نگاهی به فیلم “زندگی شیرین”
تکرار و تکرار و باز هم تکرار…
نویسنده وکارگردان: قدرت الله صلح میرزایی، تهیه کننده: ناصرشعبانی، طراح صحنه ولباس: افسانه صمدزاده، مدیرتولید: جواد فرحانی، مدیرفیلمبرداری: حسین ملکی، طراح گریم: ایمان امیدواری، تدوین: سیامک مهماندوست.
بازیگران: جواد رضویان “س امیرو فریبرز”. رضا شفیعی جم “ حاج علی آقا “. علی صادقی ” صفا “. بهنوش بختیاری ” بازیگرسینما “. بهاره افشاری ” آذر”. احمد پورمخبر” پدربزرگ کامبیز”. یوسف صیادی “ بهروز”. کیانوش گرامی “ مدیرتولید “. فلورنظری ” مادرهستی “.
خلاصه داستان: امیرکه علاوه برخوانندگی به بازیگری سینما مشغول است قصد ازدواج با هستی را دارد. اما پدرهستی با ازدواج آنها مخالفت می کند، پس ازورود فریبرز برادر دو قلوی گمشده امیر مشکلات فراوانی برای او بوجود می آید و…
سینمای ایران درکما !!
” زندگی شیرین “ ازآن دسته فیلم هایی است که به خوبی با حال وروزاین روزهای سینمای ایران همخوانی دارد. متأسفانه برنامه ریزی غلط مدیران، سیاست گذاریهای نادرست، بکارگیری افراد غیرمتخصص درسطوح مختلف وتشکیل لابی های پشت پرده، سینمای ایران را به ورطه ابتذال ونابودی نزدیک کرده است. هرچه زمان می گذرد سطح سلیقه مخاطب پایین ترمی آید وما با فیلم – های کم مایه ای مواجه هستیم که دیگرموضوع قابل طرحی برای مخاطب ندارند. گواه این مدعا سانس های مختلف سینماهای تهران است که تنها گرد غباربرصندلی سینماها می نشیند. اما نکته قابل توجه دراین برهه زمانی، نگاه سطحی وتجاری اکثرقریب به اتفاق هنرمندان شاغل دراین حوزه است.
قدرت الله صلح میرزایی ازجمله کارگردانان فعالی است که درچند ساله گذشته گرایش فراوانی به عرصه طنزوکمدی ازخود نشان داده است. اواین بارهم به سراغی داستان می رود که ازساختاری کمیک تشکیل گردیده است. “ زندگی شیرین ” دربخش محتوایی ومضمونی خود گامی فراتراز نمونه های پیشین خود برنمی دارد. پرداختن به زندگی یک هنرپیشه سینما که با مشکلات فراوانی روبروست دیگرنمی تواند برای مخاطب امروزی جذاب باشد. درواقع مهمترین ضعف فیلمنامه ازهمین نقطه نشأت می گیرد. نویسنده مضمونی را تا فصل های میانی اثربرای مخاطب روایت می کند که اگربخش زیادی ازآنها را حذف کند، ضربه ای برساختاراثرش وارد نمی کند. صلح میرزایی درمقام نویسنده تأکید فراوانی دارد تا کشمکش میان شخصیت امیروحاج علی را چندین باربرای مخاطب تکرارکند.
درصورتی که این انتخاب ازسوی نویسنده درفصل های آغازین اثر، به خوبی تماشاگررا با داستان همراه می کند ولی زمانی که این اتفاق چندین باربه یک شکل تکرار می گردد، مخاطب دیگرتمایلی برای مشاهده این صحنه ها ندارد وبیشتردرانتظاراتفاقات بعدی است. گویا نویسنده تا قبل ازورود شخصیت فریبرزدرداستان، فکری برای داستانها واتفاقات فرعی فیلمنامه نکرده است. نمونه بارزاین ضعف نویسنده استفاده غیرمنطقی ونامناسب اواز کلیپ موسیقی است. درواقع صلح میرزایی با جایگزین کردن سکانس های کلیپ موسیقی قصد پرکردن فضاهای خالی اثرش را داشته است. تنها عنصری که میرزایی درمقام نویسنده ازآن به درستی استفاده می کند، عنصرجابجایی است. وقتی جایگاه وموقعیت دوبرادربه دلیل شباهت بسیاربه یکدیگرعوض می شود، موقعیتی دراماتیک وجذاب برای مخاطب بوجود می آید واورا مجاب می کند تا انتهای اثر، داستان را دنبال کند. دربخش کارگردانی هم، صلح میرزایی فراتراز نویسندگی عمل نکرده است. به نظرمی رسد “ زندگی شیرین ” بیش ازآنکه بازگوکننده مشکلات ومعضلات یک جامعه باشد بستری است برای نشان دادن دلمشغولی های یک فیلمساز.