دیروز خبری در برخی سایت های محافظه کار انتشار یافت که حکایت داشت رییس جمهور، در پی “افشاگری” های شدیداللحن در مسافرت اخیر خود به قم علیه مسوولان دستگاه های مختلف - که معتقد بود در مقابل سیاست هایش “کارشکنی” می کنند - با انتقاد رهبر جمهوری اسلامی مواجه شده است.
اهمیت خبر فوق از آن روست که رییس جمهور، به مدت کوتاهی پس از مورد انتقاد واقع شدن توسط رهبر نظام به خاطر “افشاگری” های مستمر خود علیه رقبای سیاسیش، در جلسه پرسش و پاسخی با دانشجویان همسو در 27 اردیبهشت 87، که در محل نهاد ریاست جمهوری برگزار شد، به “افشاگری” های جدید علیه اقدامات ”کارشکنانه” مجلس، قوه قضاییه و حتی دوتن از وزرای کابینه خود پرداخت.
اقدام اخیر آقای احمدی نژاد، شباهت کاملی به نحوه مواجهه وی با تذکر قبلی آیت الله خامنه ای در مورد لزوم متوقف شدن “افشاگری” های وی در مورد دانشگاه آزاد داشت. تذکری غیرعلنی که نه تنها منجر به توقف این افشاگری ها نشد، که خود تذکر داده شده هم توسط ریس جمهورعلنی شد - اولین بار در اوایل پاییز گذشته بود که وقتی یکی از دانشجویان همسو از علت پیگیری نشدن برنامه‌های دولت برای دانشگاه آزاد از احمدی نژاد پرسید، وی در اشاره ای آشکار به رهبر جمهوری اسلامی گفت: “برخی مقامات بلندپایه توصیه کرده‌اند در شرایط هسته‌ای روی این موضوع فشار نیاوریم”، اشاره ای که پس از آن، دو بار دیگر نیز در مناسبت های مختلف از سوی رییس جمهور تکرار شده است…
از سوی دیگر، خبر انتقاد اخیر آیت الله خامنه ای از اتهامات علنی رییس جمهور علیه سایر مسوولان، یک روز بعد از آن منتشر شد که قوه قضاییه، در پاسخ به قرائت گزارش تحقیق و تفحص مجلس هفتم راجع به دستگاه قضایی، متن نامه محرمانه خود به هیات رییسه مجلس در 22 دی ماه 86 را منتشر کرد، که در آن ”نشر اکاذیب و افترا بستن و تهمت زدن به مسوولان و دستگاه قضایی” در گزارش “انتقام‌جویانه” مجلس، “مستوجب تعقیب قضایی” معرفی شده بود. این نامه محرمانه، در حالی منتشر می شد که در واکنشی نامتعارف به قرائت گزارش تحقیق و تفحص در باره قوه قضاییه، پرونده تخلفات “جنسی” یک نماینده مجلس (یادآور آشکارشدن تخلفات جنسی رییس پلیس استان تهران) که تا آن لحظه توسط قوه قضاییه غیرعلنی نگه داشته شده بود، به طور علنی به جریان افتاد و به دستگیری وی انجامید.
افشاگری های متقابل مجلس و قوه قضاییه علیه یکدیگر، به نوبه خود افشاگری های متقابل پیش از آن میان رییس مجلس هفتم و رییس جمهور را تداعی می کرد؛ که نقطه شروع آن زمانی بود که در بهمن ماه گذشته، غلامعلی حداد عادل در واکنش به اعلام مخالفت غیرقانونی رییس جمهور با یک مصوبه مجلس، که با ارسال یک نامه غیرعلنی صورت گرفته بود، نه تنها آن نامه غیرعلنی را از تریبون مجلس قرائت کرد، که کسب تکلیف خود از رهبر جمهوری اسلامی و پاسخ غیرعلنی آن را نیز از همان تریبون به اطلاع نمایندگان و رسانه ها رسانید.
مسابقه انتشار اطلاعات طبقه بندی شده، حتی حساس ترین پرونده های امنیتی جمهوری اسلامی را نیز بی نصیب نگذاشته است. از پرونده “قتل های زنجیره ای” که اخیرا ادعاهای متقابل دو شخصیت نزدیک به دستگاه امنیتی کار را به جایی رسانده که یکی از آنان بخش هایی از سخنان محرمانه رهبر جمهوری اسلامی در جلسه ای با حضور سران سه قوه در اواخر پاییز 87 در خصوص پرونده قتل ها را علنا منتشر کرده است، تا پرونده هسته ای که “اطلاع رسانی” عجیب و غریب یکی از دو وزیر امنیتی دولت نهم در مورد آن، به سرعت در دنیا خبر ساز شد: “ایران بیش از 100 کیلوگرم اورانیوم غنی‌شده در اختیار دارد!” (رقمی که البته، باور کردن آن دشوار به نظر می رسد)… درست همان طور که شخص رییس جمهور نیز چند ماه پیش، با کشاندن دوربین تلویزیون به دنبال خود در هنگام بازدید از حساس ترین قسمت های تاسیسات اتمی کشور، تعجب رسانه های جهانی را برانگیخت.
و صد البته که در این میان، دیگر “افشاگری” های بی وقفه صاحب منصبان فعلی و سابق دولت و سایت های محافظه کار در مورد “جزییات” جلسات غیرعلنی دولتی و احوالات شخصی یکدیگر و… دیگر به بخشی ثابت از فضای رسانه ای کشور تبدیل شده اند، و یادآوری مورد به مورد آنها در این مقال، نه جذابیتی دارد و نه به اطلاعات کسی اضافه خواهد کرد.
واقعیت ان است که به نظر می رسد ورود “نو محافظه کاران” پرگو و کم ظرفیت به راس حکومت ایران، موهبتی آسمانی برای سرویس های اطلاعاتی بوده است که قطعا با دقت هرچه تمام تر از ان استفاده خواهند کرد.
از یاد نبرده ایم که زمانی، همین کسانی که اکنون، به موهبت یکدست شدن حاکمیت، بر قوای سه گانه تسلط مطلق یافته اند، چگونه فضای رسانه ای ایجاد شده پس از روی کار آمدن خاتمی را به واسطه خطرات آن برای “افشای اسرار نظام”، “مخل امنیت ملی” می دانستند.
به راستی الآن، در سایه حاکمیت محافظه کاران دارای بالاترین ادعاهای “امنیتی” و “اطلاعاتی” بر کشور، وضعیت حفاظت اطلاعات در نظام جمهوری اسلامی چگونه است؟