بعد از توافق وین، تحلیل و تکریم ها از جواد ظریف، وزیر خارجه هر روز بالاتر گرفته و به ویژه رسانه های نزدیک به دولت هم به آن دامن زده اند؛ حالا اما کار از دادن القابی چون امیرکبیر، مصدق و حتی آرش کمانگیر هم گذشته و به تفسیر خنده ها و اخم های وی رسیده است.
“مردی قدرتمند اما فروتن، مرد روزهای سخت، لبخندت گفت و گوی تمدن هاست، خنده ات طرح لطیفی ست که دیدن دارد، امیر کبیری از جنس خنده، ادب و سیاست، تعظیم یک مرد در برابر یک ملت، من خدمتگذار وطنم، قوی ترین مهره…. فقط تو لایق کلمه وزیر هستی، از خنده ات، ایران خندید و مرد بالکن های سخت” از جمله تیترهای پیشنهادی سایت جماران، نزدیک به حسن خمینی درباره اوست.
حالا دیگر تمامی جزئیات رفتار،گفتار،حتی پوشش و خوراک او برای هوادارانش در این نشریات جنبه خبری پیدا کرده است.
در همین راستا روز گذشته بهارنیوز در خبری با عنوان “ظریفدر مجلس چه کتابی میخواند؟”، پذیرای خوانندگانی شد که در زیر عکس کتاب خاطرات محمد علی فروغی در دستان جواد ظریف، از وی تمجید کرده اند.
این خبرگزاری در ذیل تصویر ظریف نوشت: “محمد جواد ظریف وزیر امورخارجه امروز در جلسه مجلس حاضر شد و درباره توافق ایران و ۱+۵ گزارشی به مجلس ارائه کرد. تصاویر منتشر شده از ظریف در مجلس نشان می دهد که او کتاب یادداشتهای روزانۀ محمدعلی فروغی از سفر کنفرانس صلح پاریس را در دست دارد”.
ماجرای خنده ها و اخم های او هم سوژه جذابی برای این قبیل نشریات است تا هر ازگاهی گزارش هایی با عنوان “لبخندهای ظریف” منتشر کنند یا حتی با تیترهایی چون “خنده های ظریف در وین جا مانده است” از اظهارات دیروز او در مجلس گزارش دهند.
کار این خنده ها آنقدر بالا گرفته که علاوه برعناوین گزارشی متعدد در اینترنت مانند “دیپلماسی خنده” و “دیپلماسی لبخند”، در برنامه طنزی که رامبد جوان آن را اجرا می کند، در مواردی از مدعوین درباره “راز خنده های ظریف” سوال پرسیده شود.
گوشی موبایل ظریف هم سوژه این نشریات شده و از جمله عصر ایران در خبری با عنوان “گوشی دکتر ظریف چیست؟” نوشته: “به نظر می رسد گوشی موبایل در دست ظریف، سامسونگ گلکسی اس ۵ باشد”.
سایت آفتاب، نزدیک به مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص هم درباره “گلدوزی پیراهن ظریف” گزارش تهیه کرده و نوشته: “هرچند که ظریف همواره به رعایت اصول و ریزه کاری های دیپلماتیک شهره است. اما این اتیکت ارتباط خاصی با اصول دیپلماتیک ندارد. گفتنی است دیپلمات ها موظف هستند همواره از پیراهن هایی استفاده کنند که آستین هایش بیش از ۲ سانتی متر از سر آستین کت هایشان بلندتر باشد و برخی از چهره های سرشناس نیز به جهت نمایش اصالت پیراهن هایشان از پیراهن های تک دوزی شده با اتیکت های شخصی استفاده می کنند”.
تمجید از ظریف، دیروز نیز با گزارش سایت انتخاب با عنوان “۴ راز از زبان بدن ظریف” ادامه یافت. این سایت در توصیف آن رازها نوشت: “ظریف قبل از اینکه شروع به صحبت کند، تماس چشمی برقرار می‌کند. این کار تاثیر زیادی در بالا بردن اعتماد به نفس خود و گروه همراهش دارد. هنگامی که درحال ایراد سخنرانی است به افرادی که درکناره‌ها نشسته‌اند نیز به همان اندازه نگاه می‌کند که به افرادی که در وسط نشسته‌اند. وقتی به مطلبی گوش فرامی‌دهد، به سخنران نگاه می‌کند. این کار نشان‌دهنده علاقه او به شنیدن مطلبی است که گفته می‌شود. افراد مطمئن و با اعتماد به نفس، تماس چشمی ملایمی برقرار می‌سازند. اجتناب از نگاه کردن به چشمان دیگران یا تغییر ناگهانی مسیر نگاه حکایت از نداشتن اعتماد به طرف مقابل یا عدم اعتماد به نفس است”.
این گزارش پس از بررسی راز چشم های ظریف، به سراف انگشت ها رفته و می نویسد: “محمد جواد ظریف در ملاقات با بسیاری از دیپلمات‌های غربی که با پرونده هسته‌ای رابطه مستقیم داشته‌اند، تاکنون انگشتان دست‌هایش را در هم قفل کرده و حالت تدافعی را به نمایش گذاشته است که کاملا منطقی است و نشان از این دارد که او نمی‌خواهد به این راحتی‌ها از موضع خود کوتاه بیاید. البته ناگفته نماند این حرکت می‌تواند به معنی فکر کردن، سنجیدن و تصمیم گرفتن هم باشد، البته در طی برخی گفتگوها گاهی هم آقای ظریف هنگام نشستن بدن را کمی به سمت جلو متمایل می‌کند و دست‌هایش روی رانها قرار می‌گیرد که می‌تواند نشان دهنده آمادگی و هدفمندی او باشد به طوری که می خواهد به طرف مقابل اظهار کند که به حرف‌هایش کاملا گوش می دهد و در حال ارزیابی آنهاست. حالاتی مثل چهره ای گشاده در حالات معمولی، لبخند در هنگام رضایت و اخم در هنگام خشم، دست های باز جهت دعوت به سخن گویی طرف مقابل”.
و آخرین راز خنده های او هم این است: “لبخند زدن می‌تواند نشانه اعتمادبه نفس، دوستی و رفتار مثبت باشد و این حس را منتقل می‌کند که مردم در کنار شما بودن را دوست دارند.از سوی دیگر مفهوم لبخند تصنعی یا توأم با دستپاچگی کاملا ضدمفهوم ذکر شده است. این علامتی از زبان رفتار است که هنگام تصمیم‌گیری به‌کار می‌رود. کشیدن دست به روی چانه معمولا با حالتی از چهره همراه است که در آن چشم‌ها کمی جمع می‌شود. افرادی دیگر ممکن است در این حالت لب بالایی را لمس کنند و آن را بکشند و بعضی مردها با سبیل یا ریش خود بازی کنند که همگی دلیل بر تعمق و ارزیابی است. در بازی شطرنج نیز افرادی که قرار است حرکت بعدی را انجام دهند در بسیاری از موارد چنین اشاره‌ای را از خود نشان می‌دهند که پس از تصمیم‌گیری متوقف می‌شود”.
