یادداشت یکی از طرفداران درویشیان در فضای مجازی
برای هفتاد سالگی درویشیان
درویشیان از معدود نویسندگان توانمند و پرکار کانون نویسندگان ایران به شمار میرود که با انگیزهای شایستهی تقدیر در معیت بزرگانی چون هوشنگ گلشیری، خالق آثار گرانسنگ و جاودانهای در سه دههی اخیر ادبیات ایران شدهاند.
بدون تردید رمان زیبای سالهای ابری به عنوان رمانی تأثیر گذار درکنار آثار اساتیدی چون محمود دولت آبادی، غلامحسین ساعدی، صادق چوبک، صادق هدایت و……برای نسلهای آتی به یادگار باقی خواهد ماند.
این نویسندهی متعهد در دوران رژیم پهلوی به دلیل فشار دستگاه حاکم مجبور به نوشتن دلنوشتههایش به اسم مستعار لطیف تلخستانی میشود تا سرانجام برای اولین باردر زندگیاش خاطرهی تلخ زندان و زیستن در محبس را در نخستین سالهای دههی پنجاه خورشیدی و برای چند صباحی تجربه میکند.
علی اشرف درویشیان را باید به خطر به یاد انسان بودنش و به سبب پاسداشت و تکریم عواطف لطیف انسانی هم در کلام و هم در نوشتارش در روزگاری که دیگر چنین هنجارهایی در تفکر غالب مهجور شده و رفته رفته از ذهن اجتماع رخت برمیبندند، ستود.
کسی که نوشتههایش تجسم واقعی زندگی طبقات زیرین اجتماع است.
مردی که در دوران نویسندگی خود با نجابت و صلابت مثال زدنی بدون توجه به تعویض و تغییر رنگها و فضاهای اطرافش از باورهای عمیق بشری خویش جدا نگشته و شاهد راستین این ادعا داستانهایی بسان آبشوران، از ندارد تا دارا، شب آبستن است، فصل نان، سلول 18و… میباشند.
در چند سالهی اخیر استاد درویشیان علیرغم عارضهی مغزی و کسالت بدنی نظر مساعدی به ادبیات کردی داشته و با عنایت به شناخت کافی و وافی وی از پتانسیلهای عیان و نهان ادب کردی، تا آنجا که توانسته با ترجمهی آثار داستانی نویسندگان کرد به فارسی و نیز به رشتهی تحریر درآوردن فرهنگ افسانهها و متلهای کردی خدمات غیر قابل انکاری به این ادبیات تشنهی شناخته شدن بیشتر در ایران زمین نموده است. قلبش همچنان در تپش و قلمش همواره روان باد.