همزمان با آغاز پخش و انتشارعترافات دستگیرشدگان اخیراز رسانه های حامی دولت، سازمان عفو بین الملل با انتشار اطلاعیه ای هشدار داد که “رهبران بازداشتی اپوزیسیون ایران در خطر شکنجه قرار دارند و مقامات جمهوری اسلامی قصد دارند آنان را به اعتراف وادارند و این مقدمه محاکمه هایی ناعادلانه است که در آنها متهمان را حکم اعدام تهدید می کند.”
هشدار سازمان عفو بین الملل در حالی صورت می گیرد که سایت جهان نیوز که از سایت های وابسته به جناح راست است، از پخش اعترافات تلویزیونی برخی چهره های شاخص جریان اصلاح طلبی داده خبر است. همزمان روزنامه جوان هم که به عنوان روزنامه حامی احمدی نژاد و نزدیک به سپاه شناخته می شود طی چند روز اخیر به انتشار مطالبی سریال وار تحت عنوان “اعترافات چهره های سیاسی و مطبوعاتی” که در زندان به سر می برند پرداخته است. در همین راستا یک روزنامه نگار شاخص عضو سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و از اعضای ستاد مرکزی میرحسین موسوی در دوران تبلیغات انتخاباتی هم از زندان به ساختمان خبرگزاری ایسنا برده شد تا آنچه را به او دیکته کرده بودند در میان خبرنگاران خودی برزبان آورد.
این روزنامه نگار از روز دستگیری هیچ ارتباطی با دنیای خارج نداشته و بر اساس گزارش های رسیده مانند بقیه بازداشت شدگان در شرایطی کاملا “ایزوله” و بدون ارتباط با جهان خارج، نگاهداری شده است.
مقامات قضایی و امنیتی به جای فرستادن بازداشت شدگان به دادگاه، با اعمال فشارهای طاقت فرسای روحی و روانی و نگهداشتن آنان به مدت طولانی در زندان های انفرادی و تهدید به اعدام و یا صدمه زدن به نزدیکان و خانواده های آنها، افراد را به سمت اعترافات اجباری می برند و چنین اعترافاتی را به عنوان مدارکی در اثبات اتهامات افراد بازداشت شده به دادگاه می فرستند و سپس بر اساس آنها برای افراد حکم صادر می کنند.
وجه مشترک تمام این اعترافات این است که فرد علیه خود، نزدیکان و سازمان متبوعه خود سخن می گوید و معمولا به ارتباط با بیگانگان و ضد انقلاب و یا جاسوسی اعتراف می کند.همه این افراد هم گفته اند که در زندان فکر کرده و متنبه شده اند.اما بر اساس شواهد زمان این فکر کردن مرتب کوتاه تر شده واز اولین موارد تا آخرین مورد از چند ماه به چند روز رسیده است.
واکنش به اعترافات
اما این اعترافات چه سودی برای جمهوری اسلامی دارد و اصولا مخاطب این گونه اعترافات چه کس یا کسانی هستند؟ جبهه مشارکت ایران اسلامی این گونه اعترافات را پروژه ای نخ نما اعلام کرده که جامعه، براساس خاطرات اعتراف گیری های ساختگی بسیاری که در ذهن خود دارد، فریب آنها را نمی خورد.
سایت الف متعلق به احمد توکلی، چهره سرشناس جناح راست و رئیس مرکز پژوهش های مجلس نیز این اعترافات را بی اعتبار و خلاف قانون خوانده است.
در مقاله سایت توکلی آمده است: ظاهرا قرار نیست صدا و سیما از اقدامات خودسرانه و غیرقانونی در نمایش اقرارهای تلویزیونی دست بردارد اقرارهایی که در آزادانه بودن آنها تردید جدی وجود دارد و جهان امروز با تردید و شک بسیار به ادعاهای مقام هایی می نگرد که شهروندان را به جرایمی مانند اقدام علیه امنیت ملی متهم نموده و برای اثبات چنین ادعایی دلیلی جز سخنان خود متهم علیه خویش ندارند.
این شیوه اعتراف گیری طی 30 سال گذشته بارها از سوی دستگاههای امنیتی و قضایی برای سرکوب و حذف مخالفان سیاسی مورد استفاده قرار گرفته است کلید این گونه اعترافات در تاریخ 12 اردیبهشت 1361 با ظاهر شدن آیت الله شریعتمداری بر صفحه تلویزیون زده شد؛پس از آیت الله شریعتمداری، احمد عباسی داماد او و صادق قطب زاده و چند تن از سران حزب خلق مسلمان بر صندلی اعتراف در تلویزیون جمهوری اسلامی نشستند. این برنامه ها سالهای بعد نیز ادامه یافت و عزت الله سحابی، سعیدی سیرجانی، علی افشاری و… را وادار به بازیگری این صحنه کردند. هاله افشاری، جهانبگلو و کیان تاجبخش آخرین کسانی بودند که که بر صفحه اعتراف صدا و سیما ظاهر شدند.
در سالهای گذشته این پروژه وارد فاز جدیدی نیز شد به طوریکه در پرونده وبلاگ نویسان، آنان را وادار ساختند با مراجعه به خبرگزاریها و روزنامه ها آنچه را که دیکته شده بود به عنوان اعتراف منتشر کنند.در تمام این موارد افراد پس از آزادی اعلام کرده اند که تحت شکنجه وادار به این اعترافات شده اند.
