برانون مدوکس
مطمئن باشید که هفته آینده مردم ایران مراسم رئیس جمهور شدن باراک اوباما را از تلویزیون خواهند دید. مقامات ایران هر چیزی که به اوباما مربوط است را زیر نظر گرفته اند، هر کاری که انجام می دهد، هر کلمه ای که از دهانش بیرون می آید، راهی است برای درک عقاید او. بعد مطبوعات ایران آن را با اشتیاق تحلیل می کنند و در رقابت با رسانه های آمریکایی به آن بال و پر می دهند.
امیدوارم اقبالشان بلند باشد؛ بر خلاف گفته های اوباما مبنی برتمایلش برای گفتگوی مستقیم با مقامات ایرانی که سال هاست با آمریکا قطع شده است، سیاست های اودر قبال ایران شفاف نیست. او روز یکشنبه گفت که می خواهد سیاست جدیدی بر پایه تعامل را با ایران آغاز کند.
اما او چه خواهد گفت؟ اظهارات او کوتاه خواهد بود به جز در مواردی که سووال درباره آن زیاد است. او روز یکشنبه گفت: “گمان می کنم ایران یکی از چالش های ما باشد”. این جمله مسخره ای است. ایران در مرکز مهم ترین مشکلات خارجی آمریکا قرار گرفته است. در مناقشه اسرائیل و فلسطین در مورد افغانستان و عراق، ایران نقش کلیدی دارد که در دو مورد اول بدجنسی می کند و اما در مورد افغانستان کمک کرده است. هفت سال است که ایران بلندپروازی های اتمی اش را آغاز کرده کرده است و برخلاف آنکه اصرار دارد که این برنامه ها صلح آمیز است، آمریکا و اروپا اصرار دارند که این برنامه ها تهدید آمیز است.
آقای اوباما افزود: “ما انتظاراتی هم از ایران داریم”. که معنای این جمله این است که او کارش را با اصرار بر اینکه دست از برنامه های اتمی اش بکشد، آغاز خواهند کرد. خواسته دیگرشان بر می گردد به حمایت ایران از تروریسم، کع منظورشان حماس و حزب الله است. آقای اوباما حق دارد که معتقد است سیاست های تنبیهی آمریکا را در قبال ایران، راه به جایی نمی برد. اما خودش هم از ایران می خواهد که در قبال تهدیدی که هنوز نکرده است یا در مقابل تشویق هایی که هنوز هیچ چیز از آن نمی دانیم، دست از سیاست های اصلی اش بردارد.
الآن بهترین موقع از زمانی که در سال 2002 برنامه های اتمی ایران فاش شد، برای معامله کردن با ایران است. ایران نگران کاهش قیمت نفت و افزایش تعداد کشور های عربی که با آمریکا و اروپا بر علیه برنامه های اتمی ایران متحد شده اند، است. رهبران ایران به حضور کشور های عرب در نشست 16 دسامبر در نیویرک اعتراض کردند. در این نشست، آمریکا، انگلستان، فرانسه، آلمان، روسیه و چین نیز برای گفتگو درباره برنامه های اتمی ایران حضور داشتند.
عدم واکنش به حمله اسرائیل به غزه نشان دهنده این موضوع است که رهبران این کشور ها با احتیاط به تماشا نشسته اند و با سر و صدا آن را محکوم می کنند، اما دست به اقدامی نمی زنند که باعث خشم آمریکا و دولت های عرب بشود.تصویر تانک های اسرائیل، هدیه ای است به احمدی نژاد که بتواند در انتخابات بعدی دوباره پیروز شود و با رای دهندگان عصبانی که او نتوانسته است پول نفت را بر سر سفره هایشان ببرد، مواجه شود. مجلس ایران هم آماده است تا بودجه ای برای مردم غزه به تصویب برساند. اما در عین حال در روز 30 دسامبر، پلیس ایران مانع تظاهرات دانشجویان ایرانی در مقابل دفتر حافظ منافع مصر و سفارت مصراردن در تهران شد.
البته این به آن معنا نیست که رهبران مخالف خوان ایران به سیاستی شفاف دست پیدا کرده اند. از لحاظ صحبت کردن و سرو صدا کردن، تهران واشنگتن را مغلوب می کند. اما رهبران ایران با دقت گوش می کنند که چگونه اوباما سیاست “فقط گفتگو” را پیش خواهد برد.
منبع: تایمز 13 ژانویه