گفت و گو با اکبر رحمتی
حقیقت تلخ ما پایان ناپذیر است…
اکبر رحمتی متولد سال1328 تهران است. وی فعالیت های هنری خود را زسال 1346 در تئاتر شروع کرد و تا به امروز نیز به صورت مستمر ادامه داده است. رحمتی پس از سال ها دوری از تئاتر بار دیگر با نمایش کهربا به صحنه بازگشته است… گفت و گوی هنر روز با این هنرپیشه ی قدیمی را در ادامه از پی بگیرید…
آقای رحمتی پس از سال ها دوری از تئاتر دوباره به صحنه بازگشتید، چه شد که این تصمیم را گرفتید؟
من نزدیک به 16 سال است که در صحنه تئاتر نبوده ام. آخرین بار د تالار سنگلج تئاتری را به کارگردانی محمود عزیزی به صحنه بردیم با نام پرنده سبز. آن نمایش را بسیار دوست داشتم. شرایط حاکم درآن موقع نسبتا خوب بود. تا اینکه سال ها در تلویزیون مشغول بودم. حقیقت این است که به این نکته معتقدم که بازی در تئاتر برای یک بازیگر از واجبات است. به دلیل اینکه تئاتر برای بازیگر همچون تعمیرگاهی است که می توان عیب یابی های گسترده ای درآن داشت و رفع اشکال کرد. بنابراین تصمیم گرفتم بار دیگر درتئاتر باشم.
فکر می کنید این روند ادامه داشته باشد؟
همه دوست دارند در تئاتر باشند و درآن کار وفعالیت کنند. اما حقیقت تلخ ما پایان ناپذیر است. این را از روی یاس وناامیدی نمی گویم. واقعیت این است که تاب وتحمل ماندن در تئاتر برای هرکسی سخت است. مشکلات بسیار سطحی وجود دارد که انگار دستی مانع از حل و فصل آن است. در مملکت به این بزرگی آن قدر امکانات وبودجه دراختیار مادر هنرها قرار نمی گیرد تا این همه استعداد بتوانند فعالیت کنند.
مشکلاتی که شما در این چند وقت حس کردید چه بودند؟
شرایط کار کردن در تئاتر خیلی مشکل است، چون اجرای یک تئاتر، مشکلات بسیاری را به دنبال دارد؛ باید ماه‌ها منتظر سالن ماند و بعد، چندین ماه تمرین کرد و با این شرایط، بسیار دشوار است که آدم بتواند همچنان در تئاتر باقی بماند؛ اما در عین حال بازی در نمایش “دزداب” را با تشویق و اصرار دژاکام” پذیرفتم.
چه ویژگی در نقشی که در کهربا ایفاگر آن هستید وجودداشت تا بازی درنمایش را قبول کنید؟
اول اینکه من به خانواده دژاکام علاقمندمم. خانم امیریان کارگردان خوبی است و با مشاوره آقای دژاکام توانسته است لحظات به یاد ماندنی را در این اجرا به وجود آورد و خلق کند. ضمن اینکه اصلا من نمایشنامه “کهربا” را خیلی دوست دارم و از نقش خود بسیار راضی‌ام. استقبال از این نمایش خیلی خوب بوده و امیدوارم همین روند ادامه داشته باشد.
درمیان رسانه های مختلفی همچون تئاتر وتلویزیون و سینما ترجیح می دهید در چه شاخه ای کار کنید؟
ترجیح می‌دهم در تلویزیون بازی کنم تا در تئاتر؛ چون ارتباط گسترده‌تری با مردم و مخاطبان دارد.
با توجه به سوابق بازیگری شما آیا این انتظاررا داشته باشیم که در آینده اثری را کارگردانی کنید؟
خیر. اصل علاقه من به بازیگری است وتا این لحظه هیچ فکری درمورد کارگردانی نکرده ام. می توانم انرژی ای را که قرار است برای مقوله جدیدی همچون کارگردانی صرف کنم خرج نقص هایم در بازیگری کنم.
چه تفاوتی است میان بازیگری درکنار نسل جدید و دورانی که شما درقدیم بازی می کردید؟
مهم ترین تفاوت در سلایق دو نسل است. امروز جوانان اغلب سعی می کنند آثاری را که خود تولید می کنند به میدان بیاورند. نیروهای با استعداد بیشتر شده اند و همه در پی تولید وتکثیر هستند. در دوران قدیم به دلیل کمبود امکاناتی همچون اینترنت و ترجمه این اتفاقات هم کمتر می افتاد اما امروزه می بینیم در کنار تکنولوژی و تجربیاتی که در اختیار همه است جوانان ما سعی می کنند روی پای خود بایستند.