جنیفر روبین
چه مدت از زمانی که هیلاری کلینتون اعلام کرد هرگز با سیاست های پرزیدنت اوباما در قبال ایران موافق نبوده است، می گذرد؟ این یک سوال جدی است که او را به این نتیجه می رساند که سیاست های فاجعه آمیز رئیس سابق اش به برنامه هایی که برای آینده در نظر دارد، خدشه وارد می کند. اشتباه نکنیم: سیاست های آمریکا در قبال ایران فاجعه است.
به دستآورد های ایران از زمانی که اوباما به ریاست جمهوری رسیده است، توجه کنید. آن ها با متقاعد کردن تیم اوباما-کلینتون به اینکه “تعامل” ایده خوبی است، سال ها تحریم ها را در پایین ترین میزان نگه داشتند.. این سیاست ها منجر به شکست انقلاب سبز شد. به حکومت ایران این اجازه داده شد تا دست به سرکوب، قتل، تجاوز به مردم بزند و مصون بماند. این سیاست ها منجر به پیدا شدن یک رئیس جمهور جدید شد که باعث خوشحالی احمق های مفید(جمله لنین در مورد غرب و کمونیسم) غرب بود و آنها را به این نتجه رساند که در ایران تغییر ایجاد شده و “میانه روی” ایران را برای یک توافق آماده کرده است.
در ادامه ایرانیان همچنان از تنبیه شدن به خاطر قتل یک مقام سعودی در خاک آمریکا، مصون مانده اند. ایران همچنان متحد بشار اسد است و برای ماندن او در قدرت تلاش می کند. بشار اسد از سلاح شیمیایی استفاده کرده و رئیس جمهور آمریکا خواستار برکناری او شده است. حکومت ایران اعتبار خود را بعنوان حامی تروریسم همچنان حفظ کرده است.ایران به حماس کمک می کند تا اسرائیل را با استفاده هزاران راکت بمباران و از کمک های انساندوستانه برای ساخت تونل های وحشت استفاده کند. گروه دیگر مورد حمایت ایران، حزب الله است که در امور سوریه و لبنان دخالت می کند و به سلاح های پیشرفته دسترسی دارد.
ایران مطمئنا عقب نشینی کرده است. رهبر اخوان المسلمین که به گرمی از سوی اوباما مورد استقبال قرار گرفته بود، در مصر از قدرت برکنار شد. تحریم ها هم اگرچه با دسیسه وزارت خارجه کلینتون- کری، از مسیر خود منحرف شد، موجب نگرانی هستند. اما برای ملا ها، چیزهای زیادی برای خوشبین ماندن وجود دارد. مصر دیگر توسط اخوان المسلیمن اداره نمی شود اما ترکیه بدل به خاری در چشم اسرائیل و غرب شده است و تحریم ها هم بدون اینکه ملاها هیچ تلاشی بکنند، برداشته شد. حکومت ایران بیش از همیشه به توانایی اتمی نزدیک شده،سانتریفیوژ های پیشرفته دارد و برنامه موشکی خود را توسعه داده است و دولت آمریکا را را به سمتی برده که هم “تاریخ انقضا” (در توافق هسته ای) را بپذیرد و هم در توافق موقت به حق ایران برای غنی سازی اشاره کند.
قطعا کلینتون در کتابش در زمانی که توافق هسته ای صورت گرفت یا در زمانی که این مهلت تمدید شد هرگز اعتراض نخواهد کرد، بعبارت دیگر او به سیاست های اوباما-ـ کلینتون ـ- کری که ما را به این نقطه رسانده است، معترض نخواهد شد. کلینتون بجای انکار این موضوع، تاریخ تحریم ها را باز نویسی و بخش هایی را که پای وزارت امور خارجه به آن باز شده،تحریف کرده است. این همان بازی آشنای داده هاست: ما ملاقات های بیشماری داشتیم، ما این کاغذ را داریم، ما این قطعنامه سازمان ملل را به تصویب رساندیم و غیره. اما هیچ کدام از این اقدامات نتیجه ای نداشته است. ملاها پیشتازند و به راه خود برای رسیدن به توان هسته ای، ادامه می دهند. این درحالی است که به نقض قوانین ادامه می دهند و پاسخ های ما کافی نیست و این متحدان ما در منطقه را متزلزل کرده است.
واشنگتن پست، 12 اوت
