اجرای نمایش طنز گروه “ساده” در آلمان
تئاتر و نمایش در خارج از ایران با تمامِ فراز و فرودها و مشکلات‌اش هنوز و هم‌چنان زنده و سرپاست. جشن‌واره‌های تئاتر ایرانی که به صورتِ مستقل و غیردولتی در کشورهایی مثل آلمان و انگلیس برگزار می‌شوند، فرصتی هستند برای شکل‌گیری گروه‌های تئاتری و تولید نمایش‌هایی که حرفی برای گفتن دارند و از ابتذال به بهانه‌ی جذب مخاطب دوری می‌کنند. گروه تئاتر “ساده” یکی از همان گروه‌هاست که در ابتدای سال ۲۰۱۶ نمایش طنزی به نام “ما هم بله…” را در کشور آلمان روی صحنه خواهد برد.
گروهِ “ساده” خود را این‌چنین معرفی می‌کند:
“ گــروه “ســاده” بر آن است تا در صحنه‌ای ناآرام و جستجوگر، به کمک جلوه‌های دیداری، آوایی و آرایه‌های تزیینی، نیروی ذهنی تماشاگرش را تا حد ممکن، برای درک هوشمندان‌ای از آنچه می‌بیند تحریک و تقویت کند. بدین ترتیب فرایند آفرینش تاتر با فرایند ادراک و دریافت آن، در فضایی بدون مرز پیوند می‌خورد. به امید آنکه هر اتفاق ساده‌ای بر صحنه بتواند، رویکردی متفاوت و پرسشی تازه را در ذهن تماشاگرش به وجود آورد. ما برای این امید، تلاش می‌کنیم.”
“ما هم بله…” نمایش تازه‌ی این گروه، برداشتی‌ست از نمایش‌نامه‌ی “شیطان در تابستان” نوشته‌ی “میشل فور” و ترجمه‌ی “ داریوش مودبیان”. گروه در توضیح محتوای نمایش‌شان نوشته‌اند:
” اگر می‌خواهید کسی باشید
بالاتـر از هـر کـسی باشید
مـا هـمان مـشگل گـشاییم
چــــاره‌اش پیـش مــاسـت
اگــــر رنج و غمی داریــد
اگــر مشکل با کسی داریـد
مـا هـمان مـشگل گـشاییم
چــــاره‌اش پیـش مــاسـت
“جمعیت دفاع از افراد”
“ما هم بله…” نمایشی هفتاد دقیقه‌ای است که در آن “فرهنگ کسرایی”، “بیتا مجتهدی”، “سیمین متین” و “مرتضی مجتهدی” بازی می‌کنند. کارگردان و نویسنده‌ی نمایش “سیمین متین” است و ترانه‌ی پیش‌درآمد هم از “سیمین متین” و “مرتضی مجتهدی”. نور و صدای کار را “آرین متین” برعهده دارد. این نمایش در تاریخ ۹ ژانویه در کلن و در دهم ژانویه در شهر فرانکفورت روی صحنه می‌رود.
از بازی‌گر اصلی این نمایش، فرهنگ کسرایی، به عنوان یکی از ستاره‌های سومین دوره‌ی جشن‌واره‌ی تئاتر ایرانی در لندن یاد می‌شود.
پیوند سماواتی درباره‌ی این نمایش در “کیهانِ لندن” نوشته:
”ما هم بله…” نمایشی‌ست در سبک “ ابسورد” به نویسندگی و کارگردانی سیمین متین و با بازیگری فرهنگ کسرایی، سیمین متین و مرتضی مجتهدی. نمایش در سطحی انتزاعی به مسئلۀ انرژی هسته‌ای می‌پردازد؛ هر چند که اشارات غیر مستقیمی نیز به ایران کنونی دارد.”
