آندرس سیسنروس
حکومت دین سالار ایران در کمال تعجب پیشنهاد “همکاری برای انجام تحقیق در مورد عاملان عملیات تروریستی آرژانتین” داده است. طی این عملیات تروریستی در سفارت اسراییل و مرکز همیاری یهودیان [آمیا] در حدود صد نفر کشته شدند. حکومت جمهوری اسلامی که مظنون این پرونده معرفی شده و مظنون آن نیز شناخته شده، اکنون پیشنهاد همکاری می دهد و قصد کمک رسانی دارد؛ دقیقاً به همان شیوه ای که دکتر جکیل در تعقیب مستر هاید بود.
با این حال، یک راه بسیار ساده برای سنجش نیت واقعی جمهوری اسلامی در ارائه این پیشنهاد وجود دارد. آرژانتین به عنوان یک کشور دورافتاده و با یک دستگاه اطلاعاتی نه چندان قوی، بی شک به یک دستگاه اطلاعاتی پرقدرت، همانند جمهوری اسلامی که در منطقه ای پرتنش و مملو از گروه های تروریستی و ارتباطات پیچیده فعالیت می کند نیاز دارد. جمهوری اسلامی طی این ۱۷ سال به اندازه کافی زمان برای تحقیق داشته و به راحتی می توانسته مدارک و ادله های موثقی در این زمینه به دولت آرژانتین تسلیم کند. به راستی اگر قصدی در کار نبوده، پس چرا طی این مدت نسبت به افشای حقیقت و تکذیب حقیقت، گزینه دوم انتخاب شد؟
اینشتین همیشه معتقد بود زمانی که برای یک مشکل گزینه های متفاوتی را پیش رو داریم، همیشه ساده ترین آنها مشکل گشاترین آنهاست. در برابر مقوله تروریسم و حکومت جمهوری اسلامی هیچ چیز ساده نیست، ولی برخی مشاهدات به نظر عملی می رسند.
قبل از هر چیز نباید اینگونه تصور کنیم که یک تغییر رویه سخاوتمندانه یا یک فشار بین المللی باعث این پیشنهاد شده. درواقع هیچ یک از این دو حالت اتفاق نیفتاده است. برخی کارشناسان معتقدند که متأسفانه برای پیشبرد تحقیقات در آرژانتین، با اینکه تاکنون به خوبی پیش رفته، ولی هنوز مدارکی دراختیار نیست تا به کمک آنها بتوان تهران را از نقش مجرم به مجرم یاب تغییر داد. اوج چنین پیش فرضی می تواند به پذیرش پیشنهاد آرژانتین دایر بر برگزاری یک دادگاه خارجی منتهی شود که درنهایت وکلای ایرانی در آن خواهند توانست ادله های آرژانتین را خنثی سازند. نمونه مشابهی از این دست قبلاً نیز اتفاق افتاده: پرونده لاکربی. در این پرونده قذافی با برگزاری رایزنی های فراوان و انجام “تحقیقات” بسیار توانست آزادی عامل بمبگذار را به دست آورد و او درنهایت قهرمانانه به لیبی بازگشت.
اکنون نکته دیگری مطرح است: کسانی که با توصیه ها یا بدون توصیه های لوئیس دلیا، از فعالان سیاسی و اجتماعی، خواهان بهبود روابط آرژانتین و ایران هستند، باید بدانند که این غیرممکن است، مگر اینکه موانع و تردیدهای جدی که در مورد حکومت جمهوری اسلامی وجود دارد برداشته شوند. البته خوشبختانه تعداد کسانی که اینگونه می اندیشند زیاد نیست.
منبع: ایمپارسیال، ۲۵ ژوئیه
