در خرداد ماه سال جاری وقتی برای گذراندن محکومیت ۶ ماهه خود به همراه سورنا هاشمی به اجرای احکام رفتیم و ما را به زندان تحویل دادند، به سهو یا به عمد ما را به جای بند ۳۵۰ که بند زندانیان امنیتی است به اندرزگاه ۸ زندان اوین منتقل کردند. این بند در اصل محل نگه داری زندانیان اقتصادی بود، اما به دلایل نا معلوم و کمبود فضای زندان، محل نگه داری زندانیان مالی را تغییر داده و به بند ۴ منتقل کردند و به جای این افراد زندانیان خطرناک انتقالی از زندان قزل حصار را به بند ۸ آوردند و ما با وجود پیگیری های بسیار تا پایان محکومیت در همان بند ماندیم. اما با وجود تمام سختی ها و کاستی ها در این بند، آشنایی با بعضی از زندانیان این بند روی داد که منتظر فرصتی برای انتشار تجربه این دیدارها بودم.
در کنار تمامی زندانیان مالی و سپس زندانیان مواد مخدر، جانی و… افراد بسیاری در بند های زندان اوین نگه داری می شوند که نه تنها بی نام مانده اند، بلکه از نمونه های بارز نقض حقوق بشر در زندان ها هستند. محکومین مالی که پس از چند سال نگه داری رای به برائت آنان داده می شود، یا تاجرانی که به دلیل وضع تحریم های گوناگون که عامل اصلی آن ماجراجویی های گوناگون جمهوری اسلامی است،با ورشکستگی روبرو شده اند و اکنون ماه ها یا سال هاست در زندان ها به سر می برند. یا اگر جامع تر نگاه کنیم عناصری از درون رژیم که با وجود تمام خدماتشان در راستای فساد مالی و سیاسی سیستم، اکنون پس از خط کشی ها یا درگیری ها با رژیم به زندان افتاده اند از ابتدایی ترین حقوق محروم می شوند.
اما اگر از منظر حقوق بشر به این زندانیان نگاه کنیم، آن ها هم نیاز به حقوق پایه ای دارند که در زندان ها و دادگاه های ایران پایمال می شود. اگر احساسی برخورد کنیم، می توانیم از زندانیانی که روزی در سیستم فعال بوده و اکنون به زندان افتاده اند چشم پوشی کنیم، اما واقعیت این است که حقوق بشر فارغ از رنگ و پوست و نژاد و مسلک بررسی می شود پس لازم است فعالین حقوق بشر نگاهی هم به این زندانیان بیاندازند و به دور از تفاوت نگاه ها و عقیده ها به آن ها هم توجه کنند.
اما دلیل نگارش این مطلب شخصی است که در زمره زندانیان امنیتی می گنجد ولی برای جلوگیری از خبرسازی در رابطه با این فرد، محل نگه داری وی را جدا از زندانیان سیاسی قرار داده اند. سید جواد لطیف زاده، از اعضای سازمان بازرسی بیت رهبری که به طور مستقیم زیر نظر ناطق نوری فعالیت می کرده اما اکنون بیش از ۵ سال است بدون یک روز مرخصی در زندان به سر می برد. وی که همچنان با پرونده باز روبرو است تا پایان تابستان ۱۳۹۰ حتی برای یک بار هم به بازپرسی برای بررسی پرونده برده نشده بود و همچنان به صورت بلاتکلیف در زندان نگه داری می شد. از دو سو نگاه به پرونده این زندانی جالب توجه است. اول فساد حاکم بر ارگان بالاترین مقام سیاسی کشور، یعنی رهبری و از سوی دیگر نقض حقوق متهمین پرونده های مرتبط با ارگان های دولتی.
سید محمد جواد لطیف زاده مسئول ترانزیت مواد مخدر از افغانستان به مقصد اروپا جهت کسب درآمد برای بیت رهبری بوده است. وی که بیش از ۲ سال و نیم را در بند ۲۰۹ و ۲۴۰ زندان اوین گذرانده است اکنون تبدیل به یک فرد منفعل، ساکت و با نشانه های افسردگی شدید شده است که روزانه با قوی ترین قرص ها تنها سعی می کند بخوابد و وضعیت بازداشت خود را فراموش کند.
بر اساس دریافت های ما از ارتباط زندانیان قدیمی با محمد جواد و همین طور ارتباط گیری -هرچند بسیار سخت- با وی اطلاعاتی بدست آمد که در ادامه به صورت گزارشی جهت توجه بیشتر فعالین حقوق بشر و جامعه جهانی به زندانیان بندهای عمومی زندان اوین ارائه می شود.
سید محمد جواد لطیف زاده در سال ۱۳۸۴ در پی درگیری با افرادی از بیت رهبری به ۱۵ سال زندان و تبعید به شهر یزد بازداشت می شود. وی در آن زمان به اتهام حمل مواد مخدر و جعل اسناد مرتبط با بیت رهبری محکوم می گردد ؛در صورتی که به قوانین مراجعه کنیم، می بینیم بین مدت محکومیت و اتهام هیچ سنخیتی وجود ندارد و اگر این فرد به این جرم ها مورد محاکمه قرار می گرفت، احکام بسیار سنگین تری دریافت می کرد.
وی پس از یک سال می تواند از زندان یزد فرار کند و به افغانستان برود. اما در پی تماس با خانواده خود متوجه بازداشت همسر و فرزندانش در ساری می شود و پس از تماس با مقامات، آنها وی را تهدید به کشتن خانواده اش می کنند. محمد جواد به صورت مخفیانه وارد ایران شده و با کمک گرفتن از بی قانونی حاکم در ایران تمامی قضات و دادستان ساری را در اتاق کنفرانسی جهت اعلام خبر از سوی رهبر جمع می کند. پس از حضور تمامی افراد مد نظر، دست به گروگانگیری می زند و تقاضای آزادی خانواده و حضور حجت الاسلام ناطق نوری مسئول بازرسی بیت رهبری را می کند. پس از حضور ناطق نوری در ساری، وی را متقاعد به عقب نشینی می کنند و با آزادی قضات محمد جواد بازداشت و به اوین منتقل می شود.
اما در سلول های انفرادی چه بر وی گذشت کسی نمی داند و با توجه به شرایط خود محمد جواد در زندان هم امکان بررسی این مقوله وجود نداشت و تنها با توجه به وضعیت روحی و جسمی وی می توان حدس و گمان هایی درباره فشارهای شدید از سوی بازجویان بر او را متصور شد.
وی که از حق داشتن وکیل محروم است، تا شهریور ماه سال جاری تنها یک بار جهت بررسی پرونده به بازپرسی ویژه کارکنان دولت برده شده بود و با برخورد بد بازپرس هرگونه اجازه دفاع از وی سلب گردیده و وی را به زندان بازگرداندند.
همچنان نیز تاکید می کنم، اگر بخواهیم از روی احساسات و خط کشی ها و تنفرهای متقابل به پرونده های این چنینی نگاه بیاندازیم راه به جایی نمی بریم و این نوشته کاری عبث است، اما اگر از منظر حقوق بشر به آن نگاه بیاندازیم، موظف می شویم که دایره نگاه خود را گسترده تر کنیم و به زندانیان غیر سیاسی هم توجه کنیم.
در مدتی که ما در کنار لطیف زاده دوران محکومیت خود را می گذراندیم، تنها چیزی که از وی دیدیم، خواب های طولانی با استفاده از قرص های آرام بخش بود. وی با هیچ کس ارتباط نمی گرفت و در صورتی که شخصی سعی می کرد با او در ارتباط باشد،پس از چند روز به حفاظت اطلاعات زندان فراخوانده می شد. تمامی این مسائل باعث شده بود ارتباطات این زندانی به حداقل برسد و در طول هر روز تنها چند جمله بسیار کوتاه از او شنیده می شد.
پس از آزادی متاسفانه هر گونه دسترسی به این فرد مسدود شد و هم اکنون هیچ اطلاعی از وضعیت او و خانواده اش نداریم. در ضمن لازم می دانم یاد آوری کنم پس از بازداشت محمد جواد، خانواده وی از کلیه حقوق و مزایای عمومی مانند بیمه و حقوق بیکاری محروم شده اند و هم اکنون در وضعیت بسیار بدی در شهر پدری محمدجواد در نزدیکی مشهد زندگی می کنند و از این نظر نیز نیاز به کمک و یاری فعالین حقوق بشر دارند.
اما این فرد یکی از صدها یا هزاران زندانی است که باید به وضعیت وی توجه شود و لازم است دیده بانان حقوق بشر به وضعیت امثال وی توجه بیشتری کنند چرا که مسئولین سیستم قضایی با استفاده از همین اهمال فعالین مستقل، فشار مضاعفی را بر زندانیان غیر سیاسی حاضر در زندان های کشور وارد می کنند و این رسالت فعالین حقوق بشر است که به وضعیت هر انسانی خارج از مسلک و رنگ و نژاد و عقیده توجه کنند که این مهم از بدیهی ترین کارهاییست که هر فعال حقوق بشر باید انجام دهد.