”تبرئه شدگان”عنوان نمایشی از منیژه محامدی است که قراربود در آبان ماه سال گذشته در یکی از سالن های مجموعه تئاتر شهربه اجرا درآید، اما به دلیل نبود برنامه ریزی در مرکزهنرهای نمایشی قربانی بی برنامگی هایی شد که دامنگیر بسیاری از گروه های تئاتری است. با خانم محامدی در این باره به گفتگو نشسته ایم….
گفت و گو با منیژه محامدی
تاوان پس می دهیم
برنامه اجرای این نمایش به چه شکلی بود؟
طبق صحبت هایی که با ما از طرف مجموعه تئاتر شهر شده بود اعلام کردند که تا اول آبان می توانیم نمایش خود را به روی صحنه ببریم. ولی با وضعیت حاکم تا مدت ها گروه ما دربلاتکلیفی به سر می برد. چندین بار تمرین ها قطع و دوباره از سر گرفته شد والان هم ما تاوان بی برنامگی های آقایان مسئول را در اجرا پس می دهیم.
چطور؟
به هرحال وقتی مدت های مدیدی را درگیر تمرین یک اثر می شوی آن کار کم کم خاصیت و پختگی خود را ار دست می دهد و تبدیل به کاری بیات می شود.این اتفاق نه تنها برای ما که برای گروه هایی مثل آقای دژاکام و بقیه هم افتاد.
دلیل این بی نظمی ها به زعم شما چیست؟
بسته نشدن قرارداد اصلی با اداره کل هنرهای نمایشی و فقط ارائه پیش نویس قرارداد به خاطر شرایط فعلی. این یکی از دلایل مهم بلاتکلیف بودن گروه ها است.
در مورد نمایشنامه و چگونگی ترجمه آن به زبان فارسی بگویید.
نمایشنامه “تبرئه شدگان” حاصل تحقیق درباره آدم های بی گناهی است که سال ها در زندان های امریکا زندانی بوده اند، این نمایشنامه برگرفته از واقعیت اتفاقات سال های مختلف امریکاست. دو نویسنده آن درباره محکومان بی گناه تحقیق کرده اند و متن نوشته شده شامل 6 مصاحبه است. در ضمن آدم های نمایش هم اکنون زنده اند. من در ترجمه این نمایشنامه قدری دست برده ام و کمی بازنویسی انجام داده ام چون کاراکترهای داستان تنها در امریکا شناخته شده اند.
یعنی در ترجمه، بازنویسی هم اتفاق افتاد؟
بله. این بازنویسی تنها در این حد بوده که اطلاعات پشت جلد را به درون نمایشنامه آورده ام.
آیا در شیوه اجرایی به پیشنهادات نویسنده وفادار بودید؟
سعی کرده ام در اجرا از شیوه پیشنهادی متن فاصله بگیرم. به این صورت که تصاویر ذهنی شخصیت ها در بخش دیگری دیده می شود و هر بازیگر ۷ یا ۸ نقش متفاوت را بازی می کند. چون کار مستندگونه است عمل تئاتری در آن چندان زیاد نیست.
آیا موقع ارائه متن و بازبینی کار سانسور هم اتفاق افتاد؟
ابتدا همه گمان می کردند این یک نمایش سیاسی است و مسائلی را بیان می کند که نباید.اما در عمل این اتفاق نمی افتاد و به نظرم نه تنها این نمایشنامه سیاسی نیست بلکه یک واقعیت اجتماعی است و با مسائل به صورت رئالیستی برخورد می کند.
به نظرتان پیام این نمایش فرا مرزی است؟
بله.این اتفاق در همه جای دنیا اتفاق می افتد. انسان های زیادی هستند که امروزه بی گناه و بر اساس یک سوء تفاهم و اشتباه درزندان ها به سر می برند وحتی عده زیادی در همان زندانهای مخوف آماده پایان زندگی و مرگ کرده اند.
شیوه انتخاب بازیگران تان چگونه است؟
معمولا در اغلب کارهایم از بازیگران گروه خودم استفاده می کنم.خانم افشار پناه و آقای اسکندری و…درمورد برخی از نقش هاست که به سراغ بازیگران خوب دیگر می روم و تلاشم این است که از دانشجویان و دوستانی که روی آنها شناخت دارم استفاده کنم. این نمایش هم ترکیبی است از میان گروه خودم و دانشجویان نمایش.
درمورد طراحی صحنه بگویید.
در طراحی صحنه قصدمان این بود که با ایجاد دو فضای مشخص شده از طریق ساخت و ساز یک بالکن زمان را در نمایش تقسیم کنیم تا این صحنه در خدمت روایت کار باشد. با اسکلت های فلزی وکشیدن چند خط به مفهوم مورد نظر رسیدیم.
بر خلاف بیشتر کارهای قبلی تان این نمایش را درسالن اصلی اجرا نکردید؟
خیر. سالن اصلی بال های بزرگی دارد که اصلا در خدمت کار ما نبود و به شکل اجرایی و ارتباط مان با تماشاگران ضربه می زند.از زمان شروع به کار به فکر سالن کوچک تری همچون سالن چهار سو بودم که جواب هم داد.