فریدون شیبانی
با وجودی که زنان ایرانی هر روز بیش از روز قبل به ورزش توجه نشان می دهند، با این حال همان مقررات دست و پا گیری که از هر سو متوجه زنان است، در ورزش نیز حاکم است. این واقعیت توسط مدیر کل توسعه ورزش بانوان چنین بیان شده است: ”توجه و سرمایه گذاری در ورزش بانوان و جدی گرفتن آن در جامعه اسلامی تنها در حد شعار است”.
خبرگزاری دولتی جمهوری اسلامی پس ازنشست چهارشنبه نایب رییس و روسای سبک های فدراسیون ووشو از زبان خانم رباب شهریان نوشت: ”هم اکنون از بودجه ورزش ایران 91 در صد سهم مردان است در حالی که باید این بودجه و امکانات یکسان باشد.” او همچنین افزود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ورزش بانوان مستقل شد اما متاسفانه بودجه آن تغییر نکرد!
مدیر کل توسعه ورزش بانوان البته این را هم گفت که از نظر محمد علی آبادی، رییس سازمان تربیت بدنی، فدراسیونی موفق است که مدال‌ها و افتخار آفرینی ورزشکاران آن رشته برای زنان و مردان به یک اندازه باشد؛ شرطی که با وجود مقررات دست و پا گیر به معجزه می ماند. حتی موفقیت ورزشکاران زن ایرانی در رقابتهای داخل سالن بازیهای آسیایی از دید برخی از گردانندگان فکری جمهوری اسلامی به لحاظ اخلاقی مساله دار تلقی شد.
همان طور که وقتی تیم ملی فوتبال بانوان ایران توانست با پیروزی بر تیم پرسابقه هند، به دور دوم راه یابد و حریف تیم های تایوان، میانمار و ویتنام شود، بلافاصله عذر سرمربی چینی بدون ذکر دلیلی خواسته شد و اکنون صحبت از استخدام یک مربی آلمانی است.
تیم بانوان تکواندوی تهران نیز که در مسابقه های پایتخت های جهان در روسیه به مقام سوم رسید، با بودجه ای معادل یک دهم بودجه ورزش مردان به این نتیجه دست یافت. با این وجود عشرت شایق، نماینده تبریز در مجلس اسلامی از تذکر خود و 3 نماینده دیگر درباره ضرورت رعایت موازین شرعی در اعزام تیم‌های ورزشی بانوان به مسابقات خارج از کشور خبر داد: ”اخیرا در برخی از مسابقات بین‌المللی، مسایلی اتفاق افتاده که شایسته دختران و زنان مسلمان ایرانی نبوده و موجبات ناراحتی و نگرانی برخی از علما و مراجع تقلید شده است. باید توجه شود که رعایت مسائل شرعی و باورهای دینی پیش شرط حضور ورزشکاران ایرانی در مسابقات خارج از کشور است.“
آیا در چنین شرایطی رسیدن به مقام و مدال و شکوفایی در عرصه های بین المللی معجزه نیست؟