از احمدی نژاد منزوی یک شهره ساختند

نویسنده

ahamadinejad800.jpg

کشورهای غربی با بزرگ نمائی حرکات او و مهم جلوه دادن احمدی نژاد که همواره در صحنه سیاست ملی منزوی بوده، ‏خدمت بزرگی به رییس جمهور ایران کرده اند.‏

محمود احمدی نژاد در زمان انتخابات خود در سال 2005 اعلام کرده بود که دولت کارهای بسیار مهم تری از درگیر شدن ‏با شیوه پوشش زنان و دختران دارد. او حتی گفته بود که به زنان اجازه خواهد داد تا فوتبال بازی کنند. این درحالی است که ‏امروز مردم ایران شدیدترین محدودیت های اجتماعی را تحمل می کنند و زنان اجازه ندارند در اماکن عمومی سیگار بکشند ‏یا حتی به استادیوم های ورزشی بروند. ‏

رییس جمهور ایران از زمان به قدرت رسیدن خود، نقل مجالس و رسانه های بین المللی بوده و اظهارات ستیزه جویانه وی ‏همچنان بر سر زبان هاست. احمدی نژاد که شیوه دیکتاتوری و ضعف وی در سیاست اقتصادی زبانزد است، به دفعات ‏واقعیت هولوکاست را تکذیب کرده و خواستار محو اسراییل از نقشه جهان شده است. به دنبال این اظهارات تحریک آمیز، ‏اروپا و ایالات متحده به واقع نمی دانند با ایران چگونه رفتار کنند. ازطرف دیگر، کشورهای غربی باعث شده اند تا احمدی ‏نژاد علیرغم انزوای روزافزون در صحنه سیاسی، در کشورهای مختلف، به ویژه کشورهای منطقه خاورمیانه، به چهره ای ‏محبوب تبدیل شود. ‏

کارشناسان سیاسی در تهران از این که رییس جمهورشان تا این حد توجه غرب را به خود معطوف داشته اظهار شگفتی می ‏کنند و در حقیقت، این توجه ورای اهمیت واقعی اوست. این درحالی است که احمدی نژاد برخلاف همتای امریکایی خود، نه ‏رییس دولت است و نه رییس ارتش. این قدرت ها در اختیار رهبر انقلاب آیت الله خامنه ای است که کلیه اختیارات مدنی و ‏مذهبی را یکجا برعهده دارد. درحال حاضر، رییس جمهور قدرت خود را از دو عامل می گیرد: از یک طرف، حمایت بی ‏شائبه رهبر انقلاب که به دفعات شاهد آن بوده ایم و ازطرف دیگر، محکومیت های بین المللی که به دلیل اظهارات ستیزه ‏جویانه او از زمان به قدرت رسیدنش به راه افتاده.‏

البته این بدین معنی نیست که او یک چهره کم اهمیت در نظام جمهوری اسلامی است. او در حقیقت ریاست دولت غیرنظامی ‏را برعهده دارد. این شیوه ریاست را می توان در نخست وزیر مصر یافت کرد: قدرت واقعی در دست رییس جمهور است. ‏رییس جمهور ایران همچنین بودجه کشور را اداره می کند و کلیه کسانی که مناصب اداری و دولتی را اشغال کرده اند از ‏ایده های او تبعیت می کنند. نقطه اتکای وی شبه نظامیان بسیجی و عناصر سپاه پاسداران هستند. ‏

با این حال، موفقیت احمدی نژاد در عرصه داخلی بسیار کمتر از نقش پرتحرک او در عرصه بین المللی بوده. تاکنون چندین ‏تن از وزرای او از شیوه دولتداری او انتقاد کرده اند. رییس بانک مرکزی ایران از سمت خود برکنار شد. رییس دیوان عالی ‏کشور از شیوه ای که او در اداره دولت به کار بسته انتقاد کرد. و از همه مهم تر اینکه، وعده های او، اعم از ریشه کنی فساد ‏مالی و توزیع عادلانه درآمد نفت، هیچ یک جامه عمل به خود نگرفت. ازطرف دیگر، رییس جمهور تاکنون حمایت مجلس ‏را تا حد زیادی از دست داده. غرب به جای تمرکز کردن روی رییس جمهور ایران باید بداند که در ایران حرف آخر را ‏ایدئولوژی می زند و آن ایدئولوژی برگرفته از انقلاب اسلامی است. ‏

احمدی نژاد قدرت خود را مدیون منصبش نیست، بلکه مدیون خواسته های آیت الله خامنه ای و دیگر رهبران افراط گرایی ‏است که حلقه روابط بین المللی را به آرمان های انقلابی گره زده اند و اجازه توسعه آن به سوی کشورهای غربی را نمی ‏دهند. البته برخی از محافظه کاران و افراط گرایان نیز هستند که خود را عمل گراتر از دیگران نشان می دهند و می خواهند ‏با حفظ “ارزش های انقلابی”، ایران را در جرگه دیگر کشورهای جهان، به ویژه ازنظر اقتصادی، قرار دهند. ولی امروز ‏تصمیم گیری با آنها نیست.‏

به دنبال انتخابات احمدی نژاد، باور بر این بود که از این پس افراط گرایان به شکلی منحصر به فرد قدرت را دراختیار ‏خواهند داشت. امروز به نظر می رسد که احمدی نژاد یک افراط گرا به معنای کلاسیک آن نیست. از دید ناظران، وفاداری ‏شخصیت های بزرگ سیاسی کشور به سوی نظام معطوف است تا به سوی شخص احمدی نژاد. اگر او بخواهد پا را از ‏وظایف خود فراتر گذارد، خواهیم دید نام او نیز به نام اسلافش، که در اصلاح کردن نظام شکست خوردند، اضافه خواهد ‏شد. مردم ایران تا کمتر از یک سال آینده رییس جمهور جدید را انتخاب خواهند کرد، ولی فشارهای وارد بر نظام انتخاباتی ‏آنچنان قوی است که بسیار بعید است شاهد یک انتخابات بی طرف و سالم باشیم.‏

چه احمدی نژاد مجدداً انتخاب شود، چه نشود، هیچ کس در ایران معتقد نیست که این امر کوچک ترین تغییری بر روند ‏ارتباطات ایران با بقیه جهان خواهد داشت. اکنون به شرایطی رسیده ایم که حتی هیچ نیروی داخلی هم نمی تواند تغییری در ‏این روند ایجاد کند.‏

منبع: کوریه انترناسیونال، 10 اکتبر ‏

مترجم: علی جواهری