برنامه نظارت بر حمایت مدافعین حقوق بشر، به عنوان برنامه ای مشترک از “سازمان جهانی مبارزه علیه شکنجه” [OMCT] و “فدراسیون بین المللی حقوق بشر” [FIDH] با انتشار بیانیه ای خواستار توقف نقض حقوق بشر در ایران و آزادی منصور اسانلو شد.
در این بیانیه آمده است:
برنامه نظارت توسط کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری [ITUC] مطلع شده که آقای منصور اسانلو، رییس سندیکای کارگران شرکت واحد، توسط چند تن ناشناس ربوده شده است.
با توجه به اطلاعات رسیده، آقای منصور اسانلو در تاریخ 10 ژوئیه زمانی که درحال ترک ساختمان شرکت واحد در نزدیکی منزلش بود، در ساعت 7 بعد از ظهر توسط تعدادی ناشناس ربوده شد. به گفته شاهدین امر، اشخاصی که به آقای اسانلو حمله کرده اند او را به شدت کتک زده اند و با یک خودروی پژوی خاکستری رنگ به مکان نامعلومی منتقل کرده اند. به نظر می رسد که خودروی پژو در تمام روز به شکلی نامحسوس آقای اسانلو را تعقیب می کرده. قابل ذکر است که این نوع اتومبیل به عنوان اتومبیل نیروهای امنیتی ایران به خوبی شناخته شده است.
برنامه نظارت مراتب نگرانی عمیق خود را نسبت به امنیت آقای اسانلو و اینکه ممکن است مسأله ربوده شدن او به طور مستقیم به فعالیت های سندیکایی او مربوط شود اعلام می کند. در حقیقت، آقای اسانلو و دیگر سرپرستان شرکت واحد به طور مرتب اقدامات تلافی جویانه ای را متحمل شده اند [به گزارش سالانه 2006 برنامه نظارت مراجعه کنید]. به علاوه قابل ذکر است که یک هفته پیش، آقای ابراهیم مددی، نایب رییس سندیکا، به مدت کوتاهی از سوی پلیس بازداشت شده بود.
اطلاعات اولیه:
در تاریخ 9 اوت 2006، آقای منصور اسانلو که از تاریخ 22 دسامبر 2005 در زندان اوین بسر می برد آزاد شد و این درحالی بود که او در مدت حبس خود [بیش از 7 ماه] هیچ گونه تماسی با محیط خارج از زندان نداشت. براساس گزارشات رسیده، آزادی او به قید وثیقه ای به ارزش 150 میلیون تومان [125 هزار یورو] بوده که از سوی همکاران، دوستان و خانواده اش پرداخت شده است.
در تاریخ 8 نوامبر 2006، آقای اسانلو بار دیگر به همراه 9 تن دیگر از نمایندگان شرکت واحد توسط پلیس تبریز به مدت چند ساعت بازداشت شدند. در آن زمان، هدف از سفر آنها به تبریز شرکت در کارگاهی بود که از سوی سازمان بین المللی کار برگزار شده بود.
در تاریخ 19 نوامبر 2006، آقای اسانلو و آقای ابراهیم مددی توسط پلیس های لباس شخصی در خیابان دستگیر شدند. این درحالی بوده است که مأمورین پلیس حکم جلب یا کارت شناسایی خود را به آنها نشان نداده اند. در آن زمان، این دو نماینده شرکت واحد درحال رفتن به وزارت کار در تهران بودند و به طور فیزیکی و لفظی از سوی مأمورین پلیس مورد حمله قرار گرفته اند. براساس گزارشات رسیده، یکی از آنها قبل از شلیک تیر هوایی، اسلحه ای را به سوی آقای مددی نشانه رفته است. این مأمورین در نهایت آقای اسانلو را به زور سوار بر اتومبیل کرده و دور شده اند. آقای اسانلو در بند 209 زندان اوین که به زندانیان سیاسی اختصاص دارد محبوس شد. او تا قبل از تاریخ 5 دسامبر 2006 امکان تماس با وکیل خود را نداشته است.
در تاریخ 26 نوامبر 2006، آقای اسانلو به همراه 17 تن از دیگر اعضای سندیکا در شعبه 14 دادگاه انقلاب حضور یافتند تا نسبت به اتهامات وارده ای که ماهیت دقیق آنها مشخص نبود پاسخگو باشند. چند روز بعد، وزارت دادگستری و سخنگوی این وزارتخانه اعلام کردند که دلیل بازداشت آقای اسانلو این بوده که پس از دریافت احضاریه خود را به مسؤولین زندان معرفی نکرده. البته وکیل آقای اسانلو تأیید کرده است که او هرگز احضاریه ای مبنی بر معرفی خود به زندان دریافت نکرده، بلکه این احضاریه صرفاً در رابطه با حضور یافتن وی در یک استماع دادرسی در شعبه چهار دادگاه مدنی خاص بوده است [تاریخ 20 نوامبر 2006].
در تاریخ 5 دسامبر 2006 قاضی پرونده آقای اسانلو، برای آزادی او یک وثیقه اضافی به ارزش 30 میلیون تومان مقرر کرد. قاضی پرونده همچنین مقرر نمود که این مبلغ صرفاً باید از سوی همسر آقای اسانلو پرداخت شود. در تاریخ 19 دسامبر 2006، آقای اسانلو در نهایت پس از پرداخت 150 میلیون تومان وثیقه که به حبس او بین 22 دسامبر 2005 و 9 اوت 2006 مربوط می شد، از زندان آزاد شد.
اقدامات فوری مورد درخواست:
از شما خواهشمندیم که برای مقامات جمهوری اسلامی درخواست های زیر را سریعاً مکتوب نمایید:
تحت هر شرایطی، سلامت روحی و جسمانی آقای منصور اسانلو را تضمین کنند.
هر چه سریعتر موقعیت مکانی آقای اسانلو را اطلاع دهند و محل حبس او را به صورت عمومی اعلام کنند و همچنین اطمینان دهند که او فوراً آزاد خواهد شد.
هر چه سریعتر و به صورت مستقل و بی طرف، عواملی را که در ربوده شدن آقای اسانلو دست داشته اند شناسایی و آنها را در برابر دادگاه و بر اساس قوانین مجازات کنند.
سریعاً به هرگونه اقدام تهدیدآمیز و آزاردهنده علیه تمامی مدافعین حقوق بشر در ایران پایان دهند.
به مواد اعلامیه مدافعین حقوق بشر، تصویب شده توسط مجمع کل سازمان ملل در تاریخ 9 دسامبر 1998، احترام گذاشته و آن را رعایت کنند. به ویژه ماده اول آن که می گوید: “هر شخصی به صورت فردی یا گروهی این حق را دارد که در سطوح ملی و یا بین المللی اقدام به حمایت از حقوق بشر کند و آزادی های اصلی را تحقق بخشد” و همچنین ماده 12.2 که می گوید: “دولت باید کلیه تدابیر لازم را انجام دهد تا حمایت فردی و گروهی همه کس در برابر خشونت، تهدید، تعقیب، اقدامات تلافی جویانه، فشار، تبعیضات منفی شخصی و یا قانونی و هرگونه اقدام مستبدانه دیگری که به دنبال اقدامات مشروع و قانونی این اشخاص براساس این اعلامیه انجام شده، توسط مراجع ذیصلاح تضمین گردد”.
به طور کلی، تحت هر شرایطی اطمینان دهند که مفاد حقوق بشر و آزادی های اصلی در ایران مطابق با اعلامیه جهانی حقوق بشر و دیگر دستگاه های بین المللی و منطقه ای که در زمینه حقوق بشر فعالیت می کنند و ایران نیز آنها را به رسمیت می شناسد رعایت خواهند شد.
رونوشت:
رهبر انقلاب اسلامی، جناب آیت الله سیدعلی خامنه ای.
ریاست جمهوری، جناب آقای محمود احمدی نژاد.
ریاست دادگستری، جناب آقای محمود هاشمی شاهرودی.
وزیر امور خارجه، جناب آقای منوچهر متکی.
نماینده جمهوری اسلامی ایران در سوئیس.
سفیر ایران در فرانسه، جناب آقای علی آهنی.
لطفاً رونوشت این نامه را به دیگر نمایندگان دیپلماتیک جمهوری اسلامی در دیگر کشورها نیز ارسال فرمایید.
پاریس – ژنو، 5 ژوئیه 2007
لطفاً در پاسخ خود ما را از هرگونه اقدام انجام شده درخصوص این درخواست ها مطلع فرمایید.
برنامه نظارت، برنامه مشترکی است از “فدراسیون بین المللی حقوق بشر” و “سازمان جهانی مبارزه علیه شکنجه” که به حمایت از مدافعین حقوق بشر اختصاص داشته و هدف اصلی آن، پشتیبانی از این افراد در زمان احتیاج می باشد.
برنامه نظارت، همچنین برنده جایزه حقوق بشر در سال 1998 از کشور فرانسه است.
منبع: برنامه نظارت، 11 ژوئیه 2007
مترجم: علی جواهری