ابتدا به ۲۰ سال حبس تعزیری محکوم شدند؛ دادگاه تجدید نظر اما با حذف اتهاماتی نظیر جاسوسی و همکاری با دولت اسرائیل، حکم را نقض و به ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شان کرد و دادستان کل کشور حکم دادگاه تجدید نظر را برخلاف شریعت تشخیص داده و مجددا حکم به ۲۰ سال زندان داد؛ اکنون ۵ سال است که بدون مرخصی در زندان به سر می برند.
فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی، وحید تیزفهم ومهوش ثابت هفت تن از سران بهایی هستند که سرپرستی جامعه بهایی در ایران با عنوان گروه یاران را برعهده داشتند و با اتهاماتی چون توهین به مقدسات، تبلیغ علیه نظام، جاسوسی و همکاری با دولت اسرائیل به ۲۰ سال زندان محکوم شده اند.
خانواده های فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی و بهروز توکلی در مصاحبه با “روز” از محرومیت این ۷ نفر از مرخصی سخن می گویند: “۵ سال گذشت و همچنان می گویند مرخصی شامل حال اینها نمی شود. تنها یکبار برای ۵ روز به وحید تیزفهم مرخصی دادند که بعد مشخص شد اشتباهی مرخصی داده اند یعنی گفتند در اسامی اشتباه شده بود و روز سوم او را به زندان بازگرداندند”.
خانواده های این زندانیان عقیدتی، اتهامات منتسب به آنها را قبول ندارند. زندانیانی که به دلیل عضویت در گروه یاران، حکم سنگین زندان دریافت کرده اند و برادر فریبا کمال آبادی درباره این گروه توضیح میدهد که “آئین بهائیت کشیش، خاخام، پیشوا و ملا و مجتهدی ندارد و در نتیجه امور بهائیان به این نحو انجام می شود که در هر شهر و کشوری که هستند گروهی با رای گیری اعضای بهایی آنجا تشکیل می شود که مسئول انجام امور بهائیان است. در ایران چون آئین بهائیت به رسمیت شناخته نمی شود امکان این نیست و لذا چند نفر داوطلبانه و به طور غیر رسمی مسئولیت را برعهده گرفتند و گروه یاران را تشکیل دادند و خود حکومت هم مطلع بود. کاراین گروه هم این بود که مسائلی چون ازدواج، کفن و دفن و خاکسپاری، تولد نوزاد، تعیلم و تربیت جوان ها… و چنین مسائلی را رتق و فتق میکردند. در اصل گروهی کاملا غیر سیاسی بود. میدانید که براساس آئین بهائیت، بهائیان اجازه ندارند در هیچ نهاد و گروه سیاسی فعالیتی کنند”.
فریبا کمال آبادی و مهوش شهریاری (ثابت) در بند زنان زندان اوین زندانی هستند. مهوش ثابت از اسفند ۸۶ و ۶ نفر دیگر از اردیبهشت ۸۷ در بازداشت هستند و ایرج کمال آبادی، برادر فریبا کمال آبادی در مصاحبه با “روز” درباره وضعیت این دو زندانی عقیدتی توضیح میدهد: بین ۳۰ تا ۳۵ نفراز زندانیان سیاسی و عقیدتی زن در زندان اوین در یک سالن نگهداری می شوند که فریبا و مهوش هم با آنها هستند. بعد از ۵ سال زندان بدون مرخصی و با توجه به شرایط مختلفی که برای آنها به وجود اوردند از جمله انتقال به زندان رجایی شهر و سپس قرچک که واقعا وحشتناک بود جان و تن شان فرسوده شده. در این ۵ سال خیلی ناراحتی ها را تحمل کردند و از لحاظ جسمی در وضعیت سلامتی به سر نمی برند. هر دو پوکی استخوان و مشکلات دیگری دارند که اگر امکان استفاده از مرخصی داشتند کمی می توانستند به مداوا بپردازند اما علیرفم پی گیری های فراوان اجازه مرخصی نمیدهند.
سوال میکنم که آیا در پاسخ به پی گیریها، دلیل مخالفت با مرخصی را عنوان میکنند؟ آقای کمال ابادی می گوید: هیچ وقت جواب قانع کننده و منطقی نمیدهند. می گویند مرخصی شامل حال شما نمی شود. این ۷ نفر که مدیران سابق جامعه بهائیت هستند درواقع مسولیت شان با سازمان زندان ها نیست و زندانیان وزارت اطلاعات هستند و زیر نظر وزارت اطلاعات، محکومیت شان را سپری میکنند حتما از بالا دستوری هست که به اینها مرخصی ندهند و نمی دهند.
او می افزاید: سال گذشته برای ۵ روز به آقای تیزفهم مرخصی دادند اما بعد مشخص شد که اشتباهی داده اند یعنی گفتند در اسامی اشتباهی رخ داده بوده. سومین روز او را بازگرداندند و دیگر به هیچ یک از این ۷ نفر مرخصی ندادند.
آقای کمال ابادی با اشاره به ۱۵ سال باقیمانده از حکم محکومیت خواهرش میگوید: ما امیدمان را از دست نمیدهیم همیشه امیدوار هستیم که به نوعی روند دولت تغییر کند و به این زندانی های بی گناه با دیده بازتری نگاه کنند و نه فقط مرخصی که آنها را ازاد کنند.
برادر بهروز توکلی هم به “روز” میگوید رفتاری که با برادر او و ۶ تن دیگر از اعضای گروه یاران می شود نه با فرهنگ ایرانی و نه با اعتقادات اسلامی همخوانی ندارد.
رضوان توکلی حکم محکومیت ۲۰ سال زندان را معادل حکم حبس ابد میداند و می گوید: خیلی سنگین است خیلی. ۵ سال بدون مرخصی در زندان هستند و ۱۵ سال دیگر مانده. یکباره بگویند حبس ابد. واقعا حبس ابد است با توجه به سن و سال این ۷ نفر. مثلا برادر من ۶۰ سال دارد و آقای خانجانی نزدیک ۸۰ سال. چنین حکمی آن هم برای اتهاماتی واهی و نادرست واقعا قابل قبول نیست. خود آقایان هم به طور قطع و یقین میدانند که این اتهامات مثل جاسوسی و اقدام علیه امنیت ملی و.. زیبنده این ها نیست.
آقای توکلی می افزاید: رواداری مذهبی، خردورزی و کرامت انسانی از مشخصات فرهنگی ایران و همچنین اسلام است و مشخص نیست مسولان برچه مبنایی تصمیم میگیرند که به این اصل ها هیچ توجهی نمیکنند و احکامی میدهند و رفتاری میکنند که نه با فرهنگ ایران منطبق است نه با اعتقادات اسلام. ما فقط میخواهیم کمی انصاف داشته باشند. انصاف شرط ایمان است و اگر منصف باشند چنین رفتارهایی نمیکنند. متاسفانه جز دعا و تظلم خواهی کاری از دست ما برنمیاید اگر گوشی در داخل کشور باشد به آنها و اگر نباشد به مراجع بین المللی تظلم خواهی میکنیم.
بهروز توکلی در زندان رجایی شهر زندانی است و برادرش درباره وضعیت او میگوید: تنها فرقی که در این مدت کرده این است که اجازه داده اند با خارج از زندان مکاتبه کنند. به عنوان مثال برادرم برای من نامه نوشته و من نیز جواب داده ام و پاسخ من به دست او رسیده است اما با مرخصی همچنان مخالفت میکنند. هر بار پی گیری می شود از این اتاق به آن اتاق و از این مسول به آن مسول می فرستند مدام نامه نگاری می شود و در نهایت هم میگویند موافقت نشد. اوایل می گفتند بازجو مخالف است حال دیگر هیچ توضیحی هم نمیدهند که چرا با گذشت ۵ سال به این ها مرخصی نمیدهند.
جمال الدین خانجانی حتی برای درگذشت همسرش نیز امکان استفاده از مرخصی را نیافت. کمال خانجانی، برادر او در مصاحبه با “روز” میگوید: از روزیکه بازداشت کردند تا همین الان، حتی یک ساعت هم اجازه مرخصی ندادند. وقتی همسرش را پزشکان جواب کردند بچه ها خیلی پی گیری کردند که حداقل بیاید مرخصی و او را ببیند اما موافقت نکردند. ختی اجازه ندادند تلفنی با همسرش صحبت کند. همسرش فوت کرد و برای مراسم او هم اجازه ندادند به مرخصی بیاید.
او می افزاید: برادرم در این سن و سال نیاز به مراقبت دارد و وضعیت قابل توصیفی نیست چشمانش را جراحی کرد و بلافاصله بعد از جراحی به زندان بازگرداندند در حالیکه نیاز به معالجه داشت. مجددا او را بردند بیمارستان و دوباره جراحی کرد و باز دوباره به زندان برگرداندند.
جمال‌الدین خانجانی که۷۷ سال دارد واکنون در زندان رجایی شهر به سر می برد، پیش از انقلاب، صاحب یک کارخانه آجرسازی بود که پس از پیروزی انقلاب مصادره شد.
کمال خانجانی می گوید: ۵ سال در زندان نگهداشته اند با اتهامات بی اساسی که تاکنون حتی نتوانسته اند یک مدرک و سند برای اثبات این اتهامات ارائه دهند. هیچ منطق و مدرکی در پرونده دال بر این اتهامات وجود ندارد و ما امیدواریم مسولان کمی انصاف داشته باشند و حقوق انسان ها را رعایت کنند نه فقط حقوق بهایی ها بلکه حقوق همه اقلیت ها را که تحت فشار هستند.
