هفته گذشته، شبکه دو تلویزیون ایران در برنامه “بیست و سی” شبکه دو، قدام به پخش برنامه ای در مورد جنبش زنان در ایران کرد و در آن فعالیت های این جنبش و اساسا فمینیسم را به عنوان عواملی ضد خانواده مورد انتقاد قرارداد.
دراین برنامه تلویزیونی، که چهارشنبه شب پخش شد، تصاویری از یکی از تجمع های زنان پخش شد که در آن شعارهای برابری جنسیتی سر داده می شد. همچنین بخش دیگری از تصاویر پخش شده درباره یک کارگاه آموزشی بود که در آن یکی از فعالان زن برای حاضران درباره فعالیت هایشان توضیح می داد. پس از پخش این تصاویر ، مجری برنامه به تفصیل خواسته های زنان را در جهت کامیابی کشورهای غربی و در تضعیف نظام خانواده ارزیابی می کرد.
یکی از فعالان زن که در دو سال گذشته چندین بار با احضار وزارت اطلاعات و دادسرای انقلاب مواجه شده، با اشاره به این برنامه می گوید: همه این اقدامات علیه جنبش زنان و فعالان کمپین به خاطر قدرت تاثیرگذاری این جنبش است. در واقع حضور زنان در جنبش سبز حکومت و دولت کودتا را به وحشت انداخته و آنها تلاش دارند که از این مسیر، یعنی برنامه سازی های رسوای تلویزیونی نشان دهند که مساله فمینیسم یک مساله غربی است و فعالان زن از خارج از کشور خط می گیرند. اساسا کمپین را گروه غیر قانونی یا به قول روزنامه کیهان “گروهک غیر قانونی و انحرافی” می نامند.
وی ادامه می دهد: مساله اصلی، جدا کردن جنبش زنان از جنبش اعتراضی مردم یعنی جنبش سبز است. تمام دغدغه کودتاگران همین است. آنها قدرت بسیج کردن زنان را دیده و دچار وحشت شده اند. می خواهند خط ها را جدا کنند. روشهای مختلفی را هم تست می کنند. یک روز با بازداشت و احضار و زندانی کردن، و روز دیگر ایجاد رعب و وحشت و انواع تهدیدها… و حالا هم نوبت به سوء استفاده از تلویزیون دولتی رسیده تا انواع تهمت ها و دروغ ها را علیه زنان معترض انتشار دهند … البته معلوم نیست پس جمعیت میلیونی وسط خیابان چه می گویند و چرا به حرف خود آنها که نه ربطی به خارج دارد و نه چیز غیر قابل درکی است کسی گوش نمی دهد؟
یکی دیگر از فعالان زن که در کمپین یک میلیون امضا فعالیت می کند، با اشاره به یکی از شعارهایی که در این برنامه روی آن تاکید شده بود می گوید : آنها بخشی از اعتراض فعالان زن را پخش می کردند که مربوط به یک تجمع اعتراضی و اگر اشتباه نکنم مربوط به هشت مارس یکی از سالهای اخیربود و شعار می دادند: “ما زنیم، انسانیم، شهروند این دیاریم، اما حقی نداریم”. خب شما از هر زاویه این شعار را تجزیه تحلیل کنید، هر عقل سلیمی - حتا اگر فعال جنبش زنان هم نباشد- متوجه می شود پشت این شعار چیزی نیست غیر از نیت برابری خواهانه. آیا غیر از این است که زنان برای به دست آوردن حقوق انسانی شان تلاش می کنند تا شان از دست رفته خود را باز بیابند؟ کجای این شعار و کدام چهره از آنچه تلویزیون نشان داد ، خلاف شئون خانواده بود که بلافاصله بعد از نمایشی از تجمع زنان و یک کارگاه آموزشی، تحلیل گوینده در مورد ضد خانواده بودن خواسته های جنبش فمینیستی پخش شد؟
یک عضو دیگر جنبش زنان به کل این برنامه با خوش بینی نگاه می کند و می گوید: زمان این حرفها گذشته است. من به شخصه از صدا و سیما تشکر می کنم که این برنامه را پخش کرد. برنامه سازی علیه فعالان جنبش زنان و اهداف این جنبش هم محدود به برنامه بیست و سی نبوده، برنامه های دیگری نیز در همین هفته گذشته از این سازمان پخش شده است. اما هر کس و هر گروهی که صدا و سیما اینچنین به نقد و بررسی اش بپردازد به معنی مهم بودن و تاثیرگذار بودن آن شخص یا گروه است.
وی تاکید می کند: تعجب من این است که آیا آنها هنوز باور دارند که این برنامه ها را مردم می پذیرند و باور می کنند؟ آیا از تاثیر عکس چنین برنامه سازی هایی خبردار نیستند؟ در این صورت باید گفت من اگر جای رئیس این سازمان بودم، مدیر مرکز پژوهش های صدا و سیما را به خاطر این همه بی خبر بودن از تاثیرات پیامهای این رسانه اخراج می کردم!
وی همچنین ادامه می دهد: یکی از تصاویری که صدا و سیما پخش کرد تصویر یک کارگاه (ورک شاپ) است . این فیلم، یکی از اموال به سرقت رفته از خانه های دستگیر شدگان زن بعد از تفتییش منازلشان است. سوال این است که فیلم به سرقت رفته در صدا و سیما چه می کند؟! خوب شد که ما هم دانستیم که اموال گم شده ماان را بعد از بازجویی ها و تفتیش منازل کجا باید بیابیم!
