شهرک سازی و حمله نظامی

تقی رحمانی
تقی رحمانی

حنا عشراوی می گوید دولت فعلی اسرائیل از دست راست ترین دولت های تاریخ اسرائیل است. عشراوی، عضو ساف، که مسیحی است تاکید می کند که اسرائیل هیچ وقت به دنبال صلح نبوده است. در کرانه غربی با شهرک سازی و در غزه با حمله و محاصره با فلسطینی ها می جنگد. وی در پاسخ به خبرنگار بی بی سی فارسی تاکید می کند که نفرت پراکنی از اسرائیل در میان فلسطینی ها به دلیل آن است که این کشور به صلح با مردم اصلی این سرزمین تمایلی نشان نمی دهد.

اما عشراوی نکته دیگری را هم در مصاحبه خود عنوان می کند که مهم است و آن اینکه دولت اشغا ل گر به تدریج وجدان جامعه خود را هم به طرف نابودی می کشد؛ اتفاقی که از نظر عشراوی در جامعه اسرائیل رخ داده چرا که محبویت دولت فعلی به میزان بالایی بیشتر شده است. عشراوی از فعالان صلح اسرائیلی نقل می کند که آنها معتقدند جامعه وجدان اخلاقی خود را از دست داده است و آنان بابت بی تفاوتی مردم خود در برابر جان فلسطینی ها نگران هستند.

با این وصف نگاهی دقیق به جامعه اسرائیل نشان می دهد این کشور زمانی از مرحله کشور یکپارچه خارج می شود که دولت های آن نتوانند خطر فلسطین یا ایرانی ها و غیره را عمده کنند. به عنوان نمونه این کشور در دو سال گذشته گرفتار مسائل مدنی شد که بیانگر اعتراض مردم به تبعیض ها بود. ولی دولت های اسراییلی هر بار با مسئله خارجی می توانند این کشمکش های مدنی را عقب بیندازند. در این جاست که روشن می شود این کشور هم که بر اساس دموکراسی فقط برای یهودیان شکل گرفته با چالش هایی روبرو شده که از نوع مدنی است.به عبارتی دموکراسی دولت ـ–ملت یهود در برابر دشمن فلسطینی به دموکراسی خامی منجر شده که با چالش مدنی رو به رو شده است.

اما پاسخ راستگرایان به این چالش دشمن سازی در غزه و شهرک سازی در کرانه باختری رود اردن است. اکنون مشخص شده که جریان نظامی و راست اسرائیل که از شهرک سازی سود کلانی می برد، برای تخریب روند صلح به بهانه ای نیاز دارد که این بهانه غزه و مقاومت حماس است.

دیگر روشن است که هم شهرک سازی و هم حمله به غزه و جنگ های تاکتیکی اسرائیل توانسته به نفع جریان راست عمل کند. به کلام دیگر از یک سوچالش مدنی در اسرائیل را کنترل وبا حمله به غزه، خطر حمله و دشمن خارجی را عمده کرده تا مردم مطالبه مدنی را فراموش کنند. و از طرف دیگر جریان راست و نظامیان اسرائیل، هم در جنگ سود می برند و هم از شهرک سازی که نتیجه این دو اقدام با حمایت متحدان در اروپا و امریکا همراه می شود که باز برای اسرائیل سود زاست.

اما این همه ماجرا نیست.اسرائیل با عدم سازش با فتح و شهرک سازی در کرانه باختری رود اردن در حقیقت فلسطینی ها را هم متحد کرده است. هم محمود عباس و هم حنا عشراوی از مقاومت حماس حمایت می کنند. آنها می گویند دولت اسرائیل صلح نمی خواهد. این بار حمله به غزه به اختلاف میان فلسطینی ها منجر نشده و بر همبستگی آنان افزوده است.

این تفکیک سازی کامل اسرائیلی و فلسطینی معنی دار است و نشان از این دارد که دولت اسرائیل روند صلح را منتفی کرده است.این رفتار دولت اسرائیل در آینده به گفته برژنیسکی این کشور را در انزوا قرار خواهد داد. البته اسرائیل لابی قوی در جهان دارد.اما امروز افکار عمومی کشورها با فلسطینی ها است، حتی در امریکا هم این تغییر قابل مشاهده است؛اگر چه قدرت های اقتصادی و سیاسی سر گفت و گو با اسرائیل در مورد صلح را ندارند، یا زور شان نمی رسد، یا منافع شان اقتضا نمی کنند که اسرائیل را وادار کنند که به قطعنامه های سازمان ملل عمل کند.

با این وصف رفتار درست فلسطینی ها و حوصله آنان می تواند به نتیجه برسد. هرچند در شرایط فعلی که فلسطینی ها حمایت هیچ دولت عربی را با خود ندارند و منطقه به کشمکش شیعه و سنی کشیده شد، روند اموربه ضرر آنهاست، اما تیز هوشی این مردم می تواند راه درست را به ایشان نشان دهد.

دولتی که با جنگ سرزمینی را بدست می آورد، نمی تواند با خشونت برای خود ثبات ایجاد کند.اسرائیل این مهم را فراموش کرده است.ترور اسحاق رابین نشان داد که قدرتمندان اسرائیل هنوز به این واقعیت که صلح برای همسایه لازم است تا خود در آسایش باشی باور ندارند.

 اسرائیل روند شکل گیری خود را فراموش کرده است چرا که همان طور که با هولوکاست دولت یهود شکل گرفت، با دولت اسرائیل هم مردم فلسطین شکل گرفته اند و این روند ادامه می یابد.البته بهترست با صلح طلبی این روند به خون های بیشتر آغشته نگردد، اما بی گمان کشور فلسطین متولد شده است.ای کاش با صلح و دوستی همراه شود.

تجربه نشان داده است که اگر ملتی در جایی و مکانی به هوش باشد به حق خود می رسد. عرفات زمانی که از لبنان بیرون می رفت تا در تونس جای بگیرد گفت از روزنه ای قدس را می بیند. سالها بعد دولت خودگران تشکیل شد. امروز فلسطینی ها از گذشته وضعیت بهتری دارند چرا که قصد نابودی آنان بوده اما این مردم مانده اند؛ آن هم به شکل یک ملت متنوع نه مانند یک فرقه بسته.