گفت وگو♦ تئاتر ایران

نویسنده

‏‏”تبرئه شدگان”عنوان نمایشی از منیژه محامدی است که قراربود در آبان ماه سال گذشته در یکی از سالن های مجموعه ‏تئاتر شهربه اجرا درآید، اما به دلیل نبود برنامه ریزی در مرکزهنرهای نمایشی قربانی بی برنامگی هایی شد که ‏دامنگیر بسیاری از گروه های تئاتری است. با خانم محامدی در این باره به گفتگو نشسته ایم….‏

tabraeshodegan1.jpg

گفت و گو با منیژه محامدی

‎ ‎تاوان پس می دهیم‎ ‎

برنامه اجرای این نمایش به چه شکلی بود؟

طبق صحبت هایی که با ما از طرف مجموعه تئاتر شهر ‏شده بود اعلام کردند که تا اول آبان می توانیم نمایش خود را به ‏روی صحنه ببریم. ولی با وضعیت حاکم تا مدت ها گروه ما دربلاتکلیفی به سر می برد. چندین بار تمرین ها قطع و ‏دوباره از سر گرفته شد والان هم ما تاوان بی برنامگی های آقایان مسئول را در اجرا پس می دهیم.‏

چطور؟

به هرحال وقتی مدت های مدیدی را درگیر تمرین یک اثر می شوی آن کار کم کم خاصیت و پختگی خود را ار دست ‏می دهد و تبدیل به کاری بیات می شود.این اتفاق نه تنها برای ما که برای گروه هایی مثل آقای دژاکام و بقیه هم افتاد.‏

دلیل این بی نظمی ها به زعم شما چیست؟

بسته نشدن قرارداد ‏اصلی با اداره کل هنرهای نمایشی و فقط ارائه پیش نویس قرارداد به خاطر شرایط فعلی. این یکی ‏از ‏دلایل مهم بلاتکلیف بودن گروه ها است. ‏ ‏

tabraeshodegan2.jpg

در مورد نمایشنامه و چگونگی ترجمه آن به زبان فارسی بگویید.

نمایشنامه “تبرئه شدگان” حاصل تحقیق درباره آدم های بی گناهی است که سال ها در زندان های امریکا زندانی بوده ‏اند، این نمایشنامه برگرفته از واقعیت اتفاقات سال های مختلف امریکاست. دو نویسنده آن درباره محکومان بی گناه ‏تحقیق کرده اند و متن نوشته شده شامل 6 مصاحبه است. در ضمن آدم های نمایش هم اکنون زنده اند. من در ترجمه این ‏نمایشنامه قدری دست برده ام و کمی بازنویسی انجام داده ام چون کاراکترهای داستان تنها در امریکا شناخته شده اند.‏

یعنی در ترجمه، بازنویسی هم اتفاق افتاد؟

بله. این بازنویسی تنها در این حد بوده که اطلاعات پشت جلد را به درون نمایشنامه آورده ام. ‏

آیا در شیوه اجرایی به پیشنهادات نویسنده وفادار بودید؟

سعی کرده ام در اجرا از شیوه پیشنهادی متن فاصله بگیرم. به این صورت که تصاویر ذهنی شخصیت ها در بخش ‏دیگری دیده می شود و هر بازیگر ۷ یا ۸ نقش متفاوت را بازی می کند. چون کار مستندگونه است عمل تئاتری در آن ‏چندان زیاد نیست.‏

آیا موقع ارائه متن و بازبینی کار سانسور هم اتفاق افتاد؟

ابتدا همه گمان می کردند این یک نمایش سیاسی است و مسائلی را بیان می کند که نباید.اما در عمل این اتفاق نمی افتاد ‏و به نظرم نه تنها این نمایشنامه سیاسی نیست بلکه یک واقعیت اجتماعی است و با مسائل به صورت رئالیستی برخورد ‏می کند.‏

به نظرتان پیام این نمایش فرا مرزی است؟

بله.این اتفاق در همه جای دنیا اتفاق می افتد. انسان های زیادی هستند که امروزه بی گناه و بر اساس یک سوء تفاهم و ‏اشتباه درزندان ها به سر می برند وحتی عده زیادی در همان زندانهای مخوف آماده پایان زندگی و مرگ کرده اند.‏

tabraeshodegan3.jpg

شیوه انتخاب بازیگران تان چگونه است؟

معمولا در اغلب کارهایم از بازیگران گروه خودم استفاده می کنم.خانم افشار پناه و آقای اسکندری و…درمورد برخی از ‏نقش هاست که به سراغ بازیگران خوب دیگر می روم و تلاشم این است که از دانشجویان و دوستانی که روی آنها ‏شناخت دارم استفاده کنم. این نمایش هم ترکیبی است از میان گروه خودم و دانشجویان نمایش.‏

درمورد طراحی صحنه بگویید.

در طراحی صحنه قصدمان این بود که با ایجاد دو فضای مشخص شده از طریق ساخت و ساز یک بالکن زمان را در ‏نمایش تقسیم کنیم تا این صحنه در خدمت روایت کار باشد. با اسکلت های فلزی وکشیدن چند خط به مفهوم مورد نظر ‏رسیدیم.‏

بر خلاف بیشتر کارهای قبلی تان این نمایش را درسالن اصلی اجرا نکردید؟

خیر. سالن اصلی بال های بزرگی دارد که اصلا در خدمت کار ما نبود و به شکل اجرایی و ارتباط مان با تماشاگران ‏ضربه می زند.از زمان شروع به کار به فکر سالن کوچک تری همچون سالن چهار سو بودم که جواب هم داد.‏