“کشته شدن سه بیمار مبتلا به هپاتیت C”، “افزایش بی سابقه قیمت دارو”، “بحران در زمینه سلامت و بهداشت به دلیل تحریم ها”… اینها جملاتی هستند که ماه هاست در رادیو و مطبوعات ایرانی، شبکه های اجتماعی و سایت های خبری شنیده و خوانده می شود.
مردم ایران تحریم ها را چگونه می بینند؟ آیا آنها به واقع از تأثیر تحریم ها آن طور که گفته می شود در رنج اند؟ پنج ایرانی در یک ویدئوی ۳ دقیقه ای تحت عنوان “صداهایی از ایران: پیام سال نو” که در اوایل ژانویه منتشر گردید سعی کردند تجربیات روزمره خود را از تحریم ها بیان کنند. آنها هر یک با روشن کردن یک دوربین کامپیوتری به طوری که چهره شان به طور کامل مشخص نباشد، تصاویری را ثبت کرده اند.
زهرا که ساکن تهران است می گوید: “تحریم یعنی نگرانی از بیماری، بیکاری، بی آبرویی، ترس از بسته شدن کارخانه ها، ورشکستگی. تحریم یعنی مردمی که به هم رحم نمی کنند.”
یک مرد جوان می گوید: “اگر جمهوری اسلامی برای ما سختی ایجاد کرده، تحریم های کشورهای غربی ده ها برابر شرایط ما را سخت کرده است. من دیگر خسته شده ام.” زن جوان دیگری می گوید: “قیمت بعضی داروها افزایش پیدا کرده، گاهی تا حد ۴۰۰ درصد. به علاوه، بعضی از داروهای خاص دیگر پیدا نمی شوند.”
مرد جوان دیگری که تنها صدایش شنیده می شود می گوید: “اگر قبلاً تنها نگران نقض عدالت، آزادی بیان، و تساوی حقوق بودیم، امروز مجبوریم با فقر روزافزون هم دست و پنجه نرم کنیم.” او در ادامه می گوید: “شما ایرانیانی که در آمریکا یا جاهای دیگر زندگی می کنید، تجمع کنید، اعتراض کنید. علیه تحریم ها طومار و عریضه امضاء کنید. اینها هیچ هزینه ای برای شما ندارد.”
این ویدئو با جمله زیر به پایان می رسد: “اگر شما از حقوق بشر و دموکراسی در ایران دفاع می کنید، نمی توانید درعین حال از تحریم ها نیز حمایت کنید، زیرا تحریم ها باعث مجازات مردمی می شوند که برای تغییر مبارزه می کنند.”
ساناز سهرابی، هنرمند ایرانی ساکن نیویورک، برای جلب توجه مردم آمریکا فراخوانی را در اینترنت خطاب به ایرانیانی که به دلیل تحریم های خارجی در تأمین دارو مشکل داشته اند منتشر کرده. او اقداماتی را که در ماه دسامبر به انجام رسانده در ویدئویی توضیح داده است.
سهرابی پیام های کسانی را که تحریم های بین المللی بر زندگی شان تأثیر گذاشته دریافت کرده و آنها را در کپسول های شفافی گذاشته است. این هنرمند جوان در تاریخ ۱۸ دسامبر این کپسول ها را در مقابل مقر سازمان ملل قرار داد و سپس آنها را میان عابران توزیع کرد و از آنها خواست این پیام ها را با صدای بلند بخوانند.
این اقدام تحت عنوان “تحریم ها: جنگ خاموش” ازسوی دو سازمان مستقل “هوار” و “زندگی در تحریم” که علیه تحریم ها مبارزه می کنند مورد حمایت قرار گرفت.
تحریم های بین المللی که ابتدا علیه بخش های نظامی، هسته ای، بانکی و نفتی اعمال می شد، به هیچ وجه قرار نبود بر واردات دارو و ترکیبات آن که برای تولید داخلی دارو در ایران مورد نیاز است تأثیر بگذارد. این درحالی است که کمبود دارو در این کشور روز به روز بیشتر احساس می شود.
منبع: لوموند، ۱۷ ژانویه
