تام پک
عمران اکبری و حسن کارکردی در ایران مشهور هستند. در یوتیوب می‌توان کلیپ‌های زیادی از آن‌ها را با لباس تیم ملی پیدا کرد. آن‌ها قرار بود در المپیک مبارزه کنند.
اما وقتی هموطنان آن‌ها دور استادیوم المپیک استراتفورد رژه می‌رفتند، آن‌ها پشت در راه تهران به لندن پشت یک کامیون مخفی شده بودند، و از ترس پلیس مخفی ایران می لرزیدند. آن ها حالا در اتاق نشیمن خانه‌ای کوچک در شمال لندن زندگی می‌کنند.
عمران 24 ساله خروس‌وزن است و روی کاناپه می‌خوابد. حسن 25 ساله وزن نیمه‌سنگین است و در تخت‌خواب سفری که برایش در نظر گرفته‌اند به زور جا می‌شود.
عمران می‌گوید “مشکل من زمانی شروع شد که در مسابقات قهرمانی آسیا مدال گرفتم. وقتی به خانه آمدم در فرودگاه به خبرنگاران گفتم مدالم را به مادرم تقدیم می‌کنم. آن‌ها پرسیدند چرا مدال را مثل اکثر ورزشکاران به رهبران مذهبی دولت تقدیم نمی‌کنم. انگار با اینکارم به آن‌ها توهین کرده بودم.”
حسن می‌گوید: “چند سال همه‌چیز خوب بود. مشکل من زمانی شروع شد که مدال قهرمانی آسیا را گرفتم. وقتی کسی در ایران قهرمان می‌شود دولت انتظار دارد آن‌طور که آن‌ها می‌خواهند رفتار کند؛ اگر نه او را نابود می‌کنند.”
پس از این حوادث طولی نکشید که آن‌ها را از تیم ملی اخراج کردند.
عمران می‌گوید: “قبل از المپیک لندن روزنامه‌های دولتی با ما مصاحبه کردند. پرسیدند چرا در المپیک لندن شرکت نمی‌کنید. ما به آن‌ها گفتیم به خاطر بند و بست و فساد، اما این مصاحبه هرگز چاپ نشد. در عوض تهدید کردند که دیگر با ما مصاحبه نمی‌کنند. ماموران لباس شخصی در خانه دنبالم آمدند و گفتند مجوز ورود به خانه را دارند. آن زمان فهمیدم که باید فرار کنم.”
در مورد حسن یکی از آشنایان دولتی او در شهرش، آمل به او خبر داد که باید از ایران برود.
ابتدا حسن خارج شد و روز بعد عمران قاچاقی از مرز وارد عراق شد. در رسانه‌ها خبر آمد که این دو در جاده دچار حادثه شده‌اند.
سفر آن‌ها به بریتانیا ماه‌ها طول کشید. حسن قبل از آمدن به لندن در ویکفیلد زندانی شد. آن‌ها هر دو در ایران خانواده دارند و نمی‌خواهند در مورد جزئیات سرگذشت خود چیزی بگویند. حسن می‌گوید: “خیلی از شخصیت‌های مردمی کشته شده‌اند، نه تنها کسانی که در ایران هستند بلکه کسانی هم که رفته‌اند. راحت نیست. ولی ما سیاستمدار نیستیم بلکه ورزشکاریم. در شهر من آمل کنار دریای خزر یک پنجره خانه رو به دریا باز می‌شود و دیگری رو به کوه‌ها. خیلی زیباست. من از کسانی که باعث شدند خانه‌ام را ترک کنم متنفرم، اما خوشحالم که زنده‌ام.”
حالا آن‌ها هر روز به سختی تمرین می‌کنند. عمران می‌گوید: “من در تمام دنیا مبارزه کرده‌ام. ایران، آمریکا، چین، آذربایجان، اوکراین. حالا نمی‌دانم که می‌توانم این کار را دوباره بکنم؟”
از عمران می‌پرسم آیا امید دارد که به ایران بازگردد؟ می‌گوید: “نمی‌دانم. من سیاستمدار نیستم. تاریخ‌نویس نیستم. من ورزشکارم. در این میان اگر تیم انگلیس دو ورزشکار قدرتمند بخواهد خوشحال می‌شویم برای انگلیس مشت‌زنی کنیم.”
حسن پیش از این با احسان روزبهانی، بوکسور نیمه‌سنگین ایران که در تیم ملی ایران در المپیک حاضر بود مبارزه کرده و دوازده بار وی را شکست داده است.
منابع: ایندیپندنت – 15 دسامبر
