تنی چند از روزنامه نگاران ایرانی با انتشار نامه سرگشاده ای خطاب به دبیر کل سازمان ملل، خواستار “تحت نظارت قرار گرفتن و محترم شمرده شدن آزادی مطبوعات در ایران و آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان فکری، خصوصاً روزنامه نگاران شدند.”
در این نامه با اشاره به خروج بیش از 400 نویسنده، روزنامه نگار و خبرنگار در سال 2008 آمده است: “تعداد روزنامه نگارانی که در سال گذشته از ایران خارج شده اند نسبت به عده ای که در خلال سال های اول پس از انقلاب سال 1357 از کشور گریخته اند، بیشتر بوده است”.
متن کامل این نامه به شرح زیرست:
“ما روزنامه نگاران امضا کننده ذیل این نامه، عمیقاً نگران سرنوشت جامعه روزنامه نگاران ایران هستیم.رژیم تهران از مدت ها قبل و خصوصاً از زمان برگزاری انتخابات خرداد 1388، آزادی مطبوعات و تجمعات را سرکوب کرده است. در سال 2008، بیش از 400 نفر، نویسنده، روزنامه نگار و خبرنگار، بر اثر فشار سنگین کشور را ترک کرده اند. بر اساس گزارش منتشر شده در روزنامه نیویورک تایمز تاریخ 20 مهر 1388، اخیراً نزدیک به 2000 روزنامه نگار شغل خود را از دست داده اند. سازمان گزارشگران بدون مرز در پاریس گزارش کرده است تعداد روزنامه نگارانی که در سال گذشته از ایران خارج شده اند نسبت به عده ای که در خلال سال های اول پس از انقلاب سال 1357 از کشور گریخته اند، بیشتر بوده است. درهمان حالی که این روزنامه نگاران امکانات اولیه زندگی خود را از دست داده اند، رژیم ایران سرگرم صرف میلیون ها دلار برای مسائلی است که ربطی به منافع ملی ایران ندارد. از خرداد 1388، که جامعه مدنی ایران آماج حملات همه جانبه جمهوری اسلامی قرار گرفته است، ده ها نفر از روزنامه نگاران زن و مرد، به اقدام علیه امنیت ملی کشور بازداشت شده اند. آنها زندانی شده اند، در سلول انفرادی نگاه داشته شده اند و به شدت تحت شکنجه قرار گرفته اند. یکی از آنها دکتر احمد زیدآبادی است که پس از تحمل شش ماه شکنجه شدید در زندان اوین، اکنون به پنج سال تبعید به یک نقطه دور افتاده در ایران محکوم شده است. سیامک پور زند، روزنامه نگار 78 ساله و کهنه کار دیگر نیز (پس از آنکه در گذشته تحت شکنجه های جسمی و روحی قرار گرفته)، از نظر سلامتی در وضعیت بحرانی قرار دارد و به وی اجازه خروج از کشور برای دیدارهمسر و فرزندانش داده نمی شود. بسیاری دیگرمجبور به تودیع وثیقه های سنگین شده اند و بعضی نیز با شرایط نامشخصی روبرو هستند؛ دیگران نیز تحت فشار، تصمیم به خود تبعیدی به کشورهای همسایه و اروپائی گرفته اند. تعداد بسیاری از مجلات و روزنامه ها تعطیل شده اند. با این حال، هنوز سردبیران و روزنامه نگاران، تحت شرایط بسیار طاقت فرسا، نهایت کوشش خود را برای خبررسانی و چاپ و نشرمطالب به عمل می آورند. ما در آستانه دهم دسامبر، روز جهانی حقوق بشر، خواستار آن هستیم که شما مقامات و مسؤولان جمهوری اسلامی ایران را به پایان دادن به نقض آشکار از حقوق اولیه روزنامه نگاران و مجاز شمردن آزادی مطبوعات در ایران فرابخوانید. جمهوری اسلامی ایران امضأ کننده منشور حقوق بشر سازمان ملل است و شعر شاعر بنام ایرانی سعدی، زینت بخش سالن سازمان ملل می باشد که “بنی آدم اعضای یکدیگرند…”. با همه این اوصاف، رژیم در هرفرصتی به ارعاب روزنامه نگاران، سردبیران و خانواده های آنها در ایران دست می زند و مانع از دسترسی آنها به حقوق اولیه بشری می شود. به همین دلیل ما از شما تقاضا داریم که خواستار تحت نظارت قرار گرفتن و محترم شمرده شدن آزادی مطبوعات در ایران شوید و آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان فکری و خصوصاً روزنامه نگاران ایرانی را طلب کنید.”
اسامی امضا کنندگان این نامه به شرح زیرست:نوشابه امیری، فریبا امینی، جهانشاه جاوید، هوشنگ اسدی، استیون کینزر، فرشته قاضی، سامان رسول پور، میترا شجاعی، شهرام رفیع زاده، روزبه میرابراهیمی، عبدی کلانتری، شعله شمس شهباز، احمد رفعت، محمد تهوری، فرهمند علی پور، پویان فخرایی، حنیف مزروعی، مهدی محسنی، بهرام رفیعی، علی اکرمی، فرزانه بذر پور، مسیح علی نژاد، محمد علی توفیقی، تقی مختار، مهدی جدی نیا
