یکی از بانیان سایت ِ در دست احداث هفته‌نامه‌ای که سی سال پیش منتشر می‌شد نظر نگارنده را دربارۀ حق و حقوق قلمزنان آن پرسیده است. نوشتم:
در ایران این بحث هنوز پیشینۀ حقوقی و حرفه‌ای ندارد.
جز در مواردی که نویسندۀ مقاله در نشریه تصریح کند دارندۀ کایی‌رایت خود اوست، مطلب معمولاً ملــّی و صلواتی تلقی می‌شود. حتی در آن حالت هم روحیۀ ایرونی‌بازی به افراد اجازۀ هر کاری می‌دهد. نشریۀ فارسی‌‌ـ ایرانی چاپ خارجه تذکار و اخطار و علامت © نشریۀ چاپ داخل در مورد لزوم موافقت قبلی با تجدید چاپ مطالبش را صنار جدی می‌گیرد؟
نزدیک بود دربارۀ حق‌البوق مطایبه کنم و بنویسم سهم بنده را رد کنید بیاید تا برسیم به حق و حقوق بقیه، اما از بیم سوء‌تفاهم در بحث شیرین ریال، درز گرفتم. مزاح که نکردم هیچ، بعد از فرستادن نامه احساس کردم بفهمی‌نفهمی عصبانی‌ام (البته نه از گیرندۀ آن نامه).
در پاسخ اشخاص، به پارسی سره روشن می‌کنی که از نوشتن مطلب یا بلبل‌زبانی ِ رایگان معذوری و کار مجـّانی ِ همت عالی به اندازۀ کافی و بیش از کافی کرده‌ای، اما اگر دلشان بخواهد می‌توانند، با ذکر مأخذ، از سایت نقل کنند.
بعد چه می‌شود تصمیم می‌گیرند وانمود کنند مطلب برای آنها نوشته شده؟ در حالی که می‌دانند حقیقت ندارد، آنها که هجرت کرده‌اند تا به ما اسیران خاک درس اصول عالیه و آزاداندیشی بدهند در این تعارف‌الجاهل چه سودی می‌بینند و برای کی؟
نگارنده زیر هر مطلبی برای کسی یا به سفارش جایی نوشته شده باشد صریحاً قید می‌کند.
منبع: سایت محمد قائد