دویل مک مانوس
می خواهم پیش بینی ای بکنم که گمان نمی کنم آخر سال مجبور شوم به خاطرش عذرخواهی کنم: روزی در چند ماه آینده، احتمالا همین بهار، بحرانی دیگر در برنامه اتمی ایران به وقوع خواهد پیوست.
این موضوع تبدیل به یک روند سالانه در تقویم دیپلماتیک شده است: ایالات متحده و متحدانش برای توقف غنی سازی به ایران فشار می آورند، ایران می گوید نه، اسرائیل هشدار می دهد که کاسه صبرش لبریز شده است، و ایالات متحده اسرائیل را متقاعد می کند که دست نگه دارد.
به این ترتیب در دو سال گذشته این بحران لاینحل باقی مانده است، اما دلایل متعددی وجود دارم که باور کنیم بحران در سال 2013 متفاوت خواهد بود، و آن اینکه یا تهران با محدود شدن برنامه اتمی اش موافقت می کند، یا اینکه اسرائیل یا ایالات متحده به سمت اقدام نظامی حرکت خواهند کرد.
اول اینکه انتخاب مجدد باراک اوبما دست او را باز می گذارد که یا دست به معامله بزند یا اینکه اگر معامله شکست خورد گزینه نظامی را بررسی کند. بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل نیز برای بار دوم انتخاب خواهد شد، و احتمالا دولت جنگ طلب تری تشکیل خواهد داد. یک پارامتر دیگر نیز تغییر کرده است: در یک سال اخیر، اوباما به هشدارهایش مبنی بر اینکه به ایران اجازه اتمی شدن را نخواهد داد را با این تاکید که در صورت لزوم دست به عملیات نظامی میزند، شدت بخشیده است. او گفته است: “ایرانی اتمی چالشی نیست که بتواند تحمل شود.” او سپتامبر امسال در سازمان ملل گفت: “ایالات متحده هرچه در توان دارد به کار خواهد برد تا ایران را از دست یابی به سلاح اتمی باز دارد.”
هنوز هم در اسرائیل و هم در آمریکا عده ای با تردید به گفته های اوباما نگاه می کنند. وقتی مواضع اوباما در برابر ایران سرسخت تر شد، آن ها تاکید کردند که امسال سال انتخابات است و او به لحنی خشن برای دفع عملیات نظامی اسرائیل و جلب رضایت رای دهندگان طرفدار اسرائیل نیاز دارد و حالا که مجددا انتخاب شده، عقاید ضد جنگش دوباره رو خواهد شد.
آن ها برای اثبات این موضوع می گویند نامزد وی برای پست وزارت دفاع چاک هاگل است؛ جمهوری خواهی که یکی از پر آوازه ترین منتقدان در این حزب است است که عقلانیت حمله نظامی به ایران را زیر سئوال می برد.
هاگل در سال 2010 هشدار داده بود: “اگر می خواهید به ایران حمله کنید، بهتر است 100 هزار سرباز مهیا کنید، چرا که شاید لازم باشد.”
اما او هاگل قدیمی است، یک مقام آمریکایی پس از آنکه با هاگل در پنتاگون دیدار کرد به من گفت: “او با قدرت از موضع رئیس جمهور در قبال ایران پشتیبانی می کند، او موافق است که گزینه نظامی باید روی میز باشد.”
در گفتگو با دنیس راس، هاگل یک گام بیشتر به سوی اردوگاه جنگ طلبان پیش رفت. راس مشاور پیشین اوباما در امور ایران به من می گوید: “او در اعتقاد به اینکه نمی تواند با ایرانی با توانایی ساخت سلاح اتمی زندگی کند بسیار شفاف بود.”
نکته تمام این قدرت نمایی ها البته نه آغاز جنگ، بلکه افزایش فشار بر ایران برای پذیرش محدودیت های اتمی اش است.
اما هر کس که انتظار دارد هاگل نیرویی قدرتمند برای خویشتنداری دولت دوم اوباما باشد ممکن است ناامید شود. ما به احتمال زیاد رئیس جمهوری ضد جنگ و وزیر دفاعی ضد جنگ داریم،اما هر دو عزم خود را جزم کرده اند که ایران را متقاعد کنند قرار است به سمت جنگ بروند.
منبع: لس آنجلس تایمز – 15 ژانویه
