تقی رحمانی خوستار حذف ویدئوی کودکان خردسالش از شبکه های اجتماعی شد؛ ویدئویی که در آن دوقلوهای ۸ ساله او و نرگس محمدی، خواستار آزادی مادرشان شده و گفته اند جای مادرشان زندان نیست. آنها در این ویدئواز مشکلات خانواده خود و برخوردهایی که با پدر و مادرشان شده سخن گفته اند،اما تقی رحمانی در مصاحبه با روز می گوید او و همسرش به هیچ عنوان موافق استفاده از بچه ها در مسائل سیاسی و ورود آنها به چنین فضاهایی نبوده و همواره از این مساله پرهیز کرده اند.
این اولین بار نیست که ویدئویی از کودکان یک زندانی سیاسی منتشر می شود، پیش از این هم برخی سایت ها مصاحبه هایی با کودکان خردسالی که پدر یا مادر آنها در زندان بوده اند انجام داده و منتشر کرده اند؛مساله ای که همواره با انتقاد فعالان حقوق کودکان و جامعه مدنی همراه بوده و آن را نوعی سواستفاده از کودکان عنوان کرده اند.
نرگس محمدی، روز سه شنبه در منزل مسکونی اش در شرایطی بازداشت شد که براساس تصمیم شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب وکلای او همان روز می بایست با مراجعه به این شعبه، پرونده این فعال مدنی را مطالعه می کردند و برای دفاع از او آماده می شدند.
حالا او به بند زنان زندان اوین منتقل شده و تقی رحمانی، همسرش که در فرانسه ساکن است به روز می گوید: روز یکشنبه نرگس یک ملاقات کابینی با بچه ها داشت. ملاقات بند زنان اوین روزهای یکشنبه است. متاسفانه در این بند تلفن وجود ندارد و امکان تلفن و صحبت با بچه ها نیست.
او توضیح می دهد: هنوز هیچ چیزی درباره حکم یا علت دستگیری نگفته اند. نرگس باید به وکیل اش دسترسی داشته باشد که بتواند درباره پرونده و وضعیت اش صحبت کند که تاکنون اجازه ای نداده اند؛ این آخرین وضعیت ما است. ضمن اینکه نرگس وضعیت اش طوری است که فضای بسته و پرتنش برای او اصلا خوب نیست و پزشکان خودشان هم این را اذعان کرده و در زندان زنجان هم گفته اند. اما خب فعلا در بند زنان زندان اوین است در حالی که با توجه به نظر پزشکان باید مراقبت ویژه از نرگس صورت بگیرد. بیماری نرگس نه روحی است نه روانی، بیماری او عصبی است و یک لحظه دچار فلج عضلانی می شود. این ماجرا در زندان زنجان بسیار تکرار شد و بعد از مدتی فلج عضلانی با تشنج همراه بود. پزشکان گفتند باید در فضای آزاد باشد نه بسته. همین باعث شد به او مرخصی بدهند.
نرگس محمدی، فعال مدنی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر و رئیس هیات اجرایی شورای صلح است که از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ۱۱ سال حبس تعزیری محکوم شده بود؛ حکمی که در دادگاه تجدید نظر به ۶ سال حبس تعزیری تبدیل شد. او پس از گذراندن ۵ ماه از محکومیت ۶ ساله اش به دلیل وخامت وضعیت جسمی و عدم تحمل کیفر با توقف حکم و با قرار وثیقه از زندان آزاد شده بود.
تقی رحمانی می گوید: اگر می گویند الان بازداشت نرگس به خاطر حکم قبلی اش است الان نزدیک ۴ سال از صدور این حکم می گذرد. نرگس در مرخصی به سر می برد و با توجه به بیماری اش مشمول آزادی مشروط می شود. نمی گویم عفو، بلکه تاکید می کنم آزادی مشروط و اجرای آن حکم هیچ وجاهتی ندارد. اگر هم برای پرونده جدید است که نرگس یک میلیارد تومان وثیقه برای این پرونده دارد. برای پرونده قبلی هم ۶۰۰ میلیون تومان وثیقه.
علی و کیانا فرزندان نرگس محمدی و تقی رحمانی در حال حاضر پیش خانواده های آنها هستند. تقی رحمانی می گوید: بچه ها تهران پیش مادر و خواهر من هستند. برادر نرگس هم هست. از این لحاظ مشکلی نداریم؛ معمولا برای نگهداری بچه ها خانواده نرگس و من هستند و کمک می کنند.
او درباره ویدئویی که از فرزندانش در شبکه های اجتماعی منتشر شده می گوید: چیزی که درباره بچه ها است این است که بچه ها از این دوری رنج می برند. اما مساله ای که وجود دارد این است که من و نرگس با هم تفاهم داشتیم که بچه ها از مسائل سیاسی دور نگهداشته شوند. این البته غیرممکن است اما ما سعی کردیم تا جایی که امکان دارد آنها را وارد فضاهای سیاسی نکنیم. نرگس همیشه تاکید می کرد که نباید بچه ها را وارد این فضاها کرد. او حتی سعی می کرد بچه ها را به تعادلی برساند مثلا وقتی می گفتند بابا نیست به آنها می گفت خب می روید پاریس او را می بینید که آرزوی خیلی ها است آنجا را ببینند. یعنی اینطور سعی میکرد تعادل ایجاد کند و نگاه مثبت به بچه ها بدهد. درواقع ما می خواستیم سعی کنیم خودمان برای خودمان عزاداری نکنیم. ما شرایط سختی داشتیم و داریم اما انتخاب کننده این شرایط نبودیم فقط سعی می کردیم تا حد امکان بچه ها از این فضاها دور باشند.
او می افزاید: برخوردی که حاکمیت با ما می کند بسیار نادرست و غیرقانونی است. حکومت تمام امکاناتش را بسیج می کند که بیشتر اذیت کند. شما ببینید نرگس حتی تلفن ندارد، نمی تواند تلفن بزند. ما میدانیم که صددرصد اینها به بچه ها آسیب می رسد اما حتی المقدور سعی کرده ایم بچه ها را دور نگاه داریم تا میزان آسیب راکم بکنیم. نوع برخورد و تربیت نرگس همین بود که برای خودمان عزاداری نکنیم و افراد را به دلسوزی نیندازیم، در عین حال که وضعیت متاثرکننده است.این که بچه ها رنج نمی کشند یا ما رنج نمی کشیم درست نیست اما اینکه به این رنج، شکل تبلیغاتی بدهیم نه نرگس موافق بود نه من.
آقای رحمانی در عین حال می گوید نیت کسانی که این ویدئو را از کودکان او ضبط و منتشر کرده اند درک می کند: من کسانی که این ویدئو را پر کردند درک می کنم اما دو مساله است، با این ویدئو می خواهند نرگس را آزاد کنند؟ یا کسانی که نرگس را دستگیر کرده اند به هیجان بیایند؟ ما این نوع ورود به مسائل را قبول نداریم. شما ببینید من هر موقع با رسانه ای مصاحبه کرده ام، اگر از بچه ها سوال شده با یک جمله گذشته ام. این رویه ما در تمام مصاحبه ها بوده، محدودیت های ما، شرایط سخت زندگی ما، بیکار کردن نرگس، بیرون آمدن من و.. درست است ما اصلاح طلب بودیم اما شرایط زندگی ما بسیار سخت بوده، ما هیچ وقت سعی نکردیم این را به رخ اجتماع بکشیم، این رویه ما نبوده.. محرومیت های یک اصلاح طلب ملی مذهبی با محرومیت های اصلاح طلب داخل حاکمیتی خیلی متفاوت است،مثلا آقای پدرام استاد دانشگاه بود اما حتی در دوره آقای خاتمی هم او را به دانشگاه راه ندادند. محرومیت نرگس بسیار مضاعف بود او را حتی از کار هم بیکار کردند اما ما هیچ وقت روی این مسائل مانور ندادیم.. من نیت ضبط کنندگان را درک می کنم ولی با روش ما هماهنگی نداشته.
او می گوید که دیدن این ویدئو باعث آزار او شده: من که ویدئو را دیدم بیشتر از همه عذاب کشیدم. در تمام مصاحبه های ما، من و نرگس، حتی از وضعیت اقتصادی و معیشتی هم سئوال می شد اما از مشکلات بچه ها نگفته ایم. نرگس بیشتر از من حساس بود به این مساله. ما می دانیم بچه های ما چه دردی کشیده اند یا می کشند. اما نمی خواهیم از از درد و رنج آنها بهره برداری شود. شما ببینید اولین باری که به خانه ما حمله شد ۲۲ خرداد ۸۹ بود. علی و کیانا دیدند در خانه ما را شکستند وارد شدند، سر کلاس پارسال معلم که گفته بود پلیس خوب است، کیانا گفته بود نه، پلیس ها دو جورند آنها که لباس شخصی هستند خوب نیستند، آمدند بابای مرا بردند، وسایل خانه ما را بردند، من نگذاشتم وسایل علی را ببرند. این چیزها را بچه ها دیده اند بله. اما آن ویدئو،لحظه به لحظه و کلمات آن بچه ها خیلی تاثیر بدی داشت، خیلی سخت بود، من نمیدانم چطور توصیف کنم. من اذیت شدم، دوست ندارم دیگران ببینند و اذیت شوند. من همدلی و همراهی را قبول دارم ولی به دلسوزی عاطفی کسی نیازی نداریم. الان ۳ عکس از علی برای من فرستاده و تقاضا کرده اند عکس را با یک مقاله بگذارم روی صفحه، گفتم نه این عکس را منتشر نکنید. علی و کیانا جلوی نرده زندان اوین که در آهنی باز شود بروند داخل. من میدانم که پیشبرد هدف من اوجب واجبات نیست به هرطریقی. البته کسی که فرستاده نیت بدی ندارد. برای من هم توضیح داد اما من امیدوارم دیگر تکرار نشود. در رویه نرگس هرگز این نبود که از بچه ها استفاده کند. اولین دستگیری نرگس سه روز بعد از جراحی کیانا بود، ما بخیه های کیانا را باز نکرده بودیم اما من و نرگس هیچ وقت حرف نزدیم. کمترین مورد به بچه ها اشاره کردیم. وقتی نرگس فلج عضلانی شد نه او و نه من بچه ها را وارد ماجرا نکردیم…
تقی رحمانی سپس اشاره می کند که به جای چنین کارهایی می توان کمپینی برای حمایت و احقاق حقوق این کودکان راه انداخت: می شود کمپینی راه انداخت برای بچه ها و حقوق شان و رفت سراغ خانم ملاوردی و از او سوال کرد مثلا همان ۲۰ کودکی که خود شما گفتی در زندان هستند چه حقوقی دارند؟ فعالان مدنی ما به شکل مدنی کمپینی راه بیندازند که بچه هایی که پدر یا مادرشان زندان هستند حقوق شان رعایت شود، خانم هایی که زندان هستند، بند زنان، حتی حق تلفن به بچه های شان را ندارند. تلاش هاو گام ها را ببرند جلوتر. حکومت دارد کودک آزاری می کند، باید حقوق بچه ها را بخواهیم. باید درخواست کرد فضای ملاقات را برای بچه ها تلطیف بکنند، بهتر بکنند. یک برنامه بریزند بگویند آقای اژه ای این بچه ها حقوقی دارند، چه آنها که زندان هستند چه اینها که می روند ملاقات پدر یا مادرشان.
