رابرت دریفوس
معمر قذافی تقریبا رفته است و بلافاصله مساله پیاده کردن “الگوی” لیبی در سوریه مطرح شده است. ولی نگرانی من بیشتر از آن است که در نهایت فکر بکار بردن این “الگو” در مورد ایران مطرح شود.
روزنامه نیویورک تایمز نوشت: “تاکتیک های آمریکا در لیبی الگویی برای سایر تلاش های آمریکاست.” مسلما مقصود آن از “الگو” بسیج نیروی نظامی، از جمله بمباران هماهنگ و موشک باران هدفمند، ارتباط نزدیک با شورشیان و ارائه تاکتیک های نظامی به آنهاست که توسط آمریکا و ناتو انجام می شود. در این مقاله مشاوران اوباما، از جمله بن رودز، مشاور محافظه کار او، عقیده دارند که اقدامات انجام شده در لیبی به راحتی قابل تسری و کاربرد در سایر کشورهاست. یکی از این مشاوران می گوید: “آیا تا چه حد از این تجربه می توان در سوریه استفاده کرد، مساله ای است که خواهیم دید”.
نشریه تایمز هم می نویسد: “این حقیقت که دولت آمریکا با شورشیان لیبی همسو شده است تا به آقای اسد بگوید که باید کنار برود، و به اعمال مجازات های علیه رژیم او اقدام کند، خود نشان می دهد که آمریکا یک قدم دیگر به سوی پیاده کردن الگوی لیبی در سوریه برداشته است.”
در همین حال، واشنگتن پست گزارش داده است که شورشیان سوریه، در برابر سرکوب سنگین و وحشیانه بشار اسد، به طور فزاینده ای خواستار دست بردن به سلاح و کمک گرفتن از آمریکا و ناتو و دخالت نظامی آنها در حمایت از مردم شده اند.
در مقاله ای با عنوان “درخواست تسلیحات و دخالت ناتو از سوریه” می خوانیم: “موفقیت شورشیان لیبی درسرنگونی دیکتاتور این کشور باعث شده در میان مخالفین سوریه نیز درخواست شورش مسلحانه و مداخله ناتو و بیرون راندن بشار اسد به گوش برسد…. معترضان در روزهای اخیر شعار هایی را در باره اعمال منطقه پرواز ممنوع بر فراز سوریه حمل می کردند؛ اقدامی که عملیات نظامی شورشیان درلیبی را تسهیل کرد.”
واشنگتن پست این مقاله را با هشدار به اینکه اسد “سلاح های کشتار جمعی، مانند سلاح های شیمیایی” در اختیار دارد همراه کرده است.
من معتقدم اوباما، بوش نیست، و یک لحظه هم فکر نمی کنم که اوباما به دنبال بهانه برای بمباران و حمله و اشغال کشورهای خاور میانه باشد. ولی این بدان معنی نیست که آمریکا از یکی دو جنگ کوچک برای منحرف کردن افکار عمومی از مساله بیکاری و رکود اقتصادی آمریکا استقبال نکند.
همان طور که اوباما با اکراه و تنها پس ازفشار شدید از سوی نو محافظه کاران و مداخله بشردوستانه حاضر به مداخله در لیبی شد، به همان ترتیب نیز ممکن است شدت بحران در سوریه، و حتی ایران، بتواند اوباما را وادار به حمایت از ناتو در اقداماتی مانند منطقه پرواز ممنوع، تحریم حمل و نقل و حتی حملات هوائی کند.
چه اتفاقی می افتد اگر مثلا یکی از شهرهای بزرگ سوریه مثلا حما، توسط شورشیان، به سبک بنعازی اشغال شود؟ یا مثلا چه می شود اگر یکی از شهرهای ایران مانند شیراز، توسط نیروهای ضد رژیم تصرف شود؟
باید گفت که سوریه و ایران به مراتب سخت تر از مورد از لیبی هستند، که کشور بیابانی و خالی از سکنه است. به عکس جنگ در سوریه می تواند عراق، ترکیه، لبنان، اسرائیل و اردن، را تحت تاثیر قرار دهد و جنگ در ایران می تواند آثار نامعلومی در پاکستان و افغانستان و خلیج فارس بگذارد. با این حال، هم اکنون صدای طبل نو محافظه کاران و لیبرال های مداخله جو بلند شده است که آمریکا نمی تواند شاهد قتل عام سوریه ای ها یا ایرانی ها باشد.
منبع: نیشن – 29 اوت 2011
