روزآنلاین برای من مجموعه ای از چند اتفاق مهم است. اول اینکه باکسانی کار کرده ام که یا سالها آرزوی کارکردن با آنها را داشته ام –مانند مسعودبهنود و ابراهیم نبوی ونوشابه امیری و دیگران- یا اینکه سالها با آنها کار کرده ام مانند نیک آهنگ کوثر و حسین باستانی. که اگر لذتی است در این کار طاقت فرسا، بخشی از آن مرهون چنین همدمی است.
دوم اینکه باعث شد تماسمان با جامعه ایرانی و موضوعاتی که سالها گزارش می کردیم ودرمورد آن خبرمی نوشتیم حفظ بماند. خوبی این تماس این بود که می توانستم مشاهده کنم که فضای داخلی به لحاظ روزنامه نگاری ودر حوزه های گوناگون سیاسی، اجتماعی وفرهنگی چطور دستخوش تغییرات گوناگون است. در این دوران افتخارآن را داشته ام که چندین بار نامم در بولتن امنیتی-اعترافاتی کیهان بیاید که می دانم در روز جزا باعث بخشیدن گناهانم خواهد شد و دراین دنیا هم نشان می دهد که در خط حرفه ای و شرافت حرکت می کنم. با افراد زیادی مصاحبه کرده ام از نمایندگان مجلس تا معاونین سابق ریاست جمهوری ومسوولین کشوری و کارشناسان حوزه های مختالف وفعالان جامعه مدنی و سیاستمداران ودانشجویان وغیره. همه اینها فرصتی طلایی بوده برای دریافت وفهم بیشتر جامعه ای که به آن عشق می ورزم و به همین خاطر از همه این افراد برای اینکه دقایقی از وقت خود را – بعضا بارها- به من و البته روزآنلاین داده اند تشکر می کنم. علیرغم همه علاقه ای که به این نشریه دارم می دانم که کاستی های فراوانی بوده، مشکلات طاقت فرسایی بوده ودرعین حال زمان هایی هم بوده که گزارشگری ومصاحبه های نابی انجام شده است. در مجموع به نظرم کارتولیدی خوبی داشته ایم- علیرغم همه موانع گزارشگری از ایران- وامیدارم با کم شدن موانع ومشکلاتمان بتوانیم کاستی هایمان را مرتفع کنیم.
برخی دوستانم و یا خوانندگانی که علاقه مند هستند به این کار دسته جمعی بارها از من پرسیده اند که “چرا ضرباهنگ این سایت خبری اینچنین تند است؟ چرا اینقدر شما سیاسی هستید؟ انگاری که وضع کشورخیلی خراب است؟ درحالی که وقتی با مردم صحبت می کنید از خیلی ازاین موضوعاتی که شما سخن می گویید خبرندارند؟”
واقعیت این است که برخی مواقع نیز خودم به این موضوع فکر کردم. اگر قرارباشد توضیحی بدهم به این دوستان در آستانه انتشارشماره هزارم روزآنلاین خواهم گفت که دلیل عمده این است که روز به موضوعات سیاسی واجتماعی توجه عمده ای دارد. درواقع موضوع دموکراسی و حقوق بشر عمده ترین دغدغه ای است که مورد نظر ماست. مسائلی که درحوزه قدرت وجود دارد و یا بی قانونی هایی که در این زمینه می شود. هر کسی که در ایران دغدغه سیاست داشته باشد وحقوق بشر می داند که ضربانگ این حوزه ها بسیار تند است. اتفاقاتی که دراین حوزه ها می افتد بعضا تکان دهنده است وبنابراین اگر قرارباشد مثلا هشتاددرصد مطالبی که یک سایت تهیه می کند مرتبط با این موضوعات باشد تصور کنید حاصل کار چه خواهد شد. به خصوصا دردو ماه اخیر اگر روز را خوانده باشید می بینید که چقدر به پوشش تحولات اخیر اهتمام ورزیده و به نوعی یکی از سایت های خبری بوده که درخط مقدم انعکاس اخبار وقایع بعد از انتخابات قدم برداشته است.
به همین جهت خود من معتقدم که این ضرباهنگ تند بیانگر وانعکاس دهنده واقعیات جامعه ایرانی است. همین ضرباهنگ تند بود که در 22 خرداد یک کودتای طراحی شده را به مردم تحمیل کرد ودهها نفرکشته داد وصدها نفر مجروم وبیشتر از آن زندانی. اگر جامعه ضرباهنگ آرامی داشت واگر واگر واگر که دیگر آنچه بعد از انتخابات بود روی نمی داد. با این وجود خود من معتقدم که برای تطیف چنین وضعیتی شاید خوب باشد نگاهی داشته باشیم به دیگر زوایای کارمان که شاید عمده ترینش زبان ما باشد. یعنی همیشه راه هایی وجود دارد که با ایجاد تغییراتی در زبان چنین لطافتی را ایجاد کرد.
روزبرای خیلی از ما عزیز است. به خاطر عدم وابستگی اش و به خاطر فضای دوستانه ای که دارد به خاطر آدم هایی که ازطریق این کار می شناسیم به خاطر دوستی هایی که به واسطه آن شکل گرفته و یا عمیق تر شده و به خاطر غرزدن ها وجروبحث های همیشگی هیات تحریریه وشورای سردبیری که اگر نباشد انگار که نگار کار روزنامه ای می کنیم.