سامان رسول پور
s. com
دو هفته ازآغاز سال 87 گذشت و همه نگران وضع حقوق بشر در ایرانند:وزارت امور خارجه بریتانیا، دیده بان حقوق بشر، عفو بین الملل و بالاخره فعالان حقوق بشر در ایران. همه نگرانند الا آن کسی که باید باشد.
وزارت امور خارجه بریتانیا در سالنامه حقوق بشری اش، وضع حقوق بشر در ایران را ”اسفناک” خوانده و”ایران” را در زمره 21 کشوری قرار داده که وضعیت حقوق بشر در آنها “جای نگرانی”دارد. “اعدام ها، مجازات های ظالمانه، عدم وجود آزادی بیان، عدم حقوق برابر زنان، نقض حقوق اتحادیه های کارگری و اقلیت های قومی و مذهبی و عدم وجود انتخابات آزاد”، مواردی هستند که در این گزارش مورد انتقاد وزارت امور خارجه بریتانیا قرار گرفته است. این گزارش از سال 1998به بعد هرساله منتشر شده و جایگاه ایران در 10 سالنامه ای که تا کنون انتشار یافته، به هیچ وجه مطلوب نبوده و به گفته دیوید میلیباند، وزیر خارجه بریتانیا “همین موضوع که وضعیت حقوق بشر در ایران در ۹ سال از ده سالی که این گزارش منتشر شده، در زمره نگران کننده ترین کشورها بوده، نشان می دهد که ما باید به ایران فشار بیآوریم تا در تمام زمینه هایی که حقوق بشر را نقض می کند و در گزارش خود به آن اشاره کرده ایم، تغییر به وجود آورد”.
از سوی دیگر سازمان دیده بان حقوق بشر هم با صدور بیانیه ای به دستگیری 30 مرد در یک مهمانی خصوصی در اصفهان اعتراض کرد. این افراد بیش از یکماه است که در بازداشت بسر می برندو به گفته دیده بان حقوق بشر، هنوزنه تفهیم اتهام شده و نه به وکیل دسترسی داشته اند. جو استورک از اعضای ارشد این سازمان در همین ارتباط گفت:“وقتی پلیس برای اجرای نوعی اخلاقیات دائما درب منازل را می شکند، این بدان معناست که حدود را زیر پا می نهد و در هر لحظه به حریم خصوصی مردم تجاوز می کند”.
و عفو بین الملل هم در این هفته نگرانی شدید خود را از وخامت حال “محمود صالحی”فعال کارگری سقزی ابراز داشت. محمود صالحی از یکسال پیش و به اتهام شرکت در مراسم روز کارگر بازداشت و به یک سال حبس تعزیری و سه سال حبس تعلیقی محکوم گردیده است. او یک هفته پیش و درست هنگامی که دوره محکومیتش خاتمه یافت و ”آزادی”انتظارش را می کشید، به اتهام” ارسال پیام همبستگی برای کارگران و دانشجویان”آزاد نشد و به جای آزادی، قرار بازداشت نصیبش شد. در اعتراض به آزاد نشدن، محمود صالحی با وجود از دست دادن یک کلیه و از کار افتادن کلیه دیگرش، چند روز اعتصاب غذا کرد. عفو بین الملل معتقد است که ”اتهام جدید محمود صالحی ظاهرا برای توجیه طولانی تر کردن مدت زندان اوست”.
دو هفته از سال 87 گذشت و موارد نقض حقوق بشر در سال جدید هنوز انگشت شمارند و هنوز لیست ـ لیست ها ـ نشده و فعالان حقوق بشر در این دو هفته ی نسبتا آرام، نظری به عقب، به سال 86 می اندازند وبراساس آن، خود را برای روزهای احتمالا سخت 87 آماده می کنند. آنطرف تر، زندانیان عقیدتی می گویند: “دو هفته ی نخست سال جدید از بدترین روزهای دوران حبس اند”. روزهایی که یک زندانی عقیدتی آنرا چنین برای خانواده اش توصیف کرده است:“اینجا زندان است و اینروزها کسی صدایمان را نمی شنود. در این تنهایی تکراری، بیش از هر زمان، گذشته هایمان را در حال و حال را در آینده خواهیم زیست؛چه تلافی موزونی! اینجا زندان است و راهی به بیرون نمانده؛ پس به جلو باید گریخت… “
وشاید روزهایی که گذشتند، برای خانواده های زندانیان عقیدتی هم سخت ترین روزها بوده باشد. همسر محمد صدیق کبودوند می گوید: “لحظه سال تحویل برای بچه ها خوب نبود. جای خالی پدر نمی گذاشت به آنها خوش بگذرد. واقعیت این است که امسال اصلا سفره هفت سین نچیدیم. بچه ها حال و حوصله نداشتند”. همسر منصور اسانلو هم می گوید:“اگر اتهامات همسرم چیزی به جز این فعالیت‌های سندیکایی بود و مثلا به جرائم جنایی محکوم بود به احتمال زیاد به او یک ماه مرخصی نوروزی تعلق می گرفت ولی خوب چه کنیم، گناه او به مراتب بزرگتر است، او نمی تواند در مقابل بی عدالتی سکوت کند و این جرم کوچکی نیست”.
باری، تنها دو هفته از فروردین 87 گذشته و فعالان حقوق بشر در ایران با کمپین و بیانیه و اطلاعیه به رویارویی نقض حقوق بشر می روند؛کمپینی برای آزادی فرزاد کمانگر آغاز شده، دیگری برای روناک صفا زاده و هانا عبدی، کارزاری برای لغو احکام اعدام در جریان است و همراه با همه ی اینها همواره این پرسش مطرح می شود که: “آیا وضع حقوق بشر در ایران در سال جدید بهبودی می یابد؟”