نادر ایرانی
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، محمدحسین صفار هرندی، در دومین همایش ملی روابط عمومی دستگاه های اجرایی تاکید کرد که بی خبری مردم، بهتر از اطلاع رسانی به آنان توسط رسانه های نامناسب برای “روح لطیف آنان است”است.
سردبیر سابق روزنامه کیهان در این همایش اظهار داشت: “در ادبیات عامه می‌گویند «بی‌خبری خوش‌خبری است»، اگر نوع اطلاع رسانی طوری باشد که برای روح لطیف مردم اسباب زحمت شود، آنها ترجیح می‌دهند گوش ندهند، اطلاعات اگر سوهان روح مردم باشد، دریافت‌نکردنش برای آنها مزیت نسبی دارد. برخی دیدگاه‌های رسانه‌ای چنان است که در آنها حتی به قیمت تخریب روان مخاطب حاضرند اطلاع‌رسانی کنند؛ چون خبرشان جذابیت پیدا می‌کند. یکی از مسائلی که با آن مواجهیم دروغ در حوزه سیاسی و مسائل حکومتی، هم‌چنین کم‌فروشی در دادن اطلاعات واقعی به جامعه و یا دادن خبر برعکس و مخدوش است.“
وزیر ارشاد در اظهار نظری دیگر مدعی شد: “هیچ دولتی به مانند دولت نهم دربرابرمطبوعات و رسانه‌ها ازخود چنین سعه صدری نشان نداده است”.
این در حالی است که روز شنبه نیز خبرگزاری مهر اظهارات غلام‌حسین الهام، سخنگوی دولت را نقل کرده بود که مهمترین ویژگی برجسته دولت محمود احمدی‌نژاد را “مخالفت بنیادین با امر سانسور” و “حمایت از گردش آزاد اطلاعات در ایران” می دانست. سخنگوی دولت که در دومین همایش ملی روابط عمومی دستگاه‌های اجرایی سخنرانی می‌کرد، گفت که حفاظت از اصل آزادی رسانه‌ای، پرهیز از سیطره و انحصار رسانه‌ها در خدمت دولت مهمترین ویژگی برجسته دولت در امر اطلاع‌رسانی است.
حمایت ازآزادی اطلاع رسانی از سوی صفار هرندی و الهام زمانی عنوان می شود که به گزارش نهادهای ودافع حقوق بشر، در سال 1386 در مجموع نهادهای حکومتی ایران 19 نشریه، 22 سایت خبری وکافی نت را پلمپ و توقیف، 23 روزنامه نگار را بازداشت و 63 روزنامه نگار را احضار و بازجویی کرده اند. بدین ترتیب، به طور تقریبی هر 5⁄1 روز[سی و شش ساعت] یک بار، سانسورعلیه نظام مطبوعاتی و رسانه ای ایران درقالب توقیف مطبوعات، توقیف وپلمپ سایت های خبری، بازداشت، احضار، محاکمه و صدور حکم علیه روزنامه نگاران، و ضرب وشتم آنان ( درمجموع 229 بارحمله به مطبوعات وخبرنگاران) از سوی اقتدارگرایان اعمال شده است.
در همین ارتباط، سازمان گزارشگران بدون مرز نیز در یک بیانیه اخیر خود تاکید کرده که “جمهوری اسلامی از سال ۱۳۷۹ بزرگترین زندان روزنامه نگاران و وب نگاران در خاورمیانه بوده است.” این سازمان در بخشی از بیانیه خود آورده: “از تیر ماه ۱۳۸۴ با به قدرت رسیدن رئیس جمهور احمدی نژاد و هیات دولت اش که اکثریت آن را فرماندهان سابق سپاه پاسداران و یا ماموران وزارت اطلاعات تشکیل داده اند، سرکوب روزنامه نگاران به اشکال نامریی و ظریف اما همچنان سرسختانه ادامه دارد.“
به نوشته بیانیه گزارشگران بدون مرز: “کمتر شدن تعداد روزنامه نگاران زندانی به معنای کاهش سرکوب و اعمال فشار بر مطبوعات و روزنامه نگاران از سوی مسئولان حکومتی نیست. احضار و دستگیری ادامه دارد همچنان ادامه دارد، روزنامه نگاران دستگیر شده پس از چند روز و یا چند هفته بدون مشخص شدن زمان برای محاکمه و بدون حکم قطعی از زندان «آزاد» می شوند. اما هر لحظه می توانند دوباره احضار و یا به زندان بازگرداننده شوند. پرونده های در دست بررسی و یا محکومیت های به زندان، همچون شمشیر داموکلس بر بالای سر روزنامه نگار نگاه داشته و مانع ادامه زندگی حرفه ای آنها می شود. دولت احمدی نژاد و دستگاه قضایی سراسر ایران را به زندان بزرگی برای روزنامه نگاران تبدیل کرده اند.“