ساخت نخستین مرکز هسته ای ایران در بوشهر توسط روسیه، بالاخره پس از بارها به تعویق افتادن به اتمام رسید. این مرکز روز چهارشنبه 25 فوریه با حضور سرگئی کیریانکو، رئیس آژانس فدرال انرژی اتمی روسیه و همتای ایرانی اش، غلامرضا آقازاده، رسماً [به طور آزمایشی] افتتاح شد. امّا شروع به کار قطعی آن تا چند ماه طول خواهد کشید.
سوخت هسته ای لازم برای آغاز به کار مرکز بوشهر گرچه از سوی روسیه به ایران تحویل داده شده امّا هنوز وارد رآکتورها نشده است. ایران باید پس از استفاده از این سوخت زباله های آن را تحت نظارت دقیق آژانس بین المللی انرژی اتمی به روسیه پس بفرستد. شورای امنیت سازمان ملل تا کنون چند قطعنامه علیه ایران به دلیل عدم همکاری لازم با آژانس و امتناع از تعلیق غنی سازی اورانیوم صادر کرده است.
اتمام طرح مرکز بوشهر که روسیه در سال 1994 به جای شرکت آلمانی زیمنس تکمیل آن را برعهده گرفت، نشانه اوج همکاری مسکو و تهران است. در حالی که غرب روی چراغ سبز مسکو برای اعمال فشارهای بیشتر بر تهران، که مظنون به تولید مواد اتمی با اهداف نظامی است، حساب می کند روسیه به تحکیم روابط حسنه خود با جمهوری اسلامی ادامه می دهد.
دو قدرت منطقه در سواحل دریای خزر علاوه بر همکاری در زمینه انرژی هسته ای غیر نظامی با ایجاد یک کارتل گازی در اکتبر 2008( شامل روسیه، قطر و ایران) همکاری در حوزه مواد سوختی را آغاز کردند. دو کشور در زمینه نظامی نیز رابطه خوبی دارند. ایران در کنار هند و چین یکی از سه مشتری اصلی آژانس فروش اسلحه روسیه، روسوبورونکسپورت، به شمار می رود. ایران در سال 2007 اقدام به خرید سیستم دفاع ضد هوائی TOR-MI از روسیه کرد. همچنین در قراردادی که چند سال پیش میان دو کشور به امضاء رسید، تحویل موشک های زمین به هوای S-300 از سوی روسیه به ایران پیش بینی شده است. در واقع مسئله فروش این موشک ها، که رسماً تحویلشان اعلام نشده، برای روسیه به منزله ورق دیگری در بازی سیاست جهانی به شمار می رود.
سربرآوردن یک قدرت اتمی در منطقه اورآسیا به هیچ عنوان به نفع روسیه نیست زیرا یکی از اهداف بلند پروازانه روسیه سلطه بر این منطقه است. با اینهمه روسیه نمی تواند در این زمینه موضع روشنی اتخاذ کند.
مسکو برنامه هسته ای ایران را به عنوان تهدید ارزیابی نمی کند. ژنرال لئونید ایواشف، رئیس سابق ستاد ارتش روس می گوید: “ مسئله اصلی این نیست که بدانیم ایران قادر به ساختن سلاح هسته ای هست یا نه”. سپس تأکید می کند که ”ذخیره کردن تعداد محدودی سلاح هسته ای بدون مجهز بودن به دیگر امکانات پشتیبانی فقط برای چنگ و دندان نشان دادن خوبست. حمله به کشورهای دیگر و پیروز شدن در جنگ هسته ای در برابر ائتلاف قدرت های بزرگ توانی می خواهد که ایران فاقد آنست و به زودی هم به دست نخواهد آورد”.
منبع: لوموند 26 فوریه