و ‏شهلا اختری در سومین روز از این کنفرانس که از روز دوم تا سیزدهم ماه مارس در مقر سازمان ملل برگزار می شود، ‏شرکت کردند.‏

دانیلا کلمبو، مدیر انجمن ایتالیایی زنان در توسعه (آیدوس)، که دعوت کننده این گروه غیر دولتی بود، در آغاز این میزگرد ‏علت میزبانی این سازمان غیردولتی ایتالیایی را سابقه همکاری با گروههای مختلف زنان در ایران به عنوان مشاوران یو ان ‏اف پی ای (آژانس صندوق بین المللی جمعیت) عنوان کرد. وی همچنین به تاثیرات فعالیتهای مشترک فرهنگی و اجتماعی ‏بین زنان دو کشور ایران و ایتالیا اشاره کرد.‏

نخستین سخنران این میزگرد سوسن طهماسبی، فعال جنبش زنان در کمپین یک میلیون امضا بود که به دو هدف این کمپین ‏یعنی آگاهی رسانی و آموزش و جمع آوری یک میلیون امضا در حمایت از بیانیه ای به منظور ارائه به مجلس شورای ‏اسلامی برای تغییر قوانین اشاره کرد. ‏

وی گفت: “کمپین فرصتی را برای حضور طیف گسترده ای از فعالان زن در جنبش زنان بویژه جوانان که با اقدامی مدنی ‏و مسالمت آمیز سعی در ایجاد تغییرات مثبت در جامعه خود دارند، ایجاد کرده است.” طهماسبی به روشهای مختلف کار این ‏کمپین اشاره کرد و افزود: “گفت وگوی چهره به چهره از روشهایی است که فعالان کمپین بعنوان یکی از نخستین حرکتهای ‏زنان در فضاهای عمومی بکار گرفته اند.” این فعال زنان همچنین مذاکره با مسئولان کشور را روش دیگری برای مطرح ‏کردن مطالبات زنان برای تغییر قوانین عنوان کرد. او این خواسته ها را مبتنی بر استانداردهای حقوق بشر بین المللی ‏دانست و نقش تفاسیر مذهبی پیشرو را در این زمینه مورد تاکید قرار داد. در ادامه سخنان طهماسبی، فیلم کوتاهی در باره ‏کمپین یک میلیون امضا به نمایش درآمد.‏

خدیجه مقدم، فعال جنبش زنان سخنران بعدی این مراسم بود که در باره ضرورت توانمند سازی اقتصادی زنان و چالش ‏های پیش روی آنان سخن گفت. مقدم با اشاره به اینکه به توانمند سازی اقتصادی زنان کمتر اشاره شده گفت: “حتی از ‏طرف حکومت نیز گاهی مقاومت های پنهان و آشکاری هم در مقابل آن ایجاد می شود. ولی با این وجود گروههایی از ‏زنان توانمند سازی اقتصادی زنان در اولویت کاری خود قرار دادند. خدیجه مقدم طرح خانه های اشتغال زنا سرپرست ‏ایران را بعنوان یکی از نمونه های موفق در این مورد مثال زد که در آن زنانی که هیچ سرمایه ای اعم از مالی، فرهنگی و ‏اجتماعی نداشتند کم کم بعنوان عضو یک تعاونی هویتی جدید پیدا کردند.” وی راه برون رفت از مشکلات پیش رو تغییر ‏قوانین تبعیض آمیز دانست و تصریح کرد که فرصت توسعه باید ارتقاء پیدا کند. ‏

پروین بختیارنزاد، روزنامه نگار و فعال جنبش زنان در باره قتل های ناموسی و داستان زنان و دخترانی که قربانی رسوم ‏عشیرگی یا قربانی مبارزه با آن می شوند سخن گفت. وی زنان را اصلی ترین قربانیان قتل های ناموسی معرفی کرد و از ‏عوامل این پدیده اجتماعی را خشونت، پرخاشگریف خونخواهی، کین جویی، تفاخر به گذشته و بی مبالاتی نسبت به آینده در ‏رفتارهای ایلی دانست. بختیارنژاد به تحقیقات خود در برخی از استانها اشاره کرد و گفت: “بیشترین آمار قتل های ناموسی ‏در استانهای خوزستان، سیستان و بولچستان، لرستان، کرمانشاه، کردستان و ایلام مشاهده می شود.” او تغییر ماده 220 ‏قانون مجازات اسلامی را در مبارزه با این پدیده یکی از موثرترین راه ها دانست.‏

آسیه امینی، روزنامه نگار و فعال دیگر جنبش زنان سخنران دیگر این مراسم با موضوع “چگونه نابرابری های جنسیتی در ‏قانون و شرایط اجتماعی به مجازات سنگسار ختم می شود” بود. وی با اشاره به ماده های 83 تا 107 قانون مجازات ‏اسلامی به آمار احکام اجرا شده سنگسار اشاره کرد و گفت: “تا پیش از سال 2006 هیچ آمار مشخصی در این باره وجود ‏ندارد. امینی به زندگی یک زن سنگسار شده در مشهد اشاره کرد و موارد تبعیض آمیز قانون و ساختارهای اجتماعی و ‏خانوادگی وی را مورد بررسی قرار داد و تشریح کرد که چگونه مجموع این عوامل منجر به ارتکاب عملی شد که بهانه ‏سنگسار این زن قرار گرفت. وی همچنین به اعتراض ها و اطلاع رسانی فعالان زن در این باره اشاره کرد و تغییر قوانین ‏تبعیض امیز علیه زنان و تغییر شرایط تبعیض آمیز اجتماعی را در لغو این مجازات موثر دانست.“‏

فاطمه فرهنگ خواه، فعال مدنی بعنوان سخنران بعدی در مورد زنان اچ آی وی ایدز مثبت سرپرست خانوار که همسران ‏خود را از دست داده اند یا همسرانشان در زندان هستند و یا امکان سرپرستی خانواده را ندارند، سخن گفت. وی عنوان کرد ‏که این زنان مسئولیتهای دوگانه و سه گانه تحمیل شده ای را به دوش می کشند، که از جمله آنها سرپرستی خانواده و ‏فرزندانی است که احتمالا مبتلا به اچ آی وی ایدز هستند. فرهنگ خواه زنان اچ ای وی مثبت را از آسیب پذیرترین اقشار ‏اجتماعی دانست که به علت عدم برخورداری از دانش لازم یا مهارتهای حرفه ای برای انجام کارهای مناسب به ناچار به ‏کارهای غیر رسمی و حتی روسپیگری روی می آورند. وی اظهار داشت: “این زنان در سیاستهای دولتی، طبق گزارش یو ‏ان ایدز در ایران کاملا فراموش شده هستند و از هیچگونه حمایتهای مادی و معنوی برای زندگی برخوردار نیستند.“‏

شهلا اختری دیگر فعال حقوق زنان، در گزارش خود که مربوط به اهمیت و چالشهای همکاری بین سازمانهای مردم نهاد ‏و سازمان ملل بود، ضمن ارایه آماری از وضعیت مبتلایان به ایدز در کشور و روشهای ابتلا به این بیماری در جمهوری ‏اسلامی ایران به دست آوردهای حاصله برای مقابله با این بیماری و فعالیت های انجام شده در این زمینه از سوی ارگانهای ‏مختلف دولتی، بین المللی و مردمی اشاره کرد. او همچنین گفت علیرغم پیشرفت های حاصل شده همکاری بین سازمانهای ‏مردمی و آژانسهای سازمان ملل بویژه در مرحله برنامه ریزیهای مقابله با این بیماری قوی نیست که البته بخشی از آن به ‏توانایی حرفه ای سازمان مردم نهاد در زمینه مبارزه با بیماری ایدز مربوط می باشد و بخشی از آن هم مربوط به دیدگاه ‏محتاطانه سازمان ملل در همکاری با تکشلهای مردمی ایران مربوط است. وی در خاتمه اشاره کرد که برای پاسخ گویی ‏همه جانبه در فعالیت های مربوط به جلوگیری از گسترش بیماری ایدز همکاری بیشترارگانهای دولتی و بین المللی و ‏سازمانهای مردم نهاد با در نظرگرفتن کارکرد و امتیازات نسبی هر سه گروه نتیجه بخش تر است.‏