ممنوعیت استفاده از لوازم آرایش بخصوص ماتیک و لاک ناخن بعد از انقلاب اسلامی، باعث شد که در سال هایی اخیر مصرف آن چنان بالا برود که ایران تبدیل به دومین بازار لوازم آرایشی در خاورمیانه بشود.
بعد از انقلاب، گشت های ارشاد در خیابان ها به راه افتادند و زنانی را که قوانین سخت حجاب را رعایت نمی کردند متوقف و حتی دستگیر می کردند تا اینکه در جریان جنگ هشت ساله با عراق، شرایط آسان تر شد.
بسیاری از زنان بلافاصله بعد از اینکه واردات لوازم آرایش در نیمه دهه نود آزاد شد، در حالیکه خود را مثل عروسک آراسته بودند در خیابان ها ظاهر شدند . این موضوع بیشتر در دختران جوان شهرنشین دیده می شد.
زنان ایران در حدود دو میلیارد دلار در سال لوازم آرایش می خرند و این کشور با جمعیت 74 میلیون نفر، 29 درصد بازار خاورمیانه را گرفته است. این بازار طبق آمار ها در دست عربستان سعودی است.
اکثر محصولات آرایشی از طریق واردات یا بطور قاچاق وارد کشور می شوند. درحالیکه ایران مقدار کمی لوازم آرایش تولید می کند، اما دوبی که آنسوی آب های ایران در خلیج فارس قرار دارد، یک بازار بزرگ برای این نیاز زنان ایرانی است.
تقریبا همه مارک های معروف دنیا مثل ایو سن لوران، گرلن، اورئال و بورژوا در مراکز خرید و مغازه های شهر ها و شهرستان های بزرگ ایران بفروش می رسد.
عباس نجفی، رئیس دفتر مبارزه با قاچاق کالای ایران می گوید:« اکثر کارشناسان تخمین می زنند که در حدود 700 تا 750 میلیون دلار محصولات آرایشی بصورت غیر قانونی وارد ایران می شود.
ویستا باور که مدیر تبلیغات و فروش مارک جدیدی از لوازم آرایش اروپایی به نام “کاپریس” است این ارزیابی راتایید می‌کند.
او می‌گوید: “وزارت بهداشت در مورد معیارهای مربوط به کنترل واردات این کالاها بسیار دقیق است و این بسیار خوب است، چون مصرف‌کنندگان با اتکا به استاندارد رسمی بر کالاهای قانونی می‌توانند از سلامت آن مطمئن شوند. اما واردات قانونی این کالاها حدود ۵۰ درصد مالیات و دردسر و کاغذبازی‌های فراوان دارد”.
در همین حال افرادی که در تجارت و فروش لوازم آرایشی دست دارند اذعان می‌کنند که اقلامی که از راه قاچاق وارد ایران می‌شوند کیفیت بسیار بدی دارند.
یک واردکننده بزرگ لوازم آرایشی می‌گوید: “در سال‌های اخیر بازار محصولات آرایشی از کالاهای چینی و نامرغوب لبریز شده است. اما کالاهای چینی فقط ۳۰ درصد از بازار لوازم آرایش قاچاق را تشکیل می‌دهند و بازار فروش آنها در شهرستان‌های کوچک است.”
بر اساس آماری که توسط یک مرکز پژوهشی به نام “تی‌ام‌بی‌ای” گرفته شده، حدود ۱۴ میلیون نفر از زنان شهرنشین ایرانی در گروه سنی ۱۵ تا ۴۵ سال ماهانه به طور متوسط هفت دلار صرف خرید لوازم آرایشی می‌کنند.
با توجه به این که حداقل دستمزد ماهانه در ایران امروزه ۳۰۰ دلار و درآمد متوسط اکثر مردم حدود ۶۰۰ تا ۷۰۰ دلار در ماه است هزینه هفت دلار برای لوازم آرایش معقول به نظر می‌رسد.
موسسه پژوهشی مذکور در تحقیقات خود می‌گوید که دلیل استفاده فراوان زنان ایرانی از لوازم آرایشی احتمالا جوان بودن جمعیت این کشور است، کما این که نیمی از جمعیت ایران زیر ۳۰ سن دارند و ۶۵ درصد از جمعیت ایران شهرنشین است.
از سال 1979 زنان باید مطابق با شئونات اسلامی لباس بپوشند و در مکان های عمومی مو و بدن خود را باید بپوشانند.
برای پیروی از این قانون، اکثر زنان در بیرون از خانه روسری به سر می کنند و روی لباس خود مانتوی گشادی به تن می کنند.
زنان دائما با پوشیدن مانتو های تنگ و کوتاه و بیرون گذاشتن موهایشان از روسری هایی که شل بسته شده است، این قوانین را زیر پا می گذارند و توسط تندور های بر سر قدرت دستگیر و سرکوب می شوند.
زنانی که شغل دولتی دارند، هنوزنمی توانند سر کار آرایش کنند.
مینا که فروشنده لوازم آرایش در تهران است، می گوید: “به دلیل قانون حجاب، دختران جوان ایرانی توجه زیادی به آرایش صورت خود می کنند. زیرا بجز دست ها، تنها جایی از بدنشان است که دیده می شود. بعضی از این دختر ها بیش از یک ساعت از وقت خود را در جلوی آینه آرایش می کنند. اگر در اروپا مد روز این است که همه طبیعی ظاهر بشوند، دختران ایران اما ترجیح می دهند آرایش غلیظ داشته باشند.”
منبع: ایندیپندنت 5 ژوئن
