انتخابات مجلس ایران که روز ۲ مارس برگزار شد، بیشتر به یک انتخابات خانوادگی شبیه بود: انتخاباتی میان محافظه کاران، فوق محافظه کاران و “اعضای مستقل” با درصد مشارکتی نامشخص که حکومت میل دارد برای نشان دادن مشروعیت خود در داخل و خارج از کشور، میزان آن را هرچه بیشتر اعلام کند.
اکثر اصلاح طلبان این انتخابات را بایکوت کردند؛ پس از منصوب شدن محمود احمدی نژاد به سمت ریاست جمهوری در سال ۲۰۰۹ و موج سرکوبی که به دنبال آن علیه هرگونه اعتراض خیابانی به اجرا درآمد، این اولین انتخابات در ایران بود.
تمامی نامزدهای تأیید شده ازسوی شورای نگهبان که برای کسب قدرت تلاش می کنند، مراتب ارادت خود را به رهبر انقلاب علی خامنه ای ثابت کرده اند. آزاده کیان، جامعه شناس و استاد دانشگاه پاریس ۷ می گوید: “بخشی از این بدآهنگی به کارگردانی صحنه مربوط می شود. محافظه کاران و فوق محافظه کاران وانمود می کنند که بین شان یک رقابت وجود دارد. البته باید بگویم که رقابت برای کسب قدرت میان آنها واقعی است.”
“سیلی به استبداد”
به اختصار می توان گفت که در یک طرف محافظه کاران مشروعیت طلب قرار دارند که در حزب متحد محافظه کاران دسته بندی می شوند [گروهی نزدیک به رییس فعلی مجلس علی لاریجانی و شهردار تهران محمد باقر قالیباف که البته به چندین گروه تقسیم می شوند ولی اغلب نامزدهایشان یکسان است] و درطرف دیگر دو گروه فوق محافظه کار که کم و بیش از محمود احمدی نژاد حمایت می کنند، مواضع همسو با رهبر ندارند و موجی از نفرت را در دستگاه حاکمیت علیه خود رقم زده اند.
آیا در چنین شرایطی می توان متصور شد که بیش از ۶۰ درصد از مردم [۴۸ میلیون نفر واجد شرایط] به پای صندوق های رأی رفته اند؟ روز چهارشنبه رهبر انقلاب خواستار یک مشارکت گسترده و زدن “سیلی به استکبار جهانی” شد.
آرمان امیری، یک وبلاگ نویس ایرانی می نویسد: “پدران ما برای داشتن حق رأی به عنوان نشانه ای از حاکمیت ملی مبارزه کردند. ولی امروز به نظر می رسد که باید برای «داشتن حق رأی ندادن» مبارزه کنیم، زیرا دستگاه قضایی به طور رسمی اعلام کرده که هرگونه فراخوان برای بایکوت انتخابات جرم محسوب می شود و نهادهای مذهبی نیز گفته اند «رأی ندادن گناه است». من رأی نمی دهم تا نشان دهم که حق انتخاب دارم.”
“مخالفت از روی کاناپه”
در بسیاری از سایت های ایرانیان در اینترنت به “مخالفت از روی کاناپه” اشاره شده. یکی از کاربران فیس بوک در صفحه خود پیشنهاد داده است: “من از همه دوستانم می خواهم بروند فیلم اصغر فرهادی را بخرند و روز جمعه به جای رأی دادن، آن را به همراه خانواده تماشا کنند.”
میرحسین موسوی و مهدی کروبی، دو رهبر جنبش سبز، از اواسط ماه فوریه ۲۰۱۱ در حصر خانگی بسر می برند. اکثر رهبران جنبش و صدها نفر از طرفداران اصلی آنها نیز در حصر خانگی یا در زندان هستند. به گفته جبهه مشارکت، “پس از کودتای انتخاباتی ۲۰۰۹ امید بستن به انتخابات و نتیجه صحیح آن غیرممکن است.”
روز چهارشنبه سایت خودنویس نوشت که پیامک هایی در ایران به این مضمون منتشر شده که “اگر مشارکت در انتخابات زیر ۵۰ درصد باشد، آمریکا به ایران حمله خواهد کرد.”
منبع: لوموند ، ۳ مارس
