اکنون، مردمی که به امید اندکی تغییر، با نجیبانه ترین و مدنی ترین شکل ممکن وارد صحنه شدند، داغدار عزیزان به خون غلتیده، اسیران زیر شکنجه و زخمیان بی شمار خود، از بیم سرکوبی که بی شباهت به ایلغار مغول نیست، خانه نشین شده‌اند و…
انزجار همگانی ایرانیان از حکومت زور و دروغ
بلندترین طومار تاریخ
این روزها، ایرانیان خارج از کشور، همگی همراه و همگام جنبش سبز ایران شده اند. در هفته هایی که گذشت ایرانیان مقیم خارج از کشور، هر روزه در اجتماعات اعتراض آمیز خود خواهان آزادی ایران و مردمانش شدند. در ادامه ی این اعتراضات و به پیشنهاد جوانان داخل(در سایت بالاترین)، از چند روز پیش پروژه ی بزرگ دیگری نیز آغاز شد، پروژه ای که می رود تا احمدی نژاد را به عنوان منفورترین رئیس جمهور دنیا در کتاب آمار و ارقام ثبت کند، جواد طالعی این خبر را در سایت ایران امروز، اینگونه شرح و بسط داده:
جمهوری اسلامی ایران، از میان صدها نامزد ریاست جمهوری، ۴ تن را از غربال گذراند و به مردم ایران گفت که راهی جز گزینش یکی از این چهارتن ندارند. مردم ایران، حتی اگر هیچیک از نامزدهای چهارگانه را، نماینده صد درصد خواست‌های خود نمی‌دانستند، در حرکتی پورشور و بی همتا به پای صندوق‌های رای رفتند و به کسی رای دادند که گمان می‌بردند اگر هیچ نکند، دست کم حرمت انسانی آن‌ها را اندکی بیشتر رعایت خواهد کرد و بخشی از اعتبار جهانی برباد رفته در چهار سال گذشته را، در صحنه بین المللی به ایران و ایرانی باز خواهد گرداند.
اما خشک اندیشانی که می‌دانند هر قدمی که به عقب بردارند مقدمه عقب نشینی‌های دیگر است، حتی این اختیار را نیز از مردم شریف ایران سلب کردند و تصمیم گرفتند در اقدامی شبه کودتائی،
حیات خفت بار خود را برای چند صباحی دیگر تضمین کنند. اکنون، مردمی که به امید اندکی تغییر، با نجیبانه ترین و مدنی ترین شکل ممکن وارد صحنه شدند، داغدار عزیزان به خون غلتیده، اسیران زیر شکنجه و زخمیان بی شمار خود، از بیم سرکوبی که بی شباهت به ایلغار مغول نیست، خانه نشین شده‌اند و هیچ امکان و وسیله‌ای برای دفاع از حرمت و شرف و ابتدائی ترین حقوق انسانی خود ندارند.
ما، نزدیک به 4 میلیون ایرانی مهاجر یا تبعیدی، فارغ از هر جهان بینی و گرایش سیاسی که داریم، درد این هم میهنان مورد توهین قرار گرفته خود را با پوست و خون درک می‌کنیم. پرسش امروز اکثریت ایرانیان با وجدان مقیم خارج از کشور این است: چگونه می‌توان صدای بریده مردم داخل کشور را به گوش جهانیان رساند و مانع از آن شد که یاس و نومیدی بر جامعه ایران حاکم شود، تا غارتگران منابع ملی، که اکنون آشکارا وجاهت قانونی و پشتوانه مردمی خود را باخته اند، از طریق بند وبست‌های بین المللی استبدادی سیاه را برای سال‌های دراز بر جامعه ما حکمفرما کنند.
در این میان، یک هم میهن بی نام و نشان و شریف ما، در سایت بالاترین، پیشنهادی را مطرح کرده است که اجرای آن، با کمترین هزینه، می‌تواند در شکلی بسیار مدرن و مدنی، طنین اعتراض ایرانیان را جهانی، ماندگار و حتی تاریخی کند. این هم وطن پیشنهاد کرده است که ایرانیان مقیم سراسر جهان، طوماری پارچه‌ای را در محل سکونت خود به امضای یکدیگر برسانند، آن را به مرکزی که مسئولیت دوختن طومارها به یکدیگر را می‌پذیرد بفرستند، قطعات به هم دوخته شوند و از یکی از بلندترین بناهای جهان آویخته شوند. هم میهن گمنام ما، به عنوان نمونه برج تورنتو را پیشنهاد کرده است که ارتفاع آن ۴۴۷ متر است. این پیشنهاد به دلایل زیر منطقی و عملی است:
۱- ایرانیان مقیم کانادا، به لحاظ جمعیت و موقعیت اجتماعی، اقتصادی، علمی و سیاسی جایگاهی ممتاز در میان اقلیت‌های قومی این سرزمین دارند. آن‌ها دارای بزرگترین شبکه ارتباطی و رسانه‌ای هستند و به این دلیل می‌توانند اعتراض مدنی هم میهنان خود را بسیار پر طنین کنند.
۲- دولت کانادا، در سال‌های گذشته و به ویژه پس از قتل فجیع زهرا کاظمی، یکی از معدود دولت‌های غربی بوده که همواره بر مبارزات مدنی و دموکراتیک مردم ایران ارج نهاده، در کنار آنان ایستاده، رسانه‌های ایرانیان مقیم کانادا را تقویت کرده و در موارد متعدد خواستار مقاومت جهانی در برابر فتنه انگیزی‌ها، ستیزه جوئی‌ها، نفرت پراکنی‌ها، قوم ستیزی‌ها و زن ستیزی‌های دار و دسته حاکم بر ایران بوده است. به این دلیل، آویختن بلندترین طومار تاریخ جهان بر برج تورونتو، بی تردید با اشکال تراشی دولت کانادا روبرو نخواهد شد.
۳- ایرانیان مقیم ایالات متحده آمریکا و کانادا، در مجموع بیش از سه چهارم ایرانیان مقیم سراسر جهان را تشکیل می‌دهند. پس در تحقق این ابتکار بیشترین نیرو را دارند و حتما آن را برای دفاع از شرف هم میهنان دربند خود، فارغ از هر گرایش سیاسی که داشته باشند، به کار خواهند بست.
۴- گروهی از متنفذترین ایرانیان اهل فرهنگ و معرفت کانادا، در اولین تماس تلفنی، برای اجرای مرحله نهائی پیشنهاد، یعنی به هم دوختن طومارهای رسیده، آویختن آن به برج تورنتو، بسیج رسانه‌های گروهی کانادا و آمریکا برای انعکاس وسیع آن و سایر اقدامات لازم، اعلام آمادگی کامل کرده‌اند.
هم وطن گمنام ما، در سایت بالاترین، پیشنهاد تکمیلی عالی دیگری نیز مطرح کرده است. بر اساس این پیشنهاد، طومار آویخته شده بر برج تورنتو، پس از آن که کاربرد خود را در رسانه‌ها به عنوان یک حرکت نمادین علیه ضایع شدن حق انتخاب مردم ایران نشان داد، برای ثبت در تاریخ، به موزه سازمان ملل متحد انتقال خواهد یافت. وظیفه انجام این امر را نیز، ایرانیان فرهیخته تورنتو، به عهده گرفته‌اند.
هم میهنان عزیز!
در هرکجا که هستید، از سیدنی گرفته تا توکیو و از برلین گرفته تا پاریس و لندن و رم، از شیکاگو گرفته تا نیویورک و لس آنجلس و مونترآل و تورونتو، همت کنید و به این حرکت عظیم و اثرگذار بپیوندید. کار، بسیار ساده تر از آن است که در تصور بگنجد. به پیرامون خود بنگرید و ببینید برای جمع آوری امضاها، چند متر پارچه لازم است. تنها محدودیت، پهنای پارچه انتخابی شما است که باید استاندارد باشد تا تومار نهائی را در شکلی واحد تشکیل دهد. درازای پارچه را می‌توانید نسبت به تعداد امضاهائی که می‌توانید در پیرامون خود جمع کنید، برگزینید. پهنای پارچه اما باید 1 متر باشد. اگر پارچه‌ای که می‌توانید تهیه کنید پهن تر است، اضافی آن را ببرید و حاشیه‌های آن را در طول، در صورت امکان بدوزید تا محکم شود. بعد، در بالای این پارچه، تنها یک جمله را به زبان فارسی و زبان کشوری که در آن زندگی می‌کنید، با خط درشت و رنگ سیاه خوانا بنویسید: “احمدی نژاد رئیس جمهور ما نیست” در زیر این جمله، امضاها را جمع آوری کنید. آدرس محل ارسال طومارها، بعدا به آگاهی شما خواهد رسید.
درباره رنگ پارچه، محدودیتی وجود ندارد، اما از آنجا که امضاها روی رنگ روشن بهتر دیده می‌شود، پیشنهاد این است که رنگ سفید را برگزینید، اما استفاده از رنگ سبز نیز، به نشانه همبستگی با جنبش سبز مردم ایران، اشکالی ندارد. انتخاب، بسته به امکاناتی که در اختیار دارید یا می‌توانید به سرعت تهیه کنید، با خود شما است.