در ایران ورزشی وجود دارد که بسیار خاص به نظر می رسد: زورخانه. نیمی از این ورزش به صورت رقص و نیمی دیگر به صورت عبادت است.
ملودی تسخیرکننده ای که توسط مرشد زورخانه نواخته می شود، یاد شخصیت های مقدس مذهبی تشیع را گرامی می دارد. در اطراف و داخل گود که در مرکز سالن قرار دارد، ورزشکاران همه نوع تمرینات سنگینی را انجام می دهند: بلند کردن کباده و زنجیرهای سنگین، بلند کردن میل، شنا و گاهی پرتاب کردن میل هایی به هوا که گاهی وزن آنها به ۲۰ کیلوگرم می رسد. چرخیدن نیز یکی از حرکاتی است که چرخش درویشان صوفی را در ذهن تداعی می سازد. درنهایت نیز عبادت و گرامی داشتن شخصیت های مذهبی شیعه.
ورزش زورخانه ادامه یکی از سنت های چند صد ساله در ایران است. تماشای این ورزشکاران سنتی از نزدیک بسیار جالب توجه است: فضای خاصی بر زورخانه که گاهی به شکل یک کاخ شرقی است حکمفرماست. تصاویر نقاشی شده از امام حسین که قتل او باعث اختلافات بسیاری میان شیعه و سنی گشته. تصاویر رنگ و رورفته از نسل های قدیمی ورزشکاران و پهلوانان زورخانه روی دیوارها به چشم می خورد.
رقابت با دیگر ورزش ها
تمامی شهرهای بزرگ ایران زورخانه دارند؛تهران به تنهایی دارای حدود ۵۰ زورخانه است. زورخانه که ریشه اش به پهلوانی و عرفان اسلامی برمی گردد، از ارزش های سنتی مردان دفاع می کند. این ورزش در دوران طلایی خود پاتوق کشتی گیران [که در گود به تمرین می پرداختند] و قدرتمندان بازار و محله بود.
پس از سال های ۳۰ رقابت ورزش سنتی با دیگر ورزش ها مانند فوتبال، و دور شدن این ورزش از کشتی گیران “مدرن” که فدراسیون خود را تأسیس نمودند، باعث شد تا مخاطبان خود را تا حد قابل توجهی ازدست بدهد. زورخانه ها با ارزش نهادن به مسایل فولکلوریک و نرمش های سنتی بدن سازی درصدد برآمده اند تا بار دیگر به دوران اوج خود نزدیک شوند.
منبع: لوپوئن، ۱۹ دسامبر
