روز ۳ دسامبر ۲۰۰۷ تعداد ۱۶ سازمان ملی امنیتی امریکا، از جمله سازمان سیا، نتایجی را در گزارش های خود به چاپ رساندند. در این اسناد با صحت و اطمینان نوشته شده بود که ایران قصد دستیابی به بمب اتمی ندارد و برنامه های خود در این راستا را به حالت تعلیق درآورده است.
این طور باید فرض کرد که ایران، درست به مانند اسپانیا یا هر کشور دیگری، در آن زمان خاطرنشان کرد که هزینه کسب دانش علمی در ساخت بمب اتمی و تولید و حفظ آن به صورت عملیاتی بسیار بالاست. محاسبات مشابهی نیز در کشورهای آفریقای جنوبی، برزیل و کانادا باعث توقف برنامه های این کشورها شد. البته اکنون شواهدی مبنی بر تغییر عقیده ایران در دست نیست. با این حال مشخص است که ایران طی دو نوبت در اواسط قرن گذشته قصد دستیابی قطعی به این سلاح را داشته است. اولین تلاش ایران در این زمینه به سال ۱۹۵۰ بازمی گردد، زمانی که ایالات متحده به شاه کمک کرد تا اولین رآکتور هسته ای خود را بسازد. این درحالی است که چندین کشور اروپایی، ازجمله آلمان و فرانسه، در سال های ۱۹۷۰ به ایالات متحده اضافه شدند.
زمانی که شاه در سال ۱۹۷۹ سرنگون شد، آیت الله خمینی برنامه هسته ای کشور را به دلیل “غیراسلامی” بودن ادامه نداد. ولی سپس در جنگ با عراق به تدریج به این نتیجه رسید که باید در تصمیم قبلی اش تجدیدنظر کند.
منبع: ونگواردیا، ۲۵ می
