گپ

نمایش محمد عاقبتی(کارگردان)، مهدی کوشکی(نویسنده) و لیلی رشیدی(بازیگر) در نشست مطبوعاتی  نمایش “اسکلیگ و بچه های پرواز” پاسخگوی سوالات خبرنگاران  از جمله نویسنده روز بودند.

نگاهی سطحی به تئاتر کودک

آقای عاقبتی تفاوت میان متنی که مهدی کوشکی اقتباس کرده است با رمانی که نوشته شده تا چه اندازه است؟

این نمایش اقتباسی از رمان “اسکلیگ و بچه های پرواز” دیوید آلموند است که به ادبیات کودک شهرت دارد. اما نمایشی که من اجرا می کنم در اصل برداشتی آزاد از این رمان است که با استفاده از شیوه آزمون و خطا در حین تمرین توسط گروه نمایش تولید شده است.

شما کارگردانی را در سطح تولید آثار بزرگسال تجربه کرده اید و این اولین بار است که چنین نمایشی را با موضوع و محتوای کودک و نوجوان بر صحنه می برید. کدام دشوارتر است؟

 ژانر نوجوان واقعا ژانر سختی است که ما تاکنون برایش کاری انجام نداده ایم و حالا با اقتباس از کتابی که بیش از 15 جایزه جهانی گرفته، قصد داریم چنین نمایشی را برای این گروه سنی اجرا کنیم.

تا به امروز که بیش از ده اجرا ازاثر می گذرد استقبال تماشاگران چگونه بوده است؟
با توجه به اینکه این اثر برای مخاطب بالای هفت سال تولید شده و با در نظر گرفتن آغاز فصل امتحانات و تازه تاسیس بودن تالار حافظ با استقبال خوبی روبرو شده ایم و با پیش رفتن اجراها هر روز بیشتر شاهد حضور تماشاگران در سالن هستیم که این امر برای من و گروه نمایش رضایت بخش است. رضایتی که پس از اجرا در وجود و صحبت های بچه ها و بزرگتر ها دیده می شود نشانگر توجه و قبول بودن اجرا برای مخاطبان است.

مثل اینکه از حضور چند کودک در تمرینات به عنوان مشاور هم استفاده کرده اید.

بله.حضور این کودکان اصلا ادا نیست و ما از حضور آنان در جزئیات این نمایش از اسم تا طراحی پوستر، بهره بردیم.

پیش از اجرای این نمایش در تهران آن را درجشنواره کودک همدان هم اجرا کرده اید.تغییرات این دو اجرا تا چه اندازه ای بوده است؟

 این نمایش خیلی تغییر کرده؛ از متن و شیوه اجرا گرفته تا حضور خسرو پسیانی به عنوان بازیگر.
وقتی چند ماه پیش  دیدم حسن معجونی نمایشی در ژانر نوجوان برای اجرا در تالار حافظ آماده می کند، با خود فکر کردم که چه خوب می شود اگر بتوانیم تالار حافظ را در فصل تابستان به اجراهای ژانر نوجوان اختصاص دهیم؛ چرا که به نظر من تالار حافظ پتانسیل لازم برای شناخته شدن با اجراهای خوب را دارد. فقط تنها نگرانی من به دلیل اجرا در ماه خرداد و فصل امتحانات بچه هاست.

آقای کوشکی؛ چرا به تئاتر نوجوان کمتر پرداخته می شود؟

کوشکی: همیشه به تئاتر کودک خیلی سطحی نگاه می شود و به یک کار موزیکال فقط برای سرگرمی بسنده می شود، اما ژانر نوجوان مرحله گذر به مرحله بزرگسالی است، مرحله ای که مخاطب نه کودک است که فقط بخواهد سرگرم شود و نه بزرگسال است که مجبور باشیم موضوعاتی را برایش در نظر بگیریم  که او را به تفکر وادارد، در نتیجه کار در ژانر نوجوان بسیار سخت است.

خانم رشیدی مشکلات تولید این نوع آثار در حوزه هنرهای نمایشی را در چه فاکتورهایی می بینید؟

لیلی رشیدی: ما نه تنها در تئاتر بلکه در تلویزیون و سینما هم برنامه ای برای سن نوجوان نداریم و به نظر من این وظیفه هنرمندان و مسوولان است که جدی تر به این ژانر نگاه کنند و کم کم اصولی را یاد بگیرند.
این یک مشکل بزرگ است که نمایش مختص نوجوانان در ماه خرداد که فصل امتحانات آنان است روی صحنه  می رود، جا داشت که مسوولان خود این موضوع را در نظر می گرفتند و راجع به آن فکر می کردند؛ چرا که نمایش نوجوان در ماه خرداد آن طور که باید و شاید دیده نمی شود.