این عکس ها از حلقه ی فیلم شانزده میلی متری پیتر منگون استخراج شده است. از حلقه ی فیلمی که پیتر، در چهارده سالگی از ستاره ی 29 ساله و فوق جذاب هالیوود گرفته بود. او در سال 2002 در مصاحبه اش گفت:“من عادت داشتم مدرسه رو بپیچونم، هر روز صبح بیدار می شدم. پیرهن خوب می پوشیدم و کراوات می زدم و می رفتم بیرون. چون شنیده بودم مرلین مونرو می خواد بیاد نیویورک. و قرار شده توی هتل گلداستون بمونه.” او ماه ها بیرون هتل منتظر ماند به امید یک امضا، یا یک عکس با دورین عکاسیش.
بالاخره مرلین به نیویورک آمد و یک روز پیتر جراتش را جمع کرد و رفت جلو. مرلین گفت:“تو دیروز همینجا بودی، یه کراوات قرمز هم داشتی. سردت نشده بود؟” منگون می گوید:“اون من و دیده بود. اون با من دوست شد و روزهایی که بارون می اومد من و تا مترو می رسوند. اون کسی بود که اگر یه بار می دیدیش، تصویرش توی ذهنت حک می شد.” یک روز پیتر دوربین فیلمبرداری کداک برادرش را برداشت و از خانه بیرون زد. همان روز مونرو از هتل بیرون آمد و گفت به خرید می رود و پیتر هم می تواند همراهیش کند. و در تمام طول مسیر، پیتر از او فیلمبرداری کرد. در سال 2002 فیلم ها پیدا شد و این عکس ها از دل حلقه ی نگاتیو بیرون آمدند و در یک کتاب هم منتشر شدند. کتابی به نام “مرلین مونرو، نیویورک، 1955”
این عکس ها شاید با کیفیت نباشند؛ یا خیلی ژست خاصی در آنها نباشد. اما طبیعی ترین تصاویر مرلین مونرو هستند. در این عکس ها مرلین نه در فیلم است، نه بازی می کند. او فقط مرلین است. امیدوارم از تماشای عکس ها لذت ببرید. من به این فکر می کنم که آیا پنج دقیقه فیلمبرداری اختصاصی از مرلین مونرو به روزهای متمادی انتظار و مدرسه نرفتن می ارزیده است؟ خود پیتر منگون میگوید آری. نظر شما چیست؟
