طبق قرار هر روزه، ۲ ساعت مانده به آغاز بزرگداشت یاد و تکریم شهدای جنبش، میدان توپخانه بودم تا از اولین ساعات حضور مردمی در این مراسم که به درخواست میر حسین موسوی صورت گرفته بود، به ثبت وقایع و رخداد ها پردازم.
حالا دیگر با این مراسم که برای بزرگداشت شهدای اعتراضات برگزار شده بود، حرف و حدیث در مورد کشته های وقایع اخیر و تکذیب و تاییدها پایان یافته بود و صدها هزار معترض از نقاط مختلف تهران با انواع وسایل نقلیه خود را به این میدان رسانده بودند و این در حالی بود که گزارشهای دریافتی نشان می داد، مسیرهای اصلی به این محل در خیابان انقلاب بر روی وسایل نقلیه بسته شده است.
اگرچه این مراسم به یاد ۸ شهید روز ۲۵ فروردین برگزار می شود اما در میان مردم سخن از بیش از ۲۰ کشته در هفته اول اعتراضات است.
برای من که آن ساعت روز از متروی صادقیه خود را به این نقطه رسانده بودم، هلهله و فریاد شعار دهندگان و سرود خوانان، بی حالی ناشی از کمبود اکسیژن در فضای واگن ها و حتی فضای تونل ها با نزدیک شدن به خروجی متروی توپخانه به آمادگی تبدیل شد.
جمعیت زیادی که ساعت ها زودتر از آغاز رسمی مراسم خود را به این میدان رسانده بودند، اینجا و آنجا بر روی کف خیابان و چمن ها نشسته بودند و بحث پیرامون تقلب در انتخابات داغ بود.
به رغم حضور جمعیت در میدان توپخانه، محل ساختمان اصلی شرکت مخابرات، خطوط تلفن همراه و ارسال اس ام اس همانند روزهای گذشته مختل و گاه به تمامی قطع شده بود.
قبول کشته ها توسط حکومت، موجب نگرانی خانواده ها شده است و به همین دلیل امروز معلوم نیست به دلیل تعطیل آخر هفته یا ترس از مرگ عزیزان، عده زیادی از پدران و مادران، فرزندان خود را در این گردهمایی همراهی کرده اند. شاید هم آنگونه که انتظار می رفت، حرکت اخلاق مدارانه و ضد تقلب، موجب گسترش مطالبات در میان اقشار و گروههای مختلف شده بود.
میدان توپخانه که از جمعیت پر شد، خیابان فردوسی هم مملو از شرکت کننده بود و جمعیت تمام خیابان فردوسی را پر کرده بود.
آنهایی که زودتر آمده بودند به سودای قرار داشتن در نزدیک جایگاهی که قرار بود رهبر معترضان سخنرانی کند، بهترین نقاط را در سایه سار دیوارها و زیر اندک درختان و درختچه های میدان، اشغال کرده بودند.
وقتی برایم مشخص شد که انبوه جمعیتی که میدان و خیابان فردوسی را اشغال کرده اند، اجازه برگزاری مراسم مطابق برنامه را نمی دهد، به سمت میدان فردوسی و بعد به سوی انقلاب حرکت کردم.
کسانی که در میدان توپخانه و فردوسی تجمع کرده بودند، هرگز تصور هم نمی کردند که دامنه جمعیت در خیابان انقلاب از یک سوی به سمت میدان امام حسین و از سوی مقابل تا انقلاب کشیده شده است و سیل جمعیت همچنان از خیابانهای شمالی به این خیابان شرقی - غربی، سرازیر است.
عجیب اینکه به رغم حضور صدها هزار نفری جمعیت، تنها صدایی که از حنجره های خشکیده از یک هفته فریاد و اعتراض بیرون می آمد، سکوت بود و با اینحال، نمادهای سبز و نوشته هایی در محکومیت خشونت دولت علیه معترضان و عکس شهدای هفته جاری در دست راهپیمایان به چشم می خورد.
اینجا و آنجا، تنها زمزمه هایی گنگ، دهان به دهان و سینه به سینه نقل می شد که برنامه شیخ اصلاحات مهدی کروبی برای حضور در نماز جمعه فردا لغو شده و تقاضایی برای راهپیمایی در روز شنبه از میدان انقلاب به سوی آزادی، جایگزین آن شده است.
مراسم امروز اما در پی صدور بیانیه میر حسین موسوی که کشتار مردمی را که صرفا خواستار احقاق حق خود هستند، محکوم کرده و نسبت به دستگیری های وسیع اخیر هشدار داده بود، صورت گرفته است.
او در بیانیه خود، گسترش موج برخورد با معترضان را موجب توسعه اعتراضات دانسته و از مردم خواسته بود روز پنجشنبه برای همدردی با خانواده های عزادار با لباس سیاه در مساجد و تکایا حاضر شوند.
میر حسین خود نیز لباس سیاه پوشیده بود و درجمع کسانی که در میدان ساعتها به انتظار نشسته بودند، سخن گفت.
او در جمع عزاداران شهدای اعتراضات تاکید کرد که معترضان، اغتشاشگر نیستند و حضور آنها در خیابان، برای پاسداشت خون شهداست.
در میان شعارهایی که با حضور او از سوی جمعیت سر داده شد و با مضمون اعلام حمایت از او و مسولیت او برای بازپس گیری رای آنها، سر داده می شد، گفت: ما برای احقاق حقمان آمده ایم و فقط رای خودمان را میخواهیم.
سخنان میر حسین موسوی که با بلندگویی دستی ایراد شد تنها توسط معدودی از اطراف حاضر در اطراف او شنیده شد وبه سرعت دهان به دهان تا میدان فردوسی و از آنجا تا انقلاب منتقل شد.
برخی از معترضان خصوصا دختران جوان شمع هایی در دست، صحنه هایی از شام غریبان یاران حسین را بازخوانی می کردند.
میرحسین موسوی پس از این سخنان کوتاه، گام هایی با مردم عزادار به سوی میدان فردوسی همراهی کرد و پس از آن جمعیت با حرکت به سمت میدان فردوسی راهپیمایی ارام خود را به سمت میدان انقلاب ادامه دادند.
گزارش ها حاکی بود که ایستگاههای متروی قبل و بعد از میدان توپخانه و خود ایستگاه مرکزی مترو تعطیل شده و قطارهای زیر زمینی در آن نقاط توقف ندارند و دلیل آن، ازدحام شدید جمعیت در میدان اعلام شده بود که همین موضوع موجب اعتراض هزاران نفر از کارکنان نهادهای دولتی و خصوصی که برای رفتن به منازل خود از مترو استفاده می کردند، شده بود.
با پایان مراسم و سخنرانی، جمعیت با حرکتی آرام به سوی میدان فردوسی حرکت کردند، جایی که سالهای سال پیکره سفید اما دود گرفته فردوسی با شاهنامه ای در زیر بغل، از اعضایی می گفت که چون به درد آورند روزگار، دگر عضوها را نماند قرار و امروز کاملا سبز پوش شده بود.
بازار گمانه زنی در مورد نماز جمعه فردا رونق داشت و اگرچه بسیاری ان را یک رخداد معمولی و بی اهمیت تلقی می کردند، عده ای بر این باور بودند که خطبه های نماز فردا که قرار است توسط رهبری خوانده شود، التیامی بر این زخم ناسور یک هفته ای خواهد بود.
برای اولین بار در طول هفته، دهها صفحه از یاداشت های ثبت شده ام از این رویداد، توسط ماموران ضبط شد و حالا مجبورم تمام رخدادها را به یاری ذهن خسته از ثبت درگیری ها و تنش های هفته جاری، ثبت کنم.
تا اینجا هم جز در مواردی خاص و کم وسعت در تاریخ پس از وقوع انقلاب، موج اعتراضاتی که کشته و مجروحان و اسرایی هم داشت، یک هفته و مدام ادامه داشته است و به نظر می رسد، هفته آینده آبستن تصمیمات بزرگی است.