پس از انتشار گزارش وینوگراد، سید حسن نصرالله دبیر کل حزب‌الله دو بار نسبت به رهبران اسراییل ادای احترام کرده است!
از نظر آقای نصرالله، همینکه اسراییلی‌ها اقدام به تشکیل کمیسیون مستقلی برای کشف و شناسایی ضعف‌ها و دلایل ناکامی‌های خود در جنگ دوم لبنان کردند، قابل احترامند.
از این رو، آقای نصرالله بدون آنکه از حساسیت محافل افراطی نسبت به هر گونه اظهار نظر در باره اسراییل بهراسد، به طور روشن و شفاف گفت: من به آریل شارون احترام می‌گذارم. من به اسراییلی‌ها که تا بدین درجه نسبت به سرنوشت یک سرباز خود مسئولیت نشان می‌دهند، احترام می‌گذارم.
سید حسن نصرالله ضمن تاکید بر «اخلاص و صداقت» اسراییلی‌ها برای دفاع از خودشان، این پرسش را مطرح کرد که آیا در یک کشور عربی امکان تشکیل کمیسیونی مانند کمیسیون وینوگراد وجود دارد؟
مسلما ادای احترام آقای نصرالله به اسراییلی‌ها، به معنای تغییر موضع وی نسبت به آنها نیست، بلکه فقط نشانه بلوغ یک رهبر سیاسی است که نقطه قوت‌های دشمن خود را نه فقط نادیده نمی‌گیرد، بلکه به آن اعتراف و ادای احترام هم می‌کند.
جالب این است که در طول جنگ لبنان، هنگامی که اسراییلی‌ها مقاومت حزب‌الله را مشاهده کردند، بارها و بارها از آقای نصرالله تمجید کردند.
یکی از نویسندگان اسراییلی، به صراحت نوشت که کشورش به رهبری مانند نصرالله نیاز دارد.
اسراییلی‌ها البته با این اظهار نظرها به دوستان آقای نصرالله تبدیل نشده بودند، بلکه همچنان بر لزوم نابودی تشکیلات نظامی تحت رهبری او اصرار داشتند، اما آنقدر از نظر روحی ضعیف نبودند که توانایی‌های دشمن خود را به ضعف تعبیر کنند.
اظهار نظرهای متقابل دبیر کل حزب‌الله و اسراییلی‌ها را مقایسه کنید با زبان رسمی مسئولان کشور خودمان، تا عمق تفاوت آنها را دریابید.
من تاکنون نشنیده‌ام که یکی از مقام‌های ایرانی، نقطه قوت یا حتی توانایی محدودی در دشمنان خود دیده باشد و نسبت به آن اعتراف کند.
به عکس، دشمن در هر مقام و موقعیتی که باشد، همیشه زبون و ترسو و پست و ناتوان و در نهایت وحش‌گری و دنائت است و هیچ کاری هم از دستش ساخته نیست.
حتی اگر صاحب نظری در صدد بر آید تا با دیدی بی‌طرفانه اشاره‌ای به توانایی‌های دشمن کند، فوری به جانبداری از آن و یا ایفای نقش ستون پنجم برای دشمن متهم می‌شود.
از این رو، جای تعجب نیست که چرا این قبیل اظهارات آقای نصرالله در رسانه‌های ایران انعکاس نمی‌یابد و اگر رسانه‌ای هم خطر پوشش چنین اظهار نظرهایی را به جان بخرد، مدعیان بی‌شماری یافت می‌شوند که در مقام وکیل مدافع دبیر کل حزب‌الله به تکذیب خبر می‌پردازند و نزد مراجع قضایی شکایت می‌برند، کاری که پیش از این بر سر روزنامه شرق به دلیل پوشش اظهارات آقای نصرالله مبنی بر اشتباه محاسبه وی برای به اسارت گرفتن دو سرباز اسراییلی آمد.
چرا واقعا فردی مانند سید حسن نصرالله می‌تواند به توانایی‌های دشمن خود اعتراف کند، اما مسئولان کشور ما نمی‌توانند؟
شاید پاسخ به این پرسش در صلاحیت من نباشد، اما احتمالا دم زدن در فضای آزاد جامعه لبنان، خود یکی از دلایل این درجه از بلوغ سیاسی باشد.