پابلو خیمنس
تهرانجلس در پایین بورلی هیلز قرار دارد. در اطراف بولوار وست وود، در مرکز لوس آنجلس، محلی وجود دارد که رسماً آن را “میدان پارسی” نامیده اند. اینجا محلی است که اولین موج مهاجران ایرانی در اواسط سال های ۱۹۷۰، زمانی که فرزندان شخصیت های مهم برای تحصیل به کالیفرنیا می رفتند، در آن آغاز شده. انقلاب اسلامی سال ۱۹۷۹ و پایان پادشاهی باعث شد تا این جمعیت کوچک به تدریج افزایش یابد؛ تا حدی که اکنون مهم ترین جمعیت ایرانی خارج از ایران را به خود اختصاص می دهد: نزدیک به نیم میلیون نفر که مصرف کننده غذا، روزنامه، کتاب و تلویزیون ایرانی اند.
ایرانیانی که به سوی “شیطان بزرگ” رفته اند، شاهد روند مذاکرات اتمی ایران اند تا بلکه کشورشان یک رابطه عادی با غرب پیدا کند. آنها متقاعد شده اند که حکومتی که باعث شده آنها جلای وطن کنند، قابل اطمینان نیست.
در کتابفروشی “کلبه کتاب” در منطقه وست وود حتی یک کتاب هم به زبان انگلیسی نمی توان یافت. در این کتابفروشی، کیخسرو بهروزی در یک کتاب موسیقی فرو رفته و از بابت نبود مشتری نیز نگران نیست. او ۳۶ سال است در لوس‌آنجلس زندگی می کند. او که برخاسته از یک خانواده مسلمان است، چند ماه قبل از وقوع آنچه انقلاب اسلامی نام گرفت، برای تحصیل در رشته رادیو و تلویزیون به آمریکا آمد. او دیگر به ایران بازنگشت. او می گوید: “امیدواریم که روابط این دولت ازکار افتاده با غرب بهتر شود.” بهروزی بسیار نگران مردمی است که از تحریم ها رنج می برند.
در سال ۲۰۰۷، جیم دلشاد، سرمایه دار ایرانی، به عنوان اولین فرد منتخب از جامعه ایرانی، دو بار به سمت شهردار بورلی هیلز انتخاب شد. او که از یک خانواده یهودی ایرانی است، در سال ۱۹۵۹ برای تحصیل به ایالات متحده آمد. او تصمیم گرفت وارد سیاست شود “تا به جامعه خود کمک کند”. او می گوید: “من فکر می کردم که ما نیاز داریم بهتر شناخته شویم و اسم و رسم بهتری پیدا کنیم. خیلی از مردم دید بدی نسبت به ایرانیان داشتند، زیرا فکر می کردند این افراد از یک کشور تروریست می آیند. ایرانی ها برای فرار از این ذهنیت به اینجا می آیند، ولی در اینجا رنج مضاعف می‌کشند.” دلشاد می گوید که اکثریت ایرانیان مسلمان اند و در میان آنها اقلیت های یهودی، مسیحی و بهایی نیز دیده می‌شود.
دلشاد ۷۵ ساله می گوید: “بی شک مذاکره بهتر از جنگ است. ولی جامعه ایرانی می داند که سران جمهوری اسلامی قابل اطمینان نیستند و به آنچه امضاء کرده اند تن درنمی دهند.” او می افزاید: “زمانی که اظهارات احمدی نژاد را شنیدم، فهمیدم که فردی بسیار خطرناک است.”
به گفته تورج دریایی، رییس مرکز مطالعات ایرانی ساموئل جردن در دانشگاه کالیفرنیا، جامعه ایرانیان لوس آنجلس در حدود ۵۰ هزار یهودی دارد. موج مهاجرت ها برخاسته از تحولاتی است که در ایران به وقوع می پیوندد. دریایی دراین خصوص می‌گوید: “اگر در سال ۱۹۷۹ آمده باشید، دلیل آن سیاسی است. پس از آن دلایلی مانند نقض حقوق بشر و سپس مشکلات اقتصادی دیده می شود.” او در ادامه می گوید: “جالب این است که بسیاری از ایرانیان به ایران می روند و می‌آیند. آنهایی که با ایران تماس دارند، از مذاکرات خوشحال اند، ولی فعالان سیاسی که به دلیل مشکلات مذهبی یا سیاسی از ایران خارج شده اند، مخالف مذاکرات هستند.” به گفته او، عادی شدن روابط “یک ضربه بزرگ برای کسانی است که نوستالژی پادشاهی دارند”. او می گوید: “من شخصاً موافق گفتمان و یک تغییر مسالمت آمیز هستم.”
آخرین موج بزرگ پناهندگان به ایرانیان مسیحی ارمنی مربوط می شود که از سال های ۱۹۹۰ آغاز شد. این جامعه بزرگ در شرق این شهر و بیشتر در منطقه “گلندیل” [Glendale] سکنی گزیده. هزاران ارمنی زمانی که آمریکا قانون اعطای پناهندگی به اقلیت های مذهبی روسیه را تصویب کرد، به این کشور آمدند. مارتین زوگ، از کمیته نجات بین‌المللی، که وظیفه اش کمک به پناهجویان است، می گوید: “طی سال های اخیر، هزاران ارمنی مسیحی را به آمریکا آورده ایم. شرایط برای آنها در ایران بدتر شده و اکنون نوعی تعقیب قضایی برای آنها در نظر گرفته می شود که قبلاً وجود نداشته.”
در کتابفروشی دیگری که نام آن “کتاب” است، بیژن خلیلی، یهودی ایرانی ۶۴ ساله، می گوید: “عقد توافق و در بهترین حالت توقف برنامه اتمی، چه سودی برای مردم ایران خواهد داشت؟ این توافق هیچ چیز را عوض نخواهد کرد. قذافی برنامه اتمی خود را رها کرد، زیرا به او فشار آورده بودند. اگر فشار نیاورید، هیچ کاری نخواهند کرد.”
این بخش از لوس آنجلس به مانند آن است که به تهران قدم گذاشته اید و در آن مسلمان، یهودی، مسیحی و بهایی در کنار یکدیگر غذای ایرانی می خورند، روزنامه ایرانی می خوانند و حتی یک کلمه هم با یکدیگر انگلیسی صحبت نمی کنند.
ال پائیس، ۱۰ مه ۲۰۱۵
