گری اندرسون
آنچه که درباره حمله اسرائیل به برنامه هسته ای ایران مطرح است، تنها بحث زمان است. اکثر رهبران بین المللی منطقی می دانند که دو کار وجود دارد که باید به طور مجزا انجام گیرد اما انجام همزمان آنها هرگز عملی نیست: شما می توانید یک برنامه هسته ای با توان بالقوه تولید تسلیحات در اختیار داشته باشید، و شما می توانید دولت یهود را به نابودی تهدید کنید، اما نمی توانید هر دو کار را با هم انجام دهید. کارنامه اسرائیلی ها در این بحث کاملاً مشخص است. برخی از رهبران نخبه جمهوری اسلامی، نه همه آنها، این موضوع را می دانند اما در تهران کاری از پیش نمی برند.
یک واقعیت مسلم دیگر نیز در اینجا وجود دارد. وقتی اسرائیلی ها به سراغ ایرانی ها بروند، آمریکا صرفنظر از آنکه برای بازداشتن اسرائیل دست به چه کاری بزند، مورد شماتت جهان اسلام قرار خواهد گرفت.
هیچ دلیل و برهانی نمی تواند چهره های حرفه ای مخالف آمریکا که ادبیات افکار عمومی را شکل می دهند، متقاعد کند که ما اسرائیل را به این کار وانداشته ایم؛ بنابراین بهتر است اصلاً وارد چنین بحثی نشویم. اگر قرار است این اتفاق بیفتد، باید برای انجام درست این کار به اسرائیل کمک کنیم. نابودی وسیع برنامه هسته ای ایران سبب از میان رفتن دایمی بلندپروازی های هسته ای ایران نخواهد شد و احتمالاً سبب جلب افکار عمومی به نفع رژیم نامحبوب ایران خواهد شد. پس تکلیف چیست؟ واقعیت این است که ایرانی ها از خود عزم و اراده لازم برای سرنگونی رژیم را نشان نداده اند.
تقریباً مسلم است که ایرانی ها در مقام تلافی با موشک و به کمک دست نشانده های خود به اسرائیل حمله خواهند کرد و احتمالاً در دشمنی با منافع ما هیچ خویشتنداری به خرج نخواهند داد. اسرائیلی ها می توانند از خود مراقبت کنند، احتمالاً بر اساس توانمندی های اطلاعاتی کارآمد رفتار خواهند کرد و اجازه به چالش کشیدن شده آسان سرزمین شان را نخواهند داد. تلاش ما برای مهار اسرائیلی ها تنها تا زمانی کارآیی خواهد داشت که متوجه شوند برنامه هسته ای ایران یک تهدید آشکار و فوری علیه آنها ایجاد کرده است. در آنصورت هیچ اقدام منطقی از سوی آمریکا قادر به مهارشان نخواهد شد. به این ترتیب با این سؤال روبرو می شویم که درصورت تصمیم گیری اسرائیل برای حمله به ایران، آیا کشور ما (آمریکا) باید به آنها کمک کند یا خیر.
بر اساس آنچه ویکی لیکس فاش کرده و البته برخی از ما که با خاورمیانه و آفریقای جنوبی آشنایی داریم، از سال ها پیش می دانستیم، جهان اسلام سنی تا حدی سرمست و مسرور خواهد شد. اعراب به پارسی ها به چشم دشمنان بالفطره نگاه می کنند. در آن قسمت از دنیا، صلیبیون غربی یک تهدید جدید و تا حدی غیرجدی محسوب می شوند. دشمن جدی اعراب، اعم از شیعه یا سنی، ایران است. حالا که قرار است تحت هر حالتی ما مورد شماتت قرار بگیریم، منطقی این است که به سبب یک اقدام کارآمد سرزنش شویم.
اگر قرار است ایران به دلیل همکاری ما با اسرائیل در حمله نظامی به ما تعرض کند، اکنون در بهترین شرایط برای پاسخگویی هستیم. وضعیت ما برای بازدارندگی و مقابله با حملات تروریستی در داخل و خارج آمریکا، هیچ وقت تا این اندازه زیاد نبوده است و حزب الله دست نشانده ایران در لبنان نیز در صورت حمله مستقیم به آمریکا، به مراتب زیان خواهد کرد تا فایده.
آمریکا در عراق و افغانستان در حال مبارزه با ایران است. این هم خوب است و هم بد. جنبه منفی این است که دسترسی ایرانی ها به اهداف آمریکایی در این دو کشور بیش از هرجای دیگری در دنیا یا داخل ایالات متحده خواهد بود. اما جنبه مثبت این است که تأسیسات و نیروهای ما در هنگام نبرد به خوبی تحت مراقبت هستند. علاوه بر آن، ایرانی ها در هیچ یک از آن دو کشور، حتی در میان شیعیان عراق محبوب نیستند. به آنها به چشم امپریالیست های اقتصادی و نیز عامل نفوذ مخرب برای بی ثبات کردن دولت عراق نگاه می شود. البته یک عراق قدرتمند نیز برخلاف منافع ایران است.
اگر اسرائیلی ها از کمک قابل توجه ای بهره مند نشوند، هرچند می تواند خسارت سنگینی به برنامه هسته ای ایران وارد کند، اما احتمالاً ایران را در بهترین حالت به اندازه سه تا پنج سال به عقب باز گردانند. اسرائیلی ها از اطلاعات فوق العاده و توان تسلیحاتی کارآمدی برخوردار هستند، اما از نظر تحلیل، بررسی الکترونیک و تولید تسلیحاتی که بتوانند برای اصابت به تأسیسات تحت مراقبت به اعماق زمین نفوذ کنند، به پای ما نمی رسند. علاوه بر آن، آمریکا صاحب توانایی سوختگیری حین پرواز و نجات سرنشینان هواپیماهای سقوط کرده است و هر دوی این توانمندی ها، در حمله اسرائیل به ایران حائز ارزش والایی خواهند بود.
این بحث برای کاستن از تلاش برای رسیدن به یک توافق صلح جویانه درباره برنامه هسته ای در حال رشد ایران و یا تحت الشعاع قرار دادن تلاش ما برای بازداشتن اسرائیل از رسیدن به نقطه ای که حمله را اجتناب ناپذیر قلمداد کند، مطرح نشده است. من تنها پیشنهاد می کنم در صورتیکه اسرائیل به نقطه ای برسد که فرض کند زمان حمله فرا رسیده، ما نیز تمامی گزینه ها را برای خود محتمل درنظر بگیریم. ممکن است آن روز به این زودی ها فرا نرسد، اما بالاخره فرا می رسد، مگرآنکه اتفاق خاصی رخ بدهد که رویکرد فعلی ایران را تغییر بدهد.
- گری اندرسون افسر بازنشسته نیروی دریای و استاد دانشکده روابط بین المللی در دانشگاه جورج واشنگتن است.
منبع: واشنگتن تایمز- 2 ژانویه 2011
