عماد وکیلی
سرانجام تحصن چهار هزار دانشجوی دانشگاه تربیت معلم و اعتصاب غذای حدود صد و پنجاه نفر از آنها که از شنبه هفته گذشته آغاز شده بود، به نتیجه رسید و مدیریت دانشگاه و نماینده وزارت علوم پذیرفت که به تمامی مطالبات دانشجویان تن در دهد.
به نوشته خبرنامه امیرکبیر (پایگاه تحلیلی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیر کبیر- پلی تکنیک)، روز دوشنبه نماینده وزارت علوم به دانشگاه تربیت معلم آمد و به همراه مسئولان دانشگاه با نمایندگان دانشجویان به مذاکره نشست.
در این مذاکرات که از صبح روز دوشنبه تا ساعت ۱۰ شب ادامه داشت، دانشجویان به تمامی خواسته های خود رسیدند: برکناری معاونت دانشجویی دانشگاه، برکناری معاونت فرهنگی دانشگاه، عذرخواهی کتبی مسئول حراست دانشگاه که خانواده های دانشجویان را تهدید کرده بود، استاندارد سازی خوابگاهها، بهبود کیفیت غذا و رعایت بهداشت، بازگرداندن سالن مطالعه مرکزی به دانشجویان، عدم احضار دانشجویان متحصن به کمیته انضباطی و تعویق امتحانات پایان ترم خواسته های دانشجویان.
بنا بر همین گزارش ها مسئولین دانشگاه ۶ مورد از خواسته های دانشجویان را تا عصر روز دوشنبه پذیرفتند ولی از پذیرش خواسته تعویق امتحانات و لغو احکام انضباطی خودداری می کردند که در نهایت جلسه دانشجویان بدون رسیدن به توافق نهایی در ساعت ۶ بعد از ظهر به پایان رسید و دانشجویان گفتند به تحصن خود ادامه خواهند داد. در نهایت در ساعت ۱۰ شب، دانشگاه خواسته تعویق امتحانات را نیز پذیرفت و امتحانات پایان ترم تا یکشنبه هفته آینده به تعویق افتاد. همچنین رئیس دانشگاه که به هیچ وجه حاضر به پذیرش لغو احکام انضباطی صادر شده برای ۸ دانشجو نبود، سرانجام مجبور به تسلیم در برابر خواسته دانشجویان شد و احکام انضباطی دانشجویان نیز لغو گردید.
خبرنامه های دانشجویان و وبلاگ های دانشجویی، این اتفاق را یک پیروزی بزرگ برای جنبش دانشجویی دانسته و برخی تاکید کرده اند که “مردم ایران برای رسیدن به مطالبات خود، بایداز دانشجویان یاد بگیرند” چرا که “تا شکفتن تا رسیدن- یک قدم، یک لحظه کافی است”.
خبرنامه “اعتراضات و مطالبات دانشجویان” هم که به منظور انعکاس گزارشات این تحصن راه اندازی شده است با تیتر “دلاور دانشجویان تربیت معلم پیروز شدند” نوشت: “در نبرد بین اب و سنگ. آب پیروز است. نه به خاطر قدرتش فقط به خاطر استقامت و استمرارش.“
در این خبرنامه به نقل از یکی از دانشجویان تربیت معلم آمده است: “ساعت 11:5 شب در حالیکه در گوشه ای دیگر عده ای خود را آماده حضور می کردند خبر دیگری از طرف مذاکره کنندگان رسید : در جلسه مذاکره اینک نماینده وزارت علوم، نماینده اساتید، رئیس دانشگاه و حبیبی معاون دروغ گویش، مذاکره کننده ها و نماینده شورای تامین استان حضور دارند و مذاکرات هنوز ادامه دارد ولی بچه ها از به نتیجه رسیدن آن ناامیدند، هنوز ادامه می دهیم، می خواهند فردا امتحانات را برگزار کنند ولی ما ایستاده ایم، امیدهایی زنده شده است.در دل های ما نیز امیدهایی زنده شد، قلب ها با شدت می تپید تا ساعت 2 صبح روز سه شنبه و یک لحظه تاریخی :نماینده های متحصنین که همه در اعتصاب غذا بودند ناگهان با جانی غیر قابل انتظار در میان جمعیت بی قرار حاضر شدند و غریو پیروزی سر دادند. تربیت معلم تهران غرق شادی شد.جنبش دانشجویی ایران غرق شادی شد.”
این دانشجویان می گویند: “ما ادامه می دهیم، فارغ از همه اتهام ها و ناسزاها و نارواها و فقط برای زندگی بهتر؛ حتی اگر کمی بهتر باشد.“
فرید هاشمی، دانشجوی کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه تهران در وبلاگ خود که بر بالای آن این جمله نقش بسته که “برای آزادی و دموکراسی در ایران؛ اهدافی که در حسرت آنها می سوزم و منتظر راند آخر مبارزه ام” در مورد پیروزی دانشجویان تربیت معلم نوشته است:
”به جد خواهم گفت که این نتیجه ناگزیر مسیری بود که گذشتگان ما کمی پیشتر برگزیدند، ما روی پای خود ایستادیم و دیر راهش را پیدا کردیم ولی پیدا کردیم و اینک دیگر در مسیر رشد این مسیر خواهیم ماند.“
مهدی عربشاهی، عضو شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت هم با ابراز خرسندی از به نتیجه رسیدن اعتراضات دانشجویان دانشگاه تربیت معلم، پیروزی دانشجویان دانشگاه تربیت معلم را پیروزی کلیت جنبش دانشجویی خواند.
عربشاهی در گفت و گو با خبرنامه امیر کبیر با بیان اینکه این ماجرا درس هایی برای مدیران دانشگاه ها، وزارت علوم و دولت نهم نیز داشت، گفت: “سوء مدیریت و سیاست های غلط وزارت علوم کار را به آن جا رسانده که دانشگاه هایی که همواره از آرامش خاصی برخوردار بودند، در چند ماه اخیر صحنه شدیدترین و طولانی ترین اعتراض ها هستند، که از این جمله می توان دانشگاه های اصفهان، شیراز، سهند، کرمان، تربیت معلم و… را نام برد. آن ها تصور می کردند با برخورد حذفی و سرکوب شدید دانشگاه های رادیکال تر مانند علامه، امیرکبیر، همدان، سبزوار و… می توانند صدای اعتراض دانشجویان را خاموش کنند ولی نه تنها صدای اعتراض خاموش نشد، بلکه فراگیر شد.“