جنبش دانشجویی ایران غرق در شادی

نویسنده

amirkabir722.jpg

عماد وکیلی

سرانجام تحصن چهار هزار دانشجوی دانشگاه تربیت معلم و اعتصاب غذای حدود صد و پنجاه نفر از آنها که از ‏شنبه هفته گذشته آغاز شده بود، به نتیجه رسید و مدیریت دانشگاه و نماینده وزارت علوم پذیرفت که به تمامی ‏مطالبات دانشجویان تن در دهد.‏

به نوشته خبرنامه امیرکبیر (پایگاه تحلیلی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیر کبیر- پلی تکنیک)، روز دوشنبه نماینده ‏وزارت علوم به دانشگاه تربیت معلم آمد و به همراه مسئولان دانشگاه با نمایندگان دانشجویان به مذاکره نشست.‏

در این مذاکرات که از صبح روز دوشنبه تا ساعت ۱۰ شب ادامه داشت، دانشجویان به تمامی خواسته های خود ‏رسیدند: برکناری معاونت دانشجویی دانشگاه، برکناری معاونت فرهنگی دانشگاه، عذرخواهی کتبی مسئول ‏حراست دانشگاه که خانواده های دانشجویان را تهدید کرده بود، استاندارد سازی خوابگاهها، بهبود کیفیت غذا و ‏رعایت بهداشت، بازگرداندن سالن مطالعه مرکزی به دانشجویان، عدم احضار دانشجویان متحصن به کمیته ‏انضباطی و تعویق امتحانات پایان ترم خواسته های دانشجویان.‏

بنا بر همین گزارش ها مسئولین دانشگاه ۶ مورد از خواسته های دانشجویان را تا عصر روز دوشنبه پذیرفتند ولی ‏از پذیرش خواسته تعویق امتحانات و لغو احکام انضباطی خودداری می کردند که در نهایت جلسه دانشجویان بدون ‏رسیدن به توافق نهایی در ساعت ۶ بعد از ظهر به پایان رسید و دانشجویان گفتند به تحصن خود ادامه خواهند داد. ‏در نهایت در ساعت ۱۰ شب، دانشگاه خواسته تعویق امتحانات را نیز پذیرفت و امتحانات پایان ترم تا یکشنبه هفته ‏آینده به تعویق افتاد. همچنین رئیس دانشگاه که به هیچ وجه حاضر به پذیرش لغو احکام انضباطی صادر شده برای ‏‏۸ دانشجو نبود، سرانجام مجبور به تسلیم در برابر خواسته دانشجویان شد و احکام انضباطی دانشجویان نیز لغو ‏گردید.‏

خبرنامه های دانشجویان و وبلاگ های دانشجویی، این اتفاق را یک پیروزی بزرگ برای جنبش دانشجویی دانسته ‏و برخی تاکید کرده اند که “مردم ایران برای رسیدن به مطالبات خود، بایداز دانشجویان یاد بگیرند” چرا که “تا ‏شکفتن تا رسیدن- یک قدم، یک لحظه کافی است”.‏

خبرنامه “اعتراضات و مطالبات دانشجویان” هم که به منظور انعکاس گزارشات این تحصن راه اندازی شده است ‏با تیتر “دلاور دانشجویان تربیت معلم پیروز شدند” نوشت: “در نبرد بین اب و سنگ. آب پیروز است. نه به خاطر ‏قدرتش فقط به خاطر استقامت و استمرارش.“‏

در این خبرنامه به نقل از یکی از دانشجویان تربیت معلم آمده است: “ساعت 11:5 شب در حالیکه در گوشه ‏ای دیگر عده ای خود را آماده حضور می کردند خبر دیگری از طرف مذاکره کنندگان رسید : در جلسه ‏مذاکره اینک نماینده وزارت علوم، نماینده اساتید، رئیس دانشگاه و حبیبی معاون دروغ گویش، مذاکره کننده ها ‏و نماینده شورای تامین استان حضور دارند و مذاکرات هنوز ادامه دارد ولی بچه ها از به نتیجه رسیدن آن ‏ناامیدند، هنوز ادامه می دهیم، می خواهند فردا امتحانات را برگزار کنند ولی ما ایستاده ایم، امیدهایی زنده شده ‏است.در دل های ما نیز امیدهایی زنده شد، قلب ها با شدت می تپید تا ساعت 2 صبح روز سه شنبه و یک ‏لحظه تاریخی :نماینده های متحصنین که همه در اعتصاب غذا بودند ناگهان با جانی غیر قابل انتظار در میان ‏جمعیت بی قرار حاضر شدند و غریو پیروزی سر دادند. تربیت معلم تهران غرق شادی شد.جنبش دانشجویی ‏ایران غرق شادی شد.” ‏

این دانشجویان می گویند: “ما ادامه می دهیم، فارغ از همه اتهام ها و ناسزاها و نارواها و فقط برای زندگی ‏بهتر؛ حتی اگر کمی بهتر باشد.“‏

فرید هاشمی، دانشجوی کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه تهران در وبلاگ خود که بر بالای آن این جمله ‏نقش بسته که “برای آزادی و دموکراسی در ایران؛ اهدافی که در حسرت آنها می سوزم و منتظر راند آخر مبارزه ‏ام” در مورد پیروزی دانشجویان تربیت معلم نوشته است:‏

‏”به جد خواهم گفت که این نتیجه ناگزیر مسیری بود که گذشتگان ما کمی پیشتر برگزیدند، ما روی پای خود ‏ایستادیم و دیر راهش را پیدا کردیم ولی پیدا کردیم و اینک دیگر در مسیر رشد این مسیر خواهیم ماند.“‏

مهدی عربشاهی، عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت هم با ابراز خرسندی از به نتیجه رسیدن‎ ‎اعتراضات دانشجویان دانشگاه تربیت معلم، پیروزی دانشجویان دانشگاه تربیت معلم را‎ ‎پیروزی کلیت جنبش ‏دانشجویی خواند.‏

عربشاهی در گفت و گو با خبرنامه امیر کبیر با بیان اینکه این ماجرا درس هایی برای مدیران دانشگاه ها، وزارت ‏علوم و دولت نهم نیز داشت، گفت: “سوء مدیریت و سیاست های غلط وزارت علوم کار را به آن جا رسانده که ‏دانشگاه هایی که همواره از آرامش خاصی برخوردار بودند، در چند ماه اخیر صحنه شدیدترین و طولانی ترین ‏اعتراض ها هستند، که از این جمله می توان دانشگاه های اصفهان، شیراز، سهند، کرمان، تربیت معلم و… را نام ‏برد. آن ها تصور می کردند با برخورد حذفی و سرکوب شدید دانشگاه های رادیکال تر مانند علامه، امیرکبیر، ‏همدان، سبزوار و… می توانند صدای اعتراض دانشجویان را خاموش کنند ولی نه تنها صدای اعتراض خاموش ‏نشد، بلکه فراگیر شد.“‏

‏ ‏