رنو ژیرار
هنری کیسینجر، وزیر خارجه دولت نیکسون و فورد و مروج سیاست واقع بینانه، در سفر خود به پاریس به سؤالات خبرنگار فیگارو درخصوص برنامه هسته ای ایران پاسخ داده است.
نظر شما در مورد سیاست جدید واشنگتن نسبت به ایران چیست؟
ایران ملت بسیار بزرگی دارد. زمانی که من در دولت صدارت داشتم، روابط بسیار خوب و عمیقی با این کشور داشتیم؛ نه به دلیل شخصیت شاه، بلکه به دلیل اهمیت قابل توجهی که ایران در ایجاد تعادل در خاورمیانه داشت.
رییس جمهور اوباما در سخنان خود در سال نوی ایرانی خطاب به ملت و دولتمردان ایرانی حق داشت که به این واقعیت ژئوپلیتیکی و به مسأله احترام به ملت بزرگ باستانی ایران اشاره کند. رییس جمهور با شجاعت و صداقت مسأله “مذاکره برابر” با ایران را پیشنهاد کرد. آیا رهبران جمهوری اسلامی دست امریکا را که به سوی آنها دراز شده می فشارند؟ ایده اخیر دولتمردان ایرانی که اورانیوم غنی شده را در کشور ثالثی ذخیره کنند ایده جالب توجهی است. حال باید دید که آیا تهران واقعاً آن را اجرا خواهد کرد یا خیر.
سه تن از مسؤولان بازنشسته امریکایی که همگی در گذشته از رؤسای سنتکوم [ستاد فرماندهی مرکزی] در بخش مربوط به خاورمیانه و آسیای مرکزی بوده اند توصیه کرده اند در صورتی که دولت تهران از حمایت حماس و حزب الله دست بردارد، وجود یک ایران اتمی باید از سوی غرب پذیرفته شود. نظر شما در این رابطه چیست؟
ضروری است که به مقامات ایرانی اطمینان دهیم امنیت ایران در دراز مدت تضمین خواهد شد. بدین ترتیب خواهیم توانست آنان را به عدم حمایت از حماس فلسطین و حزب الله لبنان متقاعد کنیم.
من معتقدم که یک دیپلماسی هوشمند می تواند به این مسأله تحقق بخشد؛ دیپلماسی ای که بی شک روس ها نیز باید در آن دستی داشته باشند. واقعیت این است که روسیه نسبت به سیاست اعمال تحریم های بازرگانی بدگمان است و درعین حال هیچ علاقه ای ندارد شاهد این باشد که همسایه اش به یک قدرت هسته ای تبدیل و به بمب اتمی تجهیز شده است.
من با سه رییس سابق سنتکوم هم عقیده نیستم. فکر می کنم که یک ایران اتمی نظامی به شدت در کل منطقه خاورمیانه ایجاد بی ثباتی می کند.
به علاوه، چنین اقدامی به شدت ماهیت پیمان منع گسترش اتمی را که در سال ۱۹۶۸ تنظیم شده و ایران آن را در سال ۱۹۷۰ به امضاء رسانده، زیر سؤال می برد. این پیمان در واقع یک عامل سازنده دیپلماتیک است که بسیار اهمیت دارد؛ در حقیقت یک موفقیت چند جانبه است که به هر قیمت باید آن را حفظ کرد. اگر ایران از این مسأله اطمینان حاصل کند که هیچ گاه مورد حمله قرار نخواهد گرفت، امکان دارد به این نتیجه برسد که هیچ احتیاجی به بمب اتمی ندارد.
منبع: فیگارو، ۱۶ اکتبر
