وجود یک تشکل صنفی، نشانه بلوغ آن صنف و نشانه مهمی برای بلوغ مدیریت در کشور است. یک صنف فرهنگی و هنری در قالب یک سازمان غیردولتی میتواند باعث پیشرفت فرهنگی و هنری شود. دولتها هم باید زمینه پیشرفت این نهادهای صنفی را به وجود بیاورند و احیانا اگر مشکلات قانونی هم وجود دارد باید به جای برخورد، شرایطی را فراهم کنند تا مشکلات بدون هیچ تنشی مرتفع شود. آنگونه که من شنیدم اتفاقی که در مورد “خانه سینما” افتاده چنین نبوده و بخش دولتی به شیوه دیگری عمل کرده است. مهمترین ایرادی که شورای فرهنگ عمومی به “خانه سینما” گرفته به اصلاحات اساسنامه آن مربوط میشده است و معاونت سینمایی در حقیقت به جای آنکه فرصتی فراهم کند که اساسنامه فعلی “خانه سینما” با شرایط قانونی تطبیق یابد، رفتاری را در پیش گرفتهاند که این شایبه را به وجود میآورد که اساسا بخشی از مسوولان دولت علاقهای به موجودیت این تشکل ندارد و به دنبال بهانهای میگشته است که این نهاد صنفی را از میدان به در کند. از نظر خودشان هم با این اشکالی که به “خانه سینما” گرفتهاند مستمک پیدا کردهاند. علت را هم باید از کسانی پرسید که دنبال به حاشیه راندن “خانه سینما” هستند. شواهد و قراین هم نشان میدهد که طیفی از مسوولان علاقهای به تشکیل صنفهای مستقل و سینمای مستقل ندارد و ترجیح میدهد که سینما در شکل دولتی اداره شود. وقتی تشکل صنفی وجود نداشته باشد، همه اهالی سینما کارمند دولتی میشوند و دولت خودش تولیدکننده و سیاستگذار در این عرصه میشود.
زمانی که “خانه سینما” تشکیل شد به نظر میرسید که دولت فرهنگی بود و کمک کرد تا این نهاد صنفی به وجود بیاید اما گروهی از مسوولان فعلی بیشتر علاقه دارند فرهنگ را به شکل دولتی در کنار خود داشته باشند. برای برونرفت از این وضعیتی که سینما و “خانه سینما” با آن درگیر هستند باید کسانی که مسوول هستند و بارقههایی از علاقهمندی به سینما بهخصوص سینمای ملی در وجودشان هست، کمک کنند که “خانه سینما” به عنوان یک نهاد صنفی بار دیگر قدرت بگیرد. اگر ما سینمای ملی بخواهیم باید تشکل صنفی داشته باشیم. سینمای ملی و تشکلهای صنفی ثروت ملی است و اگر کسانی اقدام به تضعیف این نهادها بکنند ثروت ملی را خدشهدار کردهاند و اگر موفق به نابودی چنین تشکلهایی شوند گویی چنگ به منافع ملی کشور انداختهاند آن را مورد تعرض قرار دادهاند.
مدیر عامل اسبق بنیاد سینمایی فارابی
منبع: روزنامه شرق