سروده هایی از ناصر زراعتی
چند نمایِ درشت، متوسط و دور با باران
یک
شیرازه دریده از هم
کتاب مقدس
رهاشده
بر طاقچه
زیرِ طاقِ تَرَکخورده
چِکچِکِ باران…
دو
مُنتظر
دیده به در دوخته
گوشسپُرده
به تیکتاکِ ساعتِ بیعَقربه
چُندکزده
سهکُنجِ دیوار
نگرانِ باران…
سه
مُرغِ قفس شکسته
در مَعرَضِ باد
وَزان از پنجرۀ بیشیشه
بیآب و دانه
پروازنیاموخته
مبهوتِ باران…
چهار
هِقهِقِ شَرمساری
کنارِ گهوارۀ آنفولانزا
نشسته بر صندلیِ تَق و لوق
خوابالود
مادرِ کمتجربه
گوش سپرده به
سرزنش باران…
پنج
روزنامه در دست
لَمیده بر کاناپۀ مُندَرس
چُرتزنان
پدربزرگِ سنگینگوش
لالاییِ بارش باران…
شش
دخترک ایستاده
دلنگران و چشمبهراه
در ایستگاهِ اتوبوس
کیف و کتاب مدرسه در دست
جلوِ پردۀ آویختۀ باران…
هفت
ساکت و متین
لبخند بیرنگ بر لب
نگاه دوخته به خیابانِ روبرو
تندیس بُرُنزیِ شاعر
خیس و آبچکان
زیرِ ریزش باران…
هشت
مادیانِ عُریان
اَفراشتهیال و سرمست
مغرور
تازان
در دشتِ بیکران
در آغوش باران…
نُه
تپۀ جنگلپوش
پُرصَلابت و مرموز
با سبز تیرۀ کاجهایش
روبرویِ اُفُق
بر پسزمینۀ
هاشورِ باران…
ده
قُلۀ سرسفید از برف
یَله بر خاکستریِ آسمان
پیچیده درهم
اینهمه ابر
از همه نوع:
آبستنِ باران…
21 مارس 2012
گوتنبرگِ سوئد
