علی کریمی، یکی از ستارگان ورزش ایران از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. او که پیش از این هم یک بار از فوتبال خداحافظی کرده اما از تصمیم خود برگشته بود،این بار با انتشار متنی از تصمیم قطعی و برگشت‌ناپذیر خود برای پایان دادن به دوران بازی در زمین‌های فوتبال خبر داد. این بازیکن محبوب و پرطرفدار تیم‌های پرسپولیس، استیل آذین، تراکتورسازی و عضو پرسابقه تیم ملی فوتبال ایران تنها به دلیل استعداد کم‌نظیرش در زمین فوتبال شهره نیست، بلکه برخی رفتارهای خاص او بر این شهرت و محبوبیت اضافه کرده است. به همین دلیل یکی از پرطرفدارترین عکس‌های رد و بدل شده از علی کریمی در روز خداحافظی‌اش، حضور او با دستبند سبز در بازی ملی و اهدای پیراهن امضا شده به خانواده یک جان‌باخته اعتراضات مردمی است.
تن ندادن به بازی تشریفاتی و ریاکارانه
محمدعلی کریمی پاشاکی، متواد ۱۷ آبان ۱۳۵۷ در کرج و از خانواده‌ای گیلانی است. او در تاریخ ۲۹ تیر ماه ۱۳۹۳ با انتشار متنی در اینستاگرام از فوتبال خداحافظی کرد و ترجیح داد با رسانه‌ها و خبرنگاران مواجه نشود. او با اشاره به خداحافظی قبلی‌اش، آن را “تصمیم احساسی و عجولانه” توصیف کرد که به دنبال “فضای اندوه بار آن همه بی اعتنایی” نسبت به خداحافظی مهدی مهدوی‌کیا گرفته شده بود. او این بار اما نوشته: “با توجه به شرایطی که در آن قرار دارم راهی جز ترک صحنه برایم نمانده. این تصمیم را در حالی که تمام وجودم را شک، تردید و اندوهی ناشناخته گرفته با مردم خوب و مهربان وطنم به اشتراک می گذارم… تصمیمی قطعی و برگشت ناپذیر.”
او عنوان کرده که از این پس هوادار متعصب پرسپولیس و تیم ملی خواهد بود و از مردم بابت اشتباهات و خطاهایی که در مقاطعی موجب آزردگی خاطر، نگرانی و رنجش احساسات شده عذرخواهی کرده است.
هرچند وبسایت باشگاه پرسپولیس خبر خداحافظی علی کریمی را به عنوان یک خبر کوتاه پوشش داد و وبسایت فدراسیون فوتبال هم اساسا به آن نپرداخت.
کریمی در نامه خداحافظی‌اش ضمن ادای احترام به “شهدا و جانبازان راه وطن و آزادی” و تشکر از هوادارانش تاکید کرده است: “از اینکه نتوانستم با پیراهن تیم محبوبم پرسپولیس فوتبال را ترک کنم اصلا ناراحت نیستم زیرا این اتفاق عجیبی نیست. هرگز تن به بازی خداحافظی که متاسفانه در فوتبال ما نوعی حرکت تشریفاتی، تبلیغاتی و بعضا ریاکارانه است نخواهم داد. بسیاری از بزرگان فوتبال ما بی سروصدا خاموش شدند و به گورستان فراموشی رهسپار گردیدند.”
او به نوعی با این کنایه، بر تداوم اختلافات عمیقش با مدیریت و سرمربی باشگاه پرسپولیس صحه گذاشته است. چرا که در زمستان گذشته گفته بود: “همیشه دوست داشتم با پیراهن پرسپولیس خداحافظی کنم و امیدوارم این آرزو را با خود به گور نبرم.”
علی کریمی این نامه را با عنوان “خاک پای تمام ایرانیان” امضا و شعری هم ضمیمه کرده است: “سرانجام باید از این خاک رفت / خوشا آنکه پاک آمد و پاک رفت”.
شماره ۸ در رده باشگاهی و ملی
این بازیکن تکنیکی با تسلط مثال زدنی‌اش بر توپ و مهارت در دریبل‌زنی، از رده‌های پایه فوتبال باشگاهی را آغاز کرد تا اینکه برای گذراندن دوره سربازی به تیم فتح تهران رفت. حضور همزمان او در تیم فوتبال و تیم فوتسال فتح کم و بیش به چشم آمد تا در فینال مسابقات فوتسال جام رمضان سال ۷۷ برابر استقلال درخشید و از آن جا مورد توجه باشگاه پرسپولیس قرار گرفت. او اولین بار در شهریور ۷۷ پیراهن پرسپولیس را به تن کرد و تنها بعد از چهار بازی به تیم ملی دعوت شد. با این حال هل دادن داور در همان سال اول پوشیدن تیم ملی که منجر به یک محرومیت دوساله(و بعدتر یک ساله) شد، برخی از اهالی فوتبال را نگران کرد؛ آیا این ستاره نوظهور قربانی بداخلاقی‌هایش خواهد شد؟
کریمی پس از پایان محرومیت هم تا آخرین فصل حضور در زمین چمن که پیراهن تراکتورسازی تبریز را بر تن می‌کرد با جنجال بیگانه نبود اما این جنجال‌ها و حواشی مانع درخشیدن او نشد تا جایی که همه شماره هشت‌های فوتبال ایران، زیر سایه نام او قرار بگیرند.
او مجموعا سه فصل در لیگ آزادگان و سه فصل در لیگ برتر (در دو مقطع زمانی) پیراهن پرسپولیس را بر تن کرد. پنج فصل را در امارات توپ زد و از همان جا در سال ۲۰۰۵ میلادی به باشگاه بایرن مونیح رفت. او با دو فصل حضور در این تیم و به ثمر رساندن مجموعا ۴ گل در مسابقات مختلف، به جایگاهی ویژه در میان فوتبالیست‌های ایرانی دست پیدا کرد. او یک فصل هم به قطر رفت و دو فصل جنجالی را در باشگاه استیل آذین گذراند. بازگشت کوتاهی هم به بوندسلیگا و تیم شالکه داشت و در نهایت پس از بازگشت به ایران و حضور مجدد در پرسپولیس، تراکتورسازی آخر راه فوتبالش شد.
کریمی با ۱۲۷ بازی و ۳۸ گل ملی، سومین بازیکن تیم ملی ایران از نظر تعداد بازی ملی و همچنین سومین گلزن برتر تیم ملی است. او در سال ۲۰۰۴ آقای گل جام ملت‌های آسیا شد و همان سال، جایزه بهترین بازیکن سال فوتبال آسیا را گرفت. مجله کیکر در سال ۲۰۰۴، پس از بازی درخشانش در مقابل تیم ملی فوتبال آلمان، او را مارادونای آسیا نامید و این لقب بارها در رسانه‌های مختلف تکرار شد. اگرچه در فوتبال ایران بیشتر از لقب جادوگر برای توصیف او استفاده می‌کردند.
کریمی در خارج زمین سبز
هنوز دقیقا مشخص نیست در آن بازی سرنوشت‌ساز ایران و کره جنوبی برای راهیابی به جام جهانی ۲۰۱۰ چه گذشت. در این مسابقه علی کریمی(عکس)، مهدی مهدوی‌کیا، مسعود شجاعی، جواد نکونام، حسین کعبی، وحید هاشمیان و محمد نصرتی با مچ‌بند سبز به میدان رفتند تا حمایت و همراهی خود را با حرکت اعتراضی مردم ایران و جنبش سبز نشان بدهند. هنوز بازی به پایان نیمه اول هم نرسیده بود که این مچ‌بندها جنجالی شد و مهدی تاج، نایب رییس فدراسیون فوتبال در بین دو نیمه اعلام کرد بازیکنانی که مچ‌بند سبز را باز نکنند، حق ورود به زمین مسابقه را نخواهند داشت. در جو متشنج داخل رختکن در نهایت برخی مچ‌بندها را باز کردند و کریمی، نکونام و مهدوی‌کیا با باندی سفید روی مچ بند سبز را پوشاندند. بعد از مسابقه مسوولان فدراسیون مدعی شدند که این مچ‌بندهای سبز نذر حضرت ابولفضل برای صعود بوده اما برای جلوگیری از بهره‌برداری سیاسی بازیکنان را از بستن آن منع کرده‌اند.
در نهایت تیم ملی با روحیه‌ای متشنج و عصبی نتوانست نتیجه لازم را بگیرد و به جام جهانی صعود کند اما تصویر علی کریمی با مچ‌بند سبزیکی از تصاویر پرطرفدار اوست.
کریمی در سال ۱۳۹۰ هم پیراهن شماره ۱۶ باشگاه شالکه را به خانواده اشکان سهرابی هدیه داد و روی آن امضا کرد: تقدیم به زنده یاد اشکان سهرابی که همیشه برای ما زنده خواهد ماند.
اشکان سهرابی دانشجوی ۱۹ ساله ساکن تهران روز ۳۰ خرداد ۱۳۸۸ در جریان اعتراضات مردمی به تقلب در انتخابات حوالی خیابان رودکی هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. مادر اشکان هم در پاسخ، “روح بلند” علی کریمی را ستود و او را “ افتخار همه مردم ایران” نامید. هرچند رسانه‌های امنیتی واکنش تندی به این حرکت بازیکن تیم ملی فوتبال نشان دادند.
یک بار دیگر هم بی‌اعتنایی علی کریمی در هنگام حضور محمود احمدی‌نژاد در تمرین تیم ملی خبرساز شد تا یادآوری شود شماره ۸ محبوب با رییس دولت رابطه خوبی ندارد.
علی کریمی در دوران حضور در استیل آذین هم به اتهام “روزه‌خواری و عدم رعایت شئونات ماه مبارک رمضان در جریان تمرین” از این باشگاه اخراج شد اما این موضوع هم به محبوبیت او افزود و چهره‌هایی مثل ناصر حجازی به دفاع از کریمی پرداختند.
