پرسش خوبی است که چشمان خیس شما منتشر می کند؛ آقای حاتمی کیا:
- درجامعه چه اتفاقی افتاده؟
شما نمی دانید؟ واقعا نمی دانید؟ شما از اشک های امروز سینماگران زندانی، گریه های دیروز رسول ملاقلی پور در دفتر دنگال یوسف آباد، از سیل گریه پریروز فاطمه معتمد آریا درخلوت بی پایان خیابانهای پاریس بی خبرید؟ اسم ندا را شنیده اید؟ سهراب را می شناسید؟
یادتان هست آخرین بار که همدیگر را دیدیم؟ مجله مارا بسته بودند. تازه بسته بودند. زخم ما خیلی تازه بود. ازآن خون می چکید. ازمن پرسیدید:
- چه اتفاقی افتاده است؟
بغضم را خوردم. پرسیدم:
-ـ شما نمی دانید چه اتفاقی افتاده؟ وقتی می دانید که برای شما هم بیافتد.
ما غریبه بودیم آقا ابراهیم. خودی نبودیم. “نظام” ما را بر نتابید که در یک مجله سینمائی که شما خیلی خوب می شناختید، کارکنیم. و ما اولین نبودیم و آخرین هم. “نظام” به تمامی “آژانس شیشه ای” مارا درمحاصره داشت. کاری می کرد که در “ارتفاع پست ” بمانیم، یابمیریم یا خانه خود را بگذاریم و برویم.
در زندان های “ نظام” تاحد مرگ شکنجه شدیم. بازجویم که حتما شما او رامی شناسید، همان “برادر حمید” که به نام اصلی اش سفیر ایران در تاجیکستان شد، قبل از شکنجه وضوء می ساخت. شلاق رابنام فاطمه زهرا فرود می آورد و بیاد شهدا. چه قشنگ گفتید آقا ابراهیم: “کاکل نظام”. کاکل خونی بچه هائی را که در جنگ جان داده بودند تا ایران بماند را بهانه کردند. گرفتند و کشتند و بردند. و می گیرند و می کشندو می برند. برایتان گفته بودم. برای رسول هم گفته بودم. همان روزها که می رفتید ودر هوای محفل بچه های مخلص برگشته از جنگ سم جامعه را درمان می کردید. و تازه آغاز کار بود. ما ضدانقلاب وغیر خودی و فاسد و افسد و مامور شرق و غرب بودیم. با” کاکل نظام” چه کردند؟ چشم های خیستان رابشوئید و به اطراف دقیقتر نگاه کنید. طبقه هشتم بیمارستان خاتم الانبیاء را که حتما دیده اید. یکی از بچه های جبهه که در سینما کار می کرد، مارا به آنجا برد. پنجره ها را چندلایه کرده بودند که سرداران و سربازان اسلام خود را از پنجره به بیرون پرت نکنند. این دلاور مردان جبهه که ماننداشباح در راهروهای خاکستری راه می رفتند “شهدای زنده” بودند.
لازم نیست که من برای شمابگویم. خودتان “کاکل شناس” درجه اولید. با حاج داود چه کردند؟ با هزاران حاج داود چه کردند.
و هنوز کار تمام نیست آقا ابراهیم. “به نام پدر” تتمه “بوی پیراهن یوسف” را “از کرخه تا راین” به باد تمام خواهند داد. از” وصل نیکان” چیزی نخواهد ماند. چیزی هم در واقع نمانده است.
سهمیه دانشگاه واقعاچیزی نیست. اما چرااز سهمیه ای نمی پرسید که صفرهایش را نمی شود شمرد واین روزها کاسه رسوائی اش از بام افتاده است؟ “دیده بان” شما انگار سالهاست “برج مینو” را ترک کرده. غارت را نمی بیند. آقا ابراهیم حتی دارند به اسم “کاکل نظام” دریاچه رضائیه را می کشند. آذربایجان در خونت شعله نکشید، وقتی شنیدی که مردم به ترکی می خوانند:
گلین گداخ آغلیاخ، اورمو گلین دولدوراخ
بیان بریم گریه کنیم، دریاچه ارومیه رو پر کنیم
می بینی آقای حاتمی کیا، فقط چشمان شما خیس نیست. مردم آذربایجان می خواستند بگریند ودریاچه ارومیه را پر کنند و میراث خواران، کاکل خونی بچه های جنگ جوابشان را با باطوم و زندان دادند.
آقا ابراهیم که به صداقت می شناسمت. چشمهای خیس ات را بشور. جوری بشور که سهراب گفت. انقلابی که ما به رویای آزادیش و تو به ندای اسلامی اش دلباخته بودیم، سالهاست بخاک سپرده شده است. خوب که نگاه کنی اوباش جای سرداران را گرفته اند. کاکل های خونین بهانه نشستن در کاخ های افسانه ای شده است. مگر می شود هنرمند بود و این فاجعه را ندید؟ می توان حاتمی کیابود و از این واقعیت تن زد؟
چه اتفاقی افتاده است آقای حاتمی کیا؟
هیچ. هیچ. “هویت” ما را دزدیده اند.
و شما اینرا بهتر از من می دانی آقای حاتمی کیا. نمی دانی؟ باور کنم که اوباش را بجای فرماندهان جنگ پذیرفته ای؟ فکر نمی کنی روز مبادا که برسد، حاج داود و محمد جهان آراء و باکری و…. از تو خواهند پرسید:
-ـ چرا سکوت کردی و فریاد نزدی، ای ابراهیم، ای بچه پاچنار؟
آقا ابراهیم! اتفاقی که در جامعه افتاده این است:
- مردان آرمانی به” رنگ ارغوان” پشت کرده اند و دارند به بارگاه قدرت “روبان قرمز” می بندند.
نکند این اتفاق شوم برای ابراهیم حاتمی کیا “متولد سال 1340 در یک خانواده مذهبی با اصالت آذربایجانی” هم بیافتد.