در راستای اینکه احمد بخشایش اردستانی٬ عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس در واکنش به خبرگزاری رویترز که نوشته بود” باقر اسدی٬ دیپلمات ۶۱ ساله ایرانی اواخر اسفند سال گذشته در تهران «بازداشت» شده است” اعلام کرد: “رویترز غلط می‌کند چنین خبری منتشر کند.” ما تصمیم گرفتیم جهت تنویر افکار عمومی رسانه های دنیا، خصوصا همین خبرگزاری رویترز، دستورالعملی ارائه کنیم که دیگر از این غلط ها نکنند و از این خبر ها منتشر نکنند.
البته گفتنی است در همین راستا (دقیقا در همین راستا، نه در یک راستای دیگر) رامین مهمانپرست سخنگوی وزارت امور خارجه دو سه روز بعد همین خبر را تایید کرد، که البته خیلی مهم نیست. به هر حال خبرگزاری رویترز غلط کرده چنین خبرهایی را منتشر می کند. رامین مهمانپرست هم غلط کرده چنین خبرهایی را تایید می کند. اصلا آقای باقر اسدی دیپلمات۶۱ ساله ایرانی هم… نه این بنده خدا که تقصیری نداشته، ولی بهتر بود به تهران بر نمی گشت … ولی آنهایی که بازداشتش کرده اند غلط… خب این بیچاره ها هم که کلا دلیل آفرینش شان همین است که هی بی دلیل مردم را بازداشت کنند، دست خودشان نیست… به هر حال من نمی دانم. یک سری آدم های دیگر هم ، یک سلسله غلط هایی کرده اند.احمد آقا که همینطور الکی حرف نمی زند، حتما یک چیزی می داند که می گوید غلط کرده… بگذریم.
دستورالعملی جهت پیشگیری از غلط کردن رسانه ها
یک: کلا رسانه های دنیا غلط می کنند، مگر اینکه خلافش ثابت شود. البته خلافش هم به این سادگی ها ثابت نمی شود. چون نیاز به انجام یک سری اقدامات مالشی و خارشی و نرمشی همزمان دارد که تا همین امروز از بین تمام رسانه های دنیا فقط همین روزنامه کیهان و خبرگزاری فارس توانسته اند از پس اش بر بیایند. یعنی شما فکر کنید باید همزمان که دارید پاچه های یک نفر را می خارید، به مواضع هسته ای اش هم آویزان باشید، منویاتش را هم دو دستی بچسبید. بعد تازه خبر هم منتشر کنید. عمرا اگر رسانه ای به جز همین رسانه های مذموم، یعنی همان رسانه های مذکور بتوانند چنین قابلیت هایی از خودشان بروز بدهند. تازه اگر خودشان را بکشند و از خودشان بروز بدهند هم قبول نیست. چون باید تمام مراحل بروزشان با خلوص نیت و توجه قلبی و ارادت قبلی هم همراه باشد. بنابراین به زبان خوش به همه رسانه های دنیا پیشنهاد می کنیم از خیر انتشار اخبار بگذرند، وگرنه … وگرنه … وگرنه با همین احمد آقا طرف هستند، خیلی هم درد دارد.
دو:اساسا ما هر چه فکر می کنیم، می بینیم هیچ دلیلی وجود ندارد رسانه های دنیا هر اتفاقی که در یک گوشه دنیا می افتد، را به اطلاع بقیه مردم دنیا که در یک گوشه دیگر دنیا دارند زندگی خودشان را می کنند، برسانند. مگر رسانه های دنیا خودشان کار و زندگی ندارند هی توی زندگی مردم دخالت می کنند؟ مردم آن گوشه دنیا اگر خودشان دل شان خواست خودشان می روند به مردم گوشه های دیگر دنیا می گویند چه اتفاقی برایشان افتاده، بعد هم همان جا می مانند به خوبی و خوشی زندگی شان را می کنند. به رسانه ها دنیا چه مربوط؟ مگر رسانه های دنیا فضولند هی توی کار مردم دخالت می کنند؟ اصلا چه معنی می دهد این وسط هی خبر چینی بکنند خبر های این گوشه دنیا را به مردم آن گوشه دنیا برسانند؟ مردم آبرو دارند. شاید مردم آن گوشه دنیا، خودشان دلشان نخواهد کسی بداند چه اتفاقاتی برایشان افتاده، شاید خجالت بکشند، شاید رودربایستی بکنند، شاید سی سال پیش یک کاری کرده باشند، حالا مثل یک آدم نادم، پشیمان باشند. رسانه های دنیا که نباید هر این گوشه دنیا می افتد را بکنند توی بوق به گوش همه مردم دنیا برسانند… والا به خدا
سه:حالا اگر رسانه های دنیا خیلی اصرار داشتند کار و زندگی خودشان را ول کنند و هی توی کار مردم فضولی کنند و هی خبرچینی کنند و هی خبر این گوشه دنیا را ببرند آن گوشه دنیا وهی خبر آن گوشه دنیا را بیاورند این گوشه دنیا، عمرا. یعنی اگر خودشان را هم از وسط به قطعات مساوی تقسیم کنند، باز هم نمی توانند هی خبر های آن گوشه دنیا را بیاورند این گوشه دنیا، هی خبرهای این گوشه دنیا را ببرند آن گوشه دنیا. مگر دنیا صاحاب ندارد؟ مگر سربازان گمنام امام زمان برگ چغندرند؟ خیلی هم که رسانه های دنیا اصرار کنند، یک دفعه دیدی سرشان به صورت خودجوش به جسم سخت برخورد کرد با مرگ طبیعی رفتند آن دنیا. حالا اگر راست می گویند خبرهای آن دنیا را بیاورند این دنیا، تازه شما لنگر کشتی ها و کوسه ها و امواج دریا را هم در نظر بگیرید. قدرت خدا “مه و خورشید و فلک در کارند تا تو عمرا بتوانی هی خبری از این گوشه دنیا ببری آن گوشه دنیا… هی خبری از آن گوشه دنیا بیاوری این گوشه دنیا”… اگر دنیا صاحاب ندارد، به جایش این گوشه دنیا چیزی که زیاد است صاحاب. همه چیز صاحاب دارد. چند تا چند تا هم صاحاب دارد. یک نمونه اش هم همین احمد آقا. صاحاب خبرگزاری رویترز.
چهار: به فرض محال (یعنی دو خط موازی به هم نمی رسند، مگر اینکه مقام معظم رهبری بخواهد) اگر هم خبری از این گوشه دنیا خدای نکرده رفت به آن گوشه دنیا، رسانه های دنیا باید اول یک نسخه اش را برای احمد آقا بفرستند تا تاییدش کند، بعد اگر دلشان خواست،یعنی اگر احمد آقا دلش خواست و صلاح دانست، منتشرش کنند. اصلا چه معنی می دهد رسانه های دنیا همینطوری بدون هماهنگی و صلاح و مشورت با احمدآقا هر خبری که از این گوشه دنیا به دستشان رسیده را زرتی منتشر کنند؟ حالا اگر در کشور خودشان امکانات ندارند و کسی نیست که روی کارشان دخالت، یا مثلا نظارت کند، احمد آقا که هست. پس این احمد آقا به این گندگی به چه درد می خورد؟ به ظاهرش نگاه نکنید (از من می شنوید به باطنش هم نگاه نکند… کلا نگاه نکنید، رویتان را برگردانید) باور کنید این احمد آقا یکی از تخصص هایش همین تشخیص میزان غلط کردن رسانه های دنیاست. باور نمی کنید؟ خب البته حق دارید، باور کردنش خیلی کار سختی است، ولی می توانید از یک زاویه دیگری هم به موضوع نگاه کنید… مثلا اینکه حیف نیست از ظرفیت های عملی کاربردی احمد آقا استفاده نشود؟ حیف نیست همینطور بیکار بیفتد یک گوشه زنگ بزند؟ حیف نیست آدم به گندگی به درد هیچ کاری نخورد؟ خب بفرستید خبرتان را تایید کند، از شما که چیزی کم نمی شود.